LOVE
ทดลองอ่าน เพลิงธุลี บทที่ 3
“ฉันทำเพื่อเธอนะสาริน”
เขากุมมือเธอไว้ แววตาพราวระยับคู่นั้นบ่งบอกว่าเขามีความรู้สึกพิเศษ แต่สารินกลับชักมือออก
“ความรักของฉันมันตายไปแล้ว อย่าพยายามเลย”
“เพราะไอ้ซันเจย์ตัวเดียว…ฉันน่าจะฆ่ามันทิ้งตั้งแต่ตอนนั้น”
หากไม่ใช่เพราะไอ้สารเลวนั่น ผู้หญิงที่เขาหลงรักก็คงไม่ต้องสังเวยอนาคตอันสดใสในคุก
“อย่าเอาชีวิตของนายไปทิ้งเพื่อหมอนั่นเลย”
“เธอยังรักมันรึเปล่า”
คำถามนั้นทำให้สารินนิ่งไปชั่วขณะ ความรักของเธอถูกยกให้ ‘เขา’ ไปนานแล้ว ไม่ใช่ไอ้สารเลวซันเจย์ที่ทำให้เธอตกนรกทั้งเป็น
“ฉันจะรักคนที่ทำให้ฉันติดคุกได้ยังไง นายออกมาแบบนี้แล้วมุกตาร์ล่ะ”
“หลับอยู่ ฉันทิ้งโน้ตว่าจะออกไปซื้ออะไรเข้ามา เวลานี้ฉันคือที่พึ่งเดียวของนังนั่น บอกอะไรมันก็เชื่อ”
“ขอบคุณที่ยอมรับปากช่วยฉันนะ” สารินยื่นกล่องคุกกี้ทรงสี่เหลี่ยมให้อีกฝ่าย “รับไปสิ ฉันให้”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางเปิดกล่องออกก็พบว่าภายในมีทองอร่ามบรรจุอยู่สองแท่ง
“แทนคำขอบคุณจากฉัน”
“เธอขอบคุณฉันแล้วนะสาริน”
“แค่คำพูดจะอิ่มท้องได้ยังไง” คุกสอนให้สารินรู้ว่าแค่คำอ้อนวอนซื้อชีวิตไม่ได้ ต้องเงินหรือไม่ก็บุหรี่สักซอง “รับไปเถอะ ฉันเอามาจากครอบครัวนั้น นายสบายใจได้”
“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงกับมุกตาร์ต่อดี”
“อยู่กับมุกตาร์สักพักแล้วกัน อย่างน้อยก็ให้ฉันจัดการพวกที่เหลือก่อน”
“เธอมีอะไรสนุกๆ จะให้ฉันช่วยรึเปล่า”
สารินส่ายหน้ายิ้มๆ “เรื่องนี้ฉันต้องจัดการเอง นายรีบกลับไปเถอะ อยู่นานเดี๋ยวมุกตาร์จะสงสัย หูตาของรานีแพรวพราว ป่านนี้คงให้คนออกตามหาลูกสาวแล้ว”
“ยายแก่นั่นโกรธควันออกหู ตัดแม่ตัดลูกไปแล้ว คงอีกสองสามวันกว่าจะหายโกรธ”
“อย่าชะล่าใจไป ถึงยังไงก็อย่าให้ถูกจับได้เร็วนัก ช่วงนี้ก็ทำดีกับมุกตาร์หน่อยแล้วกัน”
ชายหนุ่มพยักหน้า กุมกล่องคุกกี้ในมือแน่น ก่อนแอบออกทางหลังร้านเพื่อไม่ให้คนผ่านไปผ่านมาเห็น
“หมอนั่นต้องการอะไรจากแก” ปารีย้อนเข้ามาในห้อง
“ก็แค่รำลึกความหลังตามประสาคนรู้จักกัน คืนนี้ฉันขอค้างที่นี่สักคืนนะ”
“ได้สิ ฉันจะโทรบอกมีร่าด้วย มันคันปากอยากเม้าท์กับแกใจจะขาด”
ลับร่างหญิงสาวร่างบางแล้ว สารินก็ทิ้งศีรษะพิงโซฟา คลี่ยิ้มออกมา ในที่สุดแผนการแรกที่เธอเฝ้าวางแผนในคุกก็สำเร็จ เหลือแค่สองผัวเมียที่เธอหมายมั่นจะตอบแทนบุญคุณให้สาสมกับที่พวกมันฆ่าลุงการัน ผู้มีพระคุณของเธอ
หากไม่มีลุงการัน สารินคงเสียคน ตกนรกทั้งเป็นตามที่แม่เลี้ยงปรารถนาไปแล้ว
ลุงการันเป็นผู้ชายร่างใหญ่ ไว้หนวดเคราเฟิ้ม รูปลักษณ์เหมือนโจรในหนัง แกเป็นคนท่าทางดุดัน พูดจาโผงผางเสียงดัง แต่ใจดีมีเมตตาต่อเด็กผู้หญิงตาดำๆ แปลกหน้าคนหนึ่ง
หลังจากรานีอัปเปหิเธอออกจากบ้านมาอยู่เฝ้าร้านอาหาร โดยหวังลึกๆ ว่าเธอจะเสียคนตกเป็นของคนงานวัยฉกรรจ์สักคนหรือหลายคน แต่ความปรารถนานั้นถูกยับยั้งโดยผู้ชายวัยกลางคนชื่อ ‘การัน’
ลุงการันเป็นพ่อครัวประจำร้านอาหาร เป็นคนเก่าแก่ตั้งแต่รุ่นพ่อของรานี มีฝีมือทำอาหารอย่างหาตัวจับยาก ในเมืองนี้ใครๆ ก็อยากได้แกเป็นพ่อครัวทั้งนั้น รานีจึงทั้งเกรงใจและกลัวร้านเจ๊งในคราวเดียว
พอลุงการันรู้ว่าสารินต้องนอนรวมกับพวกคนงานชายฉกรรจ์ที่ห้องพักชั้นบน ลุงการันถึงกับด่ากราด จนคนงานหัวหดกันเป็นทิวแถว
‘ไอ้ฉิบหาย เด็กตัวเท่าเมี่ยงให้มานอนร่วมกับพวกมึงน่ะเรอะ อีคุณนายมันเอาส้นตีนข้างไหนคิด ถ้าพวกมึงกล้าคิดระยำตำบอนกับเด็กตัวเท่านี้ กูจะเอาอีโต้ฟันหัวแบะทุกตัว’
เหล่าชายฉกรรจ์ยืนตัวหงอ ก้มหน้างุด ‘คุณนายสั่งให้นอนห้องเดียวกับพวกเรานี่ลุง พวกเราไม่ได้คิดอะไรเลยนะ’
‘ให้มันจริงอย่างปากมึงว่าเถอะ นังคุณนายนี่ก็แปลก ไม่คิดดูดำดูดีแล้วเอานังเด็กนี่มาเลี้ยงแต่แรกทำไมวะ แล้วนี่อะไร ส่งเนื้อถึงปากถ้ำ เสือหิวที่ไหนมันจะอดใจไหว’
‘พวกเราค้านแล้วนะลุง แต่คุณนายบอกว่าให้นอนห้องเดียวกัน ไม่เปลืองที่’
‘จิตใจมันทำด้วยอะไรวะ คงวิปริตพอๆ กับผัวมันนั่นแหละ เขาลือกันให้แซ่ดว่านังคุณนายต้องเอาเงินฟาดหัวบรรดาพ่อแม่เด็กสาวที่ผัวมันล่อลวงมาข่มขืน’ ลุงการันว่าพลางยกมีดปังตอชี้หน้าชายฉกรรจ์เรียงตัว ‘อย่าให้กูรู้ว่าพวกมึงรังแกนังเด็กนี่ ไม่งั้นกูจะสับให้เละโยนให้วัวข้างถนนกิน แม้แต่ซากก็ไม่เจอ’
คำขู่ของลุงการันทำให้สารินใจชื้นขึ้นมาหน่อย
‘ข้าได้ข่าวว่าเอ็งก็ใช่ย่อยไม่ใช่เหรอนังหนู ถึงกับเอาขวดซีอิ๊วฟาดหัวไอ้เวรตะไลนั่นสลบคาที่ เรื่องเลยแดงที่โรง’บาลจนตำรวจต้องสอบสวนไอ้วิตถารนั่น นังคุณนายต้องใช้เงินปิดข่าวเป็นการใหญ่’
‘หนูไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพ่อหรอกจ้ะลุง หนูแค่ตกใจ’
‘คนพรรค์นั้นเอ็งอย่าเรียกพ่อให้เสียปากเลยวะ ถึงข้าทำงานให้นังคุณนาย แต่ข้าไม่นับถือมันสองคนหรอก ถ้าไม่เห็นว่าพ่อของนังคุณนายมีบุญคุณกับข้า ป่านนี้ข้าไปทำงานร้านอื่นนานแล้ว’
นับจากวันนั้นสารินก็มีลุงการันเป็นเหมือนพ่อบุญธรรม คอยสั่งสอนวิชาการครัว และสอนให้อ่านเขียนหนังสือ ลุงการันรู้หนังสือแต่ไม่ใช่คนชอบอ่าน เวลาแกไปตลาดทีไรก็จะพาเธอไปซื้อหนังสือทุกครั้ง
‘สายตาข้าไม่ดี เอ็งอ่านแทนข้าแล้วกันสาริน’
ลุงการันไม่เพียงให้ชีวิตใหม่ แต่ยังให้ปัญญาอย่างไม่รู้จักประหยัดผ่านหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่า
‘ข้าส่งเอ็งไปโรงเรียนได้ แต่เอ็งจะรอดพ้นหูตานังคุณนายได้ยังไง เอ็งก็รู้ว่ามันไม่อยากให้เอ็งได้ดีเกินหน้าเกินตาลูกสาวมัน’
สารินกุมหนังสือในมือแน่นอย่างคับแค้นใจ
‘นังมุกตาร์มันหัวทึบ วันๆ ดีแต่กินเที่ยวมั่วผู้ชายไปทั่ว เขาลือกันให้แซ่ดทั้งเมือง แต่ถึงยังไงเอ็งก็ได้ชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยง จะเก่งเกินลูกแท้ๆ นังคุณนายมันคงหาทางกำจัดเอ็งเข้าสักวัน’
‘ฉันรู้จ้ะลุง ฉันอ่านเขียนหนังสือเป็นก็เพราะลุงสอน ที่ฉันพูดฟังภาษาอังกฤษคล่องเพราะลุงให้ฉันฝึกกับลูกค้าต่างชาติในร้าน ได้แค่นี้ก็เกินฝันมากแล้วจ้ะลุง’
แน่นอนว่าการมีลุงการันเป็นโล่กำบังภัยและส่งเสริมเลี้ยงดูให้เติบใหญ่เป็นดอกไม้แสนงาม ทำให้รานีและอรุณไม่พอใจ คนพวกนั้นอยากให้เธอเสียคน ท้องไม่มีพ่อ หรือทางที่ดีก็หายไปจากโลกใบนี้เลยก็ได้
‘ข้ารู้ว่านังคุณนายมันเกลียดขี้หน้าเอ็ง ยังไงเอ็งก็หลบๆ หน่อยแล้วกัน อย่าออกไปข้างนอกบ่อยนัก’
แต่ขึ้นชื่อว่า ‘สาวงาม’ ต่อให้หลบซ่อนอย่างไรก็ไม่อาจพ้นสายตาของเหล่าภู่ภมรที่หูไวตาไวได้ สารินในวัยสิบเจ็ดปีจัดเป็นดอกไม้แรกแย้มงดงามส่งกลิ่นหอมเลื่องลือไปทั่วเมืองลุคน่า ยังความอิจฉาริษยามาสู่สาวน้อยสาวใหญ่ เพราะหนุ่มๆ มักแวะเวียนมาเป็นลูกค้าเพื่อให้ได้เห็นหน้าหวานๆ กิริยานอบน้อม และน้ำเสียงไพเราะของเธอ
‘รักษาตัวรักษาใจให้ดีก่อนเถอะวะสารินเอ๋ย อย่าเพิ่งรีบมีผัวเหมือนนังมุกตาร์เลย ถึงเวลามันก็มาเอง’
ทว่าผู้ชายคนนั้นกลับก้าวเข้ามาในชีวิตของสารินเร็วกว่าที่เธอและลุงการันคาดคิด
ซันเจย์…ผู้ชายที่คว่ำโลกทั้งใบของเธอจนคะมำหงายมาแล้ว
ตอนนั้นเธอมีอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปดปี เป็นหญิงสาวเนื้อหอมในเมืองลุคน่าที่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างส่งเทียบเชิญสู่ขอเป็นแม่เรือน แต่ล้วนได้รับการปฏิเสธจากรานี เพราะลูกแท้ๆ ยังไม่มีแม่สื่อมาติดต่อ แล้วจะปล่อยให้ลูกเลี้ยงแต่งงานออกหน้าออกตาไปได้อย่างไร กระทั่งวันหนึ่งผู้ชายแปลกหน้าก้าวเข้ามาในร้าน มาดของเขาเป็นพวกคงแก่เรียน พูดจาสุภาพอ่อนโยน ผิดแผกจากลูกค้าในร้านคนอื่นๆ
Comments
