ทดลองอ่าน เพลิงธุลี บทที่ 2

บทที่ 2

บ้านเรือนส่วนใหญ่สองข้างทางชานเมืองลุคน่ายังคงเป็นบ้านชั้นเดียวทำด้วยดินเหนียว ชาวบ้านจะปั้นขี้วัวเป็นก้อนกลมแปะไว้ตามผนังบ้านด้านนอกเพื่อกันความร้อน ทว่าพอรถเลี้ยวเข้าสู่ตัวเมืองลุคน่า สภาพบ้านเรือนทรุดโทรมก็เริ่มเปลี่ยนเป็นอาคารพาณิชย์และบ้านก่ออิฐสีสันสดใส ประดับประดาด้วยดอกดาวเรืองตามประตูบ้านเพื่อบูชาเทพที่ตนเคารพนับถือ

สารินเหลือบมองหลอดไฟดวงเล็กดวงน้อยที่ห้อยระย้าตามเสาไฟสองข้างทาง สลับกับธงทิวปลิวไสว และป้ายโปสเตอร์ระบุถึงงานแต่งงานของลูกสาวเศรษฐีใหญ่ประจำเมือง

สารินปรายตามองชื่อเจ้าบ่าวบนป้ายโปสเตอร์ก่อนเปรยเสียงเรียบ

“แกรู้จักเจ้าบ่าวรึเปล่ามีร่า”

มีร่าลอยหน้าลอยตายิ้มๆ “ลูกค้าขาประจำของฉันเลยล่ะ”

“เขาเป็นใคร”

“ก็ญาติห่างๆ ของยายมุกตาร์นั่นแหละ หมอนี่ลูกแหง่จะตาย พ่อแม่สั่งให้ทำอะไรก็ทำ เรื่องแต่งงานก็คงไม่พ้นถูกพ่อแม่บังคับ”

“แล้วทำไมแม่เลี้ยงฉันถึงยอมให้แต่งงานด้วย ปกติรานีหวงลูกสาวจะตาย”

“คนเขาเม้าท์กันว่ายายมุกตาร์ท้อง แกก็รู้ว่าพี่สาวแกเป็นยังไง ใครจะไปรู้ว่านางท้องกับใคร ลูกค้าฉันเคยมาบ่นว่านางไปหาถึงบ้านแล้วบอกว่าท้องจะให้รับเป็นพ่อ แต่พวกนั้นมันลื่นอย่างกับปลาไหล ไม่มีใครยอมรับสักคน นางก็เลยต้องคว้าญาตินางมาแต่งด้วยน่ะสิ ไม่รู้ใช้เงินปิดปากไปเท่าไร”

สารินกระตุกยิ้ม เวรกรรมที่พวกมันเคยทำกับเธอ ในที่สุดก็ย้อนกลับมาสู่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน แล้วจะไม่ให้เธอรีบเข้าไปแสดงความยินดีกับพี่สาวสุดที่รักได้อย่างไร

หลังจากมีร่าพาเธอไปทานอาหารเช้าที่ร้านเจ้าประจำแล้ว ปารีก็ขับรถมาส่งเธอยังจุดหมาย ปารีไม่ได้ส่งที่หน้าบ้านหลังใหญ่แต่เลียบรถเข้าข้างทาง เยื้องกับบ้านหลังงามเพียงนิดเดียว มีร่าก็หันมาพลางยื่นมือถือให้

“มีอะไรก็โทรหาฉันหรือปารีก็ได้ ฉันเมมเบอร์ไว้ให้แล้ว”

“ขอบใจมาก”

“จะให้พวกฉันรอไหม เผื่อคนพวกนั้นไม่ยอมให้แกอยู่”

สารินส่ายหน้ายิ้มๆ “ไม่ต้องหรอก พวกเขายอมให้ฉันอยู่ด้วยแน่”

สารินลงจากรถ เดินตัดถนนข้ามไปหยุดยืนหน้าประตูรั้วเหล็กซึ่งเปิดกว้างต้อนรับแขกผู้มาเยือน ตรงกลางประตูทางเข้าประดับด้วยม่านดอกดาวเรืองสีเหลืองระโยงระยางทั้งซ้ายขวา

คงเพราะพูรัมเป็นประเทศเล็กๆ ติดทะเลและเป็นเส้นทางสัญจรของเรือสินค้าในอดีตจึงได้รับอิทธิพลด้านศิลปะและวัฒนธรรมจากหลากหลายดินแดน ผสมผสานกับความเชื่อดั้งเดิมจนกลายเป็นแบบฉบับของพูรัม

ที่จริงพูรัมค่อนข้างเปิดกว้างทางด้านศาสนา ใครใคร่นับถือศาสนาอะไรก็ตามแต่ใจปรารถนา ไม่ค่อยมีความขัดแย้งในเรื่องนี้นัก แต่ถ้าถามว่าวัฒนธรรมและดนตรีใกล้เคียงกับประเทศไหนที่สุดก็เห็นจะต้องเป็นอินเดีย

ดังจะเห็นได้จากเครื่องแต่งกายของสตรีที่เป็นชุดส่าหรี และซัลวาร์ กุรตา ซึ่งเป็นชุดที่ประกอบด้วยเสื้อตัวยาวคลุมเข่ากับกางเกงทรงหลวม ช่วงบนกว้างแต่ช่วงล่างลู่ลงมารัดข้อเท้า

สารินมองเข้าไปด้านในก็พบคนงานจำนวนมากกำลังเดินขวักไขว่เตรียมงาน หลายคนหยุดยืนมองแขกผู้มาใหม่ด้วยสีหน้าสนใจใคร่รู้ เพราะสารินค่อนข้างแตกต่างจากสาวลุคน่าพอสมควร ผิวของเธอค่อนข้างขาว รูปร่างสูงเพรียวบาง ผิดแผกจากสาวลุคน่าที่ส่วนใหญ่โครงร่างใหญ่และมีผิวสีน้ำผึ้ง