ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 18-19

หลัวช่าเดินไปที่ตั่งนุ่มด้านข้าง เลิกกระโปรงขึ้นเผยขาอ่อนออกมาแล้วยกขึ้นสูง จากนั้นก็เอนตัวนอนตะแคงลงไป เผยอปากน้อยๆ ดุจลูกอิงเถา กะพริบตาปริบๆ หลายครั้ง เห็นแล้วชวนให้คนเคลิบเคลิ้มหลงใหล จากนั้นก็กล่าวกับข้า “น้องสาว เจ้าเกิดมาก็มีรูปโฉมงดงามอยู่แล้ว วางท่าทางตามอย่างข้าเช่นนี้ แล้วส่งเสียงร้องออดอ้อนสักหลายคำ รับรองจะยิ่งทำให้คนลุ่มหลงหูตามัว”

“เมี้ยว เข้าใจแล้ว” ข้าพยักหน้าหงึกหงักอย่างถ่อมตน ขณะคิดจะซักถามว่าทำเช่นนี้แล้วจะสังหารศัตรูอย่างไร เทพปี้ชิงก็กระชากตัวข้าอย่างแรง ลากให้เดินออกนอกประตู ทางหนึ่งเดิน ทางหนึ่งก็บอก “ห้ามเรียนรู้เรื่องเหลวไหลพวกนี้”

หลัวช่ารีบเดินตามมาถาม “น้องสาว เจ้าจะกลับไปแล้วหรือ”

ข้าเห็นเทพปี้ชิงดูเหมือนกำลังโกรธ เขากำมือข้าแน่นมาก ทำให้ข้าไม่อาจดิ้นหลุดได้ จำต้องผงกศีรษะแสดงท่าทีกล่าวอำลา

หลัวช่ารีบดึงหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้นวางหนังสือ ไล่ตามมายัดใส่มือข้าแล้วบอก “นี่เป็นตำราภาพวังวสันต์ เล่มใหม่ล่าสุด เจ้าเอากลับไปศึกษาดู ช่วยเรื่องวรยุทธ์บนเตียงได้มาก ยังมีอีก จำไว้ต้องช่วยข้าเป่าลมข้างหมอน สังหารจิ้งจอกสารเลวตัวนั้นเสีย”

“เมี้ยว ได้!” ข้ารับหนังสือมาด้วยความดีใจ แล้วเก็บไว้ในอกเสื้อ

คิดไม่ถึงว่าหลังจากเทพปี้ชิงลากข้าขึ้นไปบนก้อนเมฆแล้ว ก็แย่งหนังสือไปทันที ทั้งยังจะฉีกทิ้ง

ข้าโกรธแล้ว บันดาลโทสะตวาดเสียงดัง “นั่นเป็นของที่พี่สะใภ้หลัวช่ามอบให้ข้า!”

เขามองข้าที่โกรธจนหน้าตูม หลังจากใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งก็เอาหนังสือเก็บไว้ในอกเสื้อ ไม่ยอมคืนให้ข้า

“เมี้ยว!” ข้าโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงยกเท้าถีบเขาไปทีหนึ่ง เสียดายถีบไม่โดน จึงได้แต่แอบก่นด่าในใจว่าหน้าไม่อาย ถึงกับแย่งของแมว

ระหว่างทางกลับวังเสวียนชิง ข้าหันหน้าไปอีกทางไม่ยอมพูดจากับเทพปี้ชิง เขาก็ไม่สนใจข้า เพียงบอกอย่างเฉียบขาดว่าต่อไปห้ามข้าไปหาหลัวช่าอีก

ข้าคิดอยู่เป็นนานสองนาน ในที่สุดก็เข้าใจเหตุผลที่แฝงอยู่ภายใน เขาจะต้องกลัวว่าถ้าข้าฝึกฝนวรยุทธ์บนเตียงตามตำราภาพวังวสันต์ได้แล้ว ในวันหน้าเขาก็จะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าอีก!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้! ข้ายิ่งต้องฝึกฝน! ต้องฝึกฝนวรยุทธ์บนเตียงเอาชนะเขาให้ได้! ให้วันหน้าเทพปี้ชิงต้องเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า!

ยิ่งคิดก็ยิ่งฮึกเหิม ข้ายิ้มกระหยิ่มใจขึ้นมา ทำให้เขาต้องปรายตามองมาหลายครั้ง