ทดลองอ่าน เหมียว เหมียว เหมียว แมวน้อยอลเวง บทที่ 20-21

บทที่ยี่สิบเอ็ด ความอ้างว้างของแมว

ดวงจันทร์ลอยอยู่กลางท้องฟ้า ภายใต้ความเพียรพยายามอย่างหนัก ข้าก็สามารถเขียนตัวอักษรคำว่า ‘เหมียว’ ได้ค่อนข้างสวยงามแล้ว

เทพปี้ชิงถามข้าว่าคืนนี้ยังจะนอนที่นี่เหมือนคืนก่อนๆ อีกหรือไม่ ข้าเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์บนแดนสวรรค์ที่กลมและกระจ่างสุกใสกว่าในแดนมนุษย์แล้วสั่นศีรษะ จากนั้นก็สะบัดหางกระโดดออกนอกประตูไปอย่างสง่างาม

ข้าหาได้กลับไปที่ห้องของตน หากแต่ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ที่สูงที่สุดในวังเสวียนชิง นั่งอยู่บนยอดไม้แกว่งเท้าทั้งสองไปมา มองพระราชวังในดวงจันทร์ที่พอจะมองเห็นได้ตะคุ่มๆ อย่างเหม่อลอย

น้ำค้างยามราตรีลงหนักและหนาวเย็น ทำให้เส้นผมยาวเปียกชื้น ในสมองของข้ากลับมีแต่ความว่างเปล่า ไม่รับรู้ถึงความหนาวเย็นแม้แต่น้อย

ดวงตาที่หวาดกลัวของหวาวาปรากฏขึ้นมาตรงหน้าตลอดเวลา ผ่านไปเป็นนาน ในที่สุดสัญชาตญาณของแมวก็ทำให้ข้าตระหนักรู้…ความรู้สึกเช่นนี้เรียกว่าชิงชัง ต่อให้ใช้คำพูดที่นอบน้อมกว่านี้ อากัปกิริยาที่นุ่มนวลยิ่งกว่านี้…ก็ไม่อาจปิดบังความจริงที่ว่านางชิงชังข้าไปได้

แววตาของทุกคนในวังของเทพปี้ชิงล้วนเป็นเช่นเดียวกับหวาวา พวกเขายิ้มให้ข้า เอาใจข้า แต่ไม่มีใครเลยที่ชอบข้า ไม่มีใครต้อนรับข้า…

เพราะเหตุใดทุกคนจึงไม่ชอบเหมียวเหมียว

คำถามนี้ทำให้ข้าเอียงคอครุ่นคิดไปมา ทว่าคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ…

ข้าไม่ได้ข่มเหงรังแกใครแล้ว และไม่ได้เที่ยวทะเลาะวิวาทไปทั่ว…นับแต่ครั้งนั้นที่ทำลายข้าวของข้าก็ไม่ได้ก่อเรื่องก่อราวอีก…

เพราะเหตุใดทุกคนจึงยังคงไม่ชอบข้า

ใช่เพราะเหมียวเหมียวไม่เชื่อฟัง ไม่ว่านอนสอนง่ายหรือไม่

แสงจันทร์ละมุนละไม สาดส่องไปทั่วท้องฟ้า หิ่งห้อยเริงระบำระยิบระยับไปทั่วบริเวณ ประดับประดาสีสันยามราตรีในแดนสวรรค์ให้ยิ่งงามตระการตา และทำให้ข้ายิ่งดูอ้างว้างเงียบเหงา…

ในที่สุดข้าก็เริ่มคิดถึงวันเวลาที่ภูเขาลั่วอิง ช่วงเวลาที่ทะเลาะโต้เถียงกันกับอิ๋นจื่อทุกวัน ตอนนั้นเจ้าเสือจะเดินตามหลังข้าไปโน่นมานี่อยู่เสมอ หมีดำมักเอาปลาสดมาให้ข้า กระต่ายขาวพอถูกรังแกก็จะหนีมาหลบอยู่ข้างหลังข้า พี่ชายจอมมารวัวกระทิงก็จะพาพี่สะใภ้หลัวช่ามาเยี่ยมข้าด้วยกัน เอาของเล่นต่างๆ มาให้ รอยยิ้มของพวกเขาล้วนเบิกบานและจริงใจ

แม้ไม่มีอาหารชั้นเลิศรสดี และไม่มีเตียงนอนที่อ่อนนุ่ม แต่ทุกวันก็มีความสุขสนุกสนานยิ่ง

มาบัดนี้พวกเขาต่างไม่อยู่แล้ว

หลังจากภูเขาลั่วอิงถูกแผ่นดินไหวเพราะปีศาจที่ชื่อภัยพิบัติผู้นี้ทำลาย พวกเขาต่างก็ไม่อยู่

ทิ้งเหมียวเหมียวให้อยู่บนแดนสวรรค์ตามลำพัง ได้แต่เหม่อมองดวงจันทร์โดยไม่รู้ว่าควรทำอะไร…