ทดลองอ่าน เพลิงธุลี บทที่ 4

“หนูอยู่ไหนจ๊ะ ออกมาหาครูเร็ว!”

น้ำเสียงกรุ้มกริ่มชวนให้คนที่กำลังแอบฟังอยู่ตามหลืบมุมอาคารเก่าของโรงเรียนที่กำลังปิดซ่อมแซมรู้สึกคลื่นเหียน แต่ละคนกำอาวุธกระชับมือพร้อมจะฟาดฟันประหัตประหารไอ้เฒ่าจัญไรให้แหลกคามือ

“ไหนหนูบอกว่าหนูคิดถึงครูยังไงล่ะคะ คิดถึงก็ออกมาหาครูสิจ๊ะ”

อรุณย่างเท้าลงบนพื้นปูนแตกระแหงของอาคารร้างซึ่งเคยเป็นที่เสพสมกับเหล่านักเรียนสาวใสซื่อเพื่อแลกกับการไม่ถูกไล่ออกเพราะคะแนนต่ำกว่ามาตรฐาน เขาจึงไม่แปลกใจนักที่นักเรียนสาวคนนั้นจะนัดเขาอีกครั้งในค่ำคืนนี้ เพราะเคยร่วมเสพสังวาสที่นี่มาแล้วหลายครั้งแต่เขาชอบครั้งแรกของเธอที่สุด

‘อย่าทำแบบนี้กับหนู’ เด็กสาวคนนั้นร้องไห้ราวกับจะเป็นจะตาย

‘จะกลัวอะไรล่ะจ๊ะ ครูไม่ทำให้หนูเจ็บหรอกนะ ครูจะทำให้หนูถึงสวรรค์ต่างหาก’

‘ไม่!!! อย่าทำหนู!!!’

เด็กสาวกรีดร้องลั่น ดิ้นพล่านใต้ร่างของเขา กว่าจะหลอกล่อให้ยอมเดินตามมาที่ตึกร้างหลังโรงเรียนไม่ใช่เรื่องง่าย เรื่องอะไรอรุณจะปล่อยเนื้อชิ้นงามหลุดปากไปง่ายๆ

ในบรรดาเด็กสาวที่ผ่านมือมาอรุณหลงเด็กคนนี้ที่สุด เพราะเธอหอมหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัว และข้อสำคัญเขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ดังนั้นพอเด็กโทรมาออดอ้อนว่าคิดถึง แรงพิศวาสที่ยังไม่มอดดับจึงลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

ตอนแรกเด็กสาวให้เขามารับที่ป้ายรถเมล์แถวบ้านของเธอ เขารออยู่เกือบชั่วโมงเธอก็ยังไม่มา โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย แต่หลังจากนั้นเธอก็โทรมาออดอ้อนอีกครั้งบอกว่าให้ไปเจอที่รังรักเลย อรุณก็แทบอดใจไม่ไหว รีบผลุนผลันตามมา

“ครูขา หนูอยู่นี่ค่ะ” เสียงหวานใสดังมาจากซอกใต้บันไดที่เขาเคยร่วมรักกับนักเรียนสาวมาแล้วหลายคน อรุณยิ้มกริ่ม สาวเท้าตามเสียงร้องหวานใสไปอย่างตื่นเต้น “เร็วๆ สิคะ หนูร้อนไปทั้งตัวแล้วนะคะ”

“มาแล้วจ้ะ ครูมาแล้ว”

อรุณก้าวเข้ามาภายในตึกร้างที่มีเศษใบไม้ใบหญ้ากระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น แปลกที่วันนี้เขารู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องมองมา เขาหยุดเหลียวมองอย่างระแวง แต่เพราะได้ยินเสียงเด็กสาวผู้นั้นร้องหาอีกครั้งจึงผลักความสงสัยทิ้งไป ปล่อยให้ตัณหาราคะฉุดรั้งเขาไปยังจุดหมายแทน

“ปล่อยให้รอตั้งนาน หนูโกรธแล้วนะคะครู”

คงเพราะราคะบดบังความจริงทั้งปวง อรุณจึงไม่ทันเอะใจว่าน้ำเสียงอ่อนหวานวันนี้ยั่วยวนผิดหู จึงสาวเท้าไปหาอย่างรวดเร็ว

“อย่าเพิ่งโกรธสิจ๊ะ เดี๋ยวครูให้หนูลงโทษตามใจชอบเลยดีไหมจ๊ะ”

“จริงเหรอคะครู หนูชอบแรงๆ ครูจะไหวเหรอคะ”

“ถึงเช้าก็ไหวจ้ะ” อรุณหยอกกลับพลางก้าวมาถึงมุมอับใต้บันได ร่างที่เคยเห็นเป็นเงา บัดนี้เผยโฉมว่าไม่ใช่เด็กสาววัยใส แต่เป็นหญิงสาวสวมวิกผมทอง ใบหน้ากร้านโลกหน้าตาขี้เหร่คนหนึ่ง

“มึงเป็นใครวะ!” อรุณตวาดลั่น

“ก็ยมบาลส่งมึงลงนรกน่ะสิ!”

ยังไม่ทันที่อรุณจะถอยทัน ไม้หน้าสามก็ฟาดเข้าที่ท้ายทอยจนล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นเงาดำมืดก็โผล่เข้ามากระหน่ำตีเขาจากทุกทิศทุกทาง คะเนจากรูปร่างที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าฮิญาบสีดำแล้วน่าจะเป็นผู้หญิง

“ปล่อยครูเถอะ ครูผิดไปแล้ว อย่าทำอะไรครูเลย”

“แล้วตอนที่กูขอร้อง มึงเคยปล่อยกูไหม”

เสียงโกรธเกรี้ยวดังขึ้นก่อนที่เจ้าของคำพูดจะฟาดไม้ลงมากระแทกถูกของสงวนกลางหว่างขา ทำให้อรุณร้องลั่น

“มึงทำร้ายกูไม่พอ มึงยังถ่ายวิดีโอแบล็กเมล์กู มึงฆ่ากูทั้งเป็น ไอ้ชาติชั่ว!”