ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 18-19

หลังจากกลับมาแล้ว ข้าก็รีบตามติดเทพปี้ชิงทุกฝีก้าว คิดจะขโมยตำราภาพวังวสันต์เล่มนั้นกลับคืนมา คิดไม่ถึงว่าเขาคนน่าชิงชังผู้นี้จะให้จิ่นเหวินยกปลาหลายจานมาให้ข้ากิน กว่าข้าจะกินเสร็จ หนังสือเล่มนั้นก็ไม่รู้ถูกเอาไปซ่อนไว้ที่ใดแล้ว

ข้าแอบย่องเข้าไปในห้องเขา รื้อตรงโน้น ค้นตรงนี้ บนชั้นวางหนังสือของเขามีหนังสือเรียงรายอยู่เต็มไปหมด ในนั้นมีแต่ตัวอักษร ดูแล้วเหมือนๆ กัน ข้าพลันพบว่าตนเองไม่รู้เลยว่า ‘ตำราภาพวังวสันต์’ เขียนอย่างไร ไม่อาจจำหนังสือเล่มนั้นได้เลย…

ปกติไม่ตั้งใจเรียนหนังสือให้ดี ในที่สุดวันนี้ก็รู้ถึงผลเสียแล้ว ข้าหน้าม่อยคอตกขึ้นมา

หวาวาที่ตามข้ามาจัดเก็บห้องหนังสือเห็นข้าพลิกหนังสือดูก็อดเอ่ยชมไม่ได้ “ในที่สุดท่านเหมียวเหมียวก็เริ่มศึกษาเรียนรู้อย่างจริงจังแล้ว ท่านเทพจะต้องดีใจเป็นแน่”

นางกับเทพปี้ชิงเป็นพวกเดียวกัน ดังนั้นข้าจึงไม่กล้าบอกนางว่ากำลังหาตำราภาพวังวสันต์ ได้แต่ขดหางจากไปอย่างหงอยเหงาเศร้าซึม

ตกค่ำ ข้ากลายร่างกลับเป็นแมว ไปที่เตียงของเทพปี้ชิงหาที่เหมาะๆ นอน เวลานี้เขาไม่สนใจนิสัยดื้อรั้นไม่ยอมไปของข้าอีกแล้ว ปล่อยตามใจข้า เพียงเขี่ยไส้ตะเกียงอ่านหนังสืออยู่ที่ด้านข้างต่อไป ไม่ได้ใส่ใจต่อการกระทำของข้า

ข้ากำลังเตรียมจะเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝัน พลันนึกถึงคำสั่งกำชับของหลัวช่าขึ้นมาได้ ‘เป่าลมข้างหมอน’ จึงรีบวิ่งไปที่หมอนของเทพปี้ชิงแล้วเป่าลมใส่ เป่าอยู่นานก็ไม่เห็นจะมีเรื่องพิเศษอะไรปรากฏขึ้น ในที่สุดก็หมดความอดทน

เทพปี้ชิงกลับมองการเคลื่อนไหวของข้าแล้วก็หัวเราะฮ่าๆ ออกมา

ข้าไม่สนใจเขา ฝึกฝนกระบวนท่าวรยุทธ์บนเตียงที่หลัวช่าสอนต่อไป ปีนขึ้นไปนอนตะแคงอยู่บนหมอน เผยให้เห็นหน้าท้องสีขาวดุจหิมะอันน่ารักของแมว จากนั้นก็ยื่นขาหลังที่มีขนปุกปุยออกไป จัดท่าทางให้ขาวางซ้อนกันอย่างยากลำบาก ใช้อุ้งเท้าหน้าค้ำปลายคาง หรี่ตาลง แล้วส่งเสียงประจบออดอ้อนออกไปคำหนึ่ง “เมี้ยว”

เทพปี้ชิงหัวเราะจนเกือบหายใจหายคอไม่ทัน เด็กรับใช้ที่อยู่นอกประตูตกอกตกใจร้องถามไม่หยุด “ท่านเทพ ท่านไม่เป็นไรกระมัง”

จิตใจที่หยิ่งในเกียรติของข้าต้องถูกหยามหยันอีกครั้ง ข้ามองคนสารเลวที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ด้วยความคับแค้นใจ…พยายามครุ่นคิด ที่แท้แล้ววรยุทธ์บนเตียงของตนเองทำผิดพลาดตรงที่ใด…

เห็นอยู่ว่าท่าทางถูกต้อง…

โปรดติดตามตอนต่อไป