เสียงหญิงสาวอีกคนตะโกนก้องก่อนกระหน่ำตีในจุดเดียวกันอีกครั้งจนอรุณร้าวระบม ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก จากนั้นคนอื่นก็รุมกระหน่ำตีในจุดเดียวกันซ้ำไปซ้ำมาก่อนที่อรุณจะสิ้นสติไปในที่สุด
“มันตายรึเปล่า” หนึ่งในเหยื่อของอรุณถามขึ้น
“ตายเสียได้ก็ดี ปล่อยไว้ก็รกโลก” เสียงหนึ่งดังขึ้นในกลุ่มของหญิงสาวที่สวมผ้าคลุมสีดำปิดหน้าตาและรูปร่าง เสียงเด็กสาวอีกคนจึงแทรกถามขึ้นอย่างขลาดกลัว
“แล้ว…แล้ว…ถ้าตำรวจจับได้ล่ะ”
“พวกเราในที่นี้ไม่บอก แล้วใครจะรู้”
เจ้าของเสียงหวานเปรยขึ้น กระตุ้นให้เหล่าเด็กสาวพยักหน้าเห็นด้วย ปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียดว่าจะจัดการกับศพของมันอย่างไรดี ในที่สุดก็ตัดสินใจจับมันแก้ผ้า คล้องเชือกไว้ที่คอก่อนหย่อนร่างเย็นชืดลงมาจากราวบันไดให้มันเป็นผีเฝ้าใต้บันได วนเวียนอยู่ในที่ที่มันเคยพรากความบริสุทธิ์ของเด็กสาวมานับครั้งไม่ถ้วน
ท่ามกลางความเงียบงันเด็กสาวทั้งหลายต่างยืนมองศพของชายสารเลวที่เคยพรากความบริสุทธิ์สดใสไปจากวัยแรกรุ่นของตนด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่ความรู้สึกที่มีเหมือนกันแน่นอนคือความโล่งใจ ความอึดอัดคับแค้นใจที่ต้องทนมองมันเสวยสุขบนความทุกข์ของตนก็จบสิ้นเสียทีในวันนี้
แต่แล้วเสียงกรอบแกรบของใบไม้แห้งที่พื้นก็ทำให้เหล่าเด็กสาวสะบัดหน้าพรึบ หันขวับไปมองเป็นตาเดียว หลายคนในชุดคลุมดำเริ่มลนลาน
“มีคนมาเหรอ”
“มีคนเห็นพวกเรารึเปล่า”
“ทำไงดี ถ้ามันเอาไปแจ้งตำรวจล่ะ”
“ถึงมีมันก็เล็ดลอดออกไปบอกใครไม่ได้ แยกย้ายกันค้นหา” เจ้าของเสียงหวานเปรยเสียงเข้ม แล้วกลุ่มเด็กสาวก็กระจายกำลังออกค้นหาจนพบ ‘สิ่งแปลกปลอม’ ที่แฝงตัวอยู่ในที่นี้
“เมียครูใหญ่ เศรษฐินีหน้าเลือดที่เอาเงินปิดปากตำรวจ” เด็กสาวคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้น
“ปละ…ปล่อยฉันไปเถอะจ้ะ ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
รานียกมือขึ้นพนมไหว้ปลกๆ ด้วยความตื่นกลัว ตอนแรกนางคิดจะมาตามจับชู้ของอรุณคาหนังคาเขา แต่ใครจะคิดว่าไอ้แก่จะถูกจับฆ่าอย่างอนาถ แล้วเธอก็อาจจะซวยเป็นเหยื่อรายถัดไป
“ปล่อยไม่ได้นะ มันต้องเห็นแน่ๆ ไม่งั้นมันจะรีบหนีเหรอ” เด็กสาวอีกคนร้องห้าม
“แล้วจะทำยังไงกันดี”
“ปล่อยไม่ได้ มันเป็นเมียของไอ้แก่ มันเอาเงินฟาดหัวตำรวจ มันรู้เห็นเป็นใจให้ไอ้นั่นข่มขืนพวกเรา”
“ไม่ๆ ฉันไม่รู้เรื่องเลย!” รานีรีบปฏิเสธลั่น ทว่าเหยื่อทั้งหมดต่างพากันขุดความเลวของอรุณและรานีขึ้นมาประจานอย่างโกรธแค้น
“อยู่ไปก็รกโลก”
“ใช่! แจ้งความจับแป๊บเดียวมันก็ลอยหน้าลอยตาออกมาแล้ว กฎหมายเอาผิดคนรวยได้เสียที่ไหน”
“ไม่จ้ะไม่ ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย ปล่อยฉันไปเถอะ!”
แต่ ‘เหยื่อ’ ที่เคยถูกย่ำยีทั้งร่างกายและจิตใจ เคยตกนรกทั้งเป็นมาหลายปี มีหรือจะยอมปล่อยให้ผู้สมรู้ร่วมคิดหนีรอดและกลับมาลากพวกเธอเข้าคุกได้
“จัดการมันเสียอีกคน คนตายยังไงก็พูดไม่ได้”
“ไม่นะ! ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ จะโทษก็โทษไอ้อรุณสิ มันทำร้ายพวกหนู ฉันไม่เกี่ยว!”
“แต่แกใช้เงินปิดปากตำรวจ”
“ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ”
“แกมีทางเลือก แต่แกเลือกรักษาครอบครัวตัวเอง แล้วครอบครัวของพวกหนูล่ะ รู้ไหมว่ามันพินาศย่อยยับแค่ไหน” หนึ่งในเด็กสาวคนนั้นเงื้อมือฟาดรานีจนหน้าหัน
คนที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่เคยถูกใครทุบตีทำร้ายมาก่อนถึงกับควันออกหู ตวาดแว้ดทันที
“ก็เสือกโง่ให้มันหลอกเอง มึงจะโทษใครวะ!”
ถึงรานีจะรีบยกมือขึ้นปิดปากตนเองแต่ก็สายไปเสียแล้ว เพราะหลายเสียงที่ตอนแรกยังลังเลไม่อยากทำร้ายรานีกลับเอนเอียงไปทาง ‘ตัดบัวอย่าเหลือใย’ แทน
จากนั้นไม่นานเสียงกรีดร้องโหยหวนของรานีก็ดังลั่นอาคารร้าง ไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วย มีแต่จะผลักให้รานีได้ตามไปปรนนิบัติสามีในนรกเร็วขึ้น
หลังจากเด็กสาวทั้งหลายต่างแยกย้ายกลับคนละทิศละทางโดยเว้นจังหวะห่างกันคนละห้านาทีเพื่อไม่ให้รู้ว่าใครเป็นใคร เหลือเพียงเจ้าของเรือนร่างเย้ายวนที่ยืนเผชิญหน้ากับเจ้าของน้ำเสียงหวาน
“พอใจไหม!”
เจ้าของเสียงหวานปลดผ้าคลุมสีดำออกจากใบหน้าเผยให้เห็นดวงหน้าหวานของสาริน
ตอนแรกเธอขอให้เหยื่อสาวผู้นั้นถ่วงเวลาอรุณไว้ เพื่อเธอจะได้มาถึงอาคารร้างก่อน เธอพบเหยื่อสาวหลายคนในผ้าคลุมสีดำปิดบังรูปร่างหน้าตา เหลือเพียงดวงตาที่เต็มไปด้วยความคั่งแค้นโผล่พ้นออกมาจากผ้าคลุมใบหน้า
สารินแค้นไอ้อรุณแต่ไม่คาดคิดว่าแม่เลี้ยงจะลงเอยเช่นนี้ เธอเงยหน้ามองร่างไร้ลมหายใจของรานีจากชั้นสองด้วยสีหน้าสับสน
“ฉันไม่ได้อยากให้รานีตาย”
มีร่าปลดวิกสีทอง ฟันหน้าม้า และไฝปลอมออกจากใบหน้าซึ่งตั้งใจปลอมเป็นคนขี้เหร่
“แต่แกก็ไม่ได้หวังให้แม่เลี้ยงแกมีความสุขอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
สารินอยากให้รานีทุกข์จึงจงใจให้รานีมาเห็นอรุณถูกซ้อมจนไปก่อเวรก่อกรรมกับเด็กสาวคนไหนไม่ได้อีก แต่อารมณ์แค้นที่อัดแน่นในตัวเด็กสาวเหล่านั้นผลักดันจนนำมาสู่โศกนาฏกรรมที่เธอเองก็หยุดไม่อยู่
(ติดตามตอนต่อไปวันที่ 7 ส.ค. 62)
