ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 1

‘มีธุระข้างนอก พรุ่งนี้จะเปิดบริการอีกครั้ง ขออภัยในความไม่สะดวก’ ตัวหนังสือบรรทัดหนึ่งเขียนไว้บนกระดานขนาดใหญ่ แขวนอยู่บนมือจับที่ปิดล็อกไว้อย่างแน่นหนา

เหมียวเหมี่ยวยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยสีหน้าคับแค้นใจ มองเข้าไปในร้านก๋วยเตี๋ยวก็มีแต่ความมืดสนิท ทว่าก็ยังเห็นเมนูอาหารที่อยู่บนโต๊ะและบนผนังได้

แล้วมื้อกลางวันของเธอล่ะ! ยังมีอะไรเลวร้ายไปกว่าการที่เด็กสาวติดบ้านคนหนึ่งสูญเสียอาหารเลิศรสที่เพียงออกจากบ้านก็ได้กินซึ่งเธอฝากท้องเอาไว้เป็นประจำอีกหรือเปล่า?!

เหมียวเหมี่ยวรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นจากสายลมอบอุ่นในช่วงปลายฤดูร้อนต้นฤดูใบไม้ร่วง เธอสูดลมหายใจเข้าอย่างรวดเร็ว ติดกระดุมเสื้อถัก สอดมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ เตะก้อนหินเล็กๆ ด้วยรองเท้าหนีบ สุดท้ายนิ้วโป้งเท้าก็กระแทกเข้ากับก้อนหิน เธอเจ็บจนแทบจะร้องไห้ออกมา

เหมียวเหมี่ยวไม่มีรถ ยานพาหนะของเธอก็คือรถเมล์สาธารณะที่รัฐบาลหยิบยื่นให้

นั่นหมายความว่าเธอไม่สามารถไปยังร้านอื่นที่อยู่ไกลจากที่นี่ได้อย่างสะดวกสบายนัก เธอขดตัวอยู่ที่มุมหนึ่งของผนัง เหมียวเหมี่ยวดูแอพฯ สั่งอาหารของร้านค้าที่ใกล้ที่สุดคืออีกสองกิโลเมตรกว่า เธอสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกได้ถึงความโหดร้ายของสายลมฤดูร้อนในเดือนกันยายน

เมื่อดูเวลาจัดส่งโดยประมาณอีกครั้ง อย่างน้อยก็อีกตั้งหนึ่งชั่วโมง เหมียวเหมี่ยวถอนหายใจด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง เธอหิวมากๆ อีกทั้งต้องรอนานขนาดนั้นถึงจะได้กินมื้อกลางวัน และไม่แน่ว่าอาหารที่มาส่งจะเย็นไปหมดแล้วก็ได้ สู้กลับไปกินอาหารกระป๋องสำหรับแมวไม่ได้ด้วยซ้ำ!

ภายในลิฟต์ของตัวอาคาร เหมียวเหมี่ยวยืนแนบศีรษะกับกำแพง ครุ่นคิดด้วยความหมดอาลัยตายอยากว่าทำไมเธอถึงเช่าอพาร์ตเมนต์ที่ห่างไกลจากตัวเมืองขนาดนี้

คำตอบง่ายดายอย่างไม่น่าเชื่อ ก็เพราะมันถูกยังไงล่ะ!

พื้นที่ในเมืองราคาสูงลิบ ตั้งแต่ยกระดับเป็นเมืองขนาดใหญ่ ราคาห้องพักก็แพงขึ้นจนน่ากลัว เหมียวเหมี่ยวเป็นคนรักสบาย จ่ายค่าเช่าเดือนละห้าพันหยวนเท่าๆ กัน แต่ถ้าอาศัยอยู่ในทำเลดีๆ ก็คงจะเป็นห้องนอนเดี่ยวขนาดไม่เกินยี่สิบกว่าตารางเมตร และอาจจะต้องเช่ารวมอยู่กับคนอื่นด้วย แต่ว่าเขตเศรษฐกิจเกาซินที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ เงินจำนวนห้าพันหยวนนี้รวมค่าน้ำค่าไฟ ฮีตเตอร์ไฟฟ้า มีส่วนกลางที่สามารถใช้ได้ทุกเมื่อ อนุญาตให้เลี้ยงแมวได้ และห้องสองชั้นที่มีพื้นที่ใช้สอยเก้าสิบตารางเมตร นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่มีทางได้มาถ้าอยู่ใจกลางเมือง แล้วเหมียวเหมี่ยวเองก็วาดการ์ตูนอยู่ติดบ้านไม่ไปไหน ไม่จำเป็นต้องอาศัยอยู่ในทำเลดีๆ ก็ได้

เหตุผลเหล่านั้นจึงกลายเป็นความแร้นแค้นที่ต้องเผชิญในตอนนี้

เหมียวเหมี่ยวกลับไปที่ห้อง อุ้มเสี่ยวทู่ขึ้นมาร้องไห้พร่ำพรรณนาความโชคร้ายของตัวเอง สุดท้ายก็เกาคางของเสี่ยวทู่แล้วอ้อนวอนว่า “เสี่ยวทู่ อนุญาตให้ฉันกินอาหารของแกสักกระป๋องได้หรือเปล่า”

เสี่ยวทู่ถูกเธอเกาจนเงยหน้าพลางหรี่ตาลง ส่งเสียงครืดคราดด้วยความสบาย

เหมียวเหมี่ยวเออออกับตัวเองแล้วพยักหน้า “เหรอจ๊ะ รู้อยู่แล้วเชียวว่าเสี่ยวทู่ใจกว้างจะตายไป”

เธอลุกขึ้นมาหาข้าวที่กินเหลือจากเมื่อวาน หยิบอาหารแมวกระป๋องรสทูน่าผสมกุ้งออกมา หลังจากเอาใส่หม้ออุ่นให้ร้อนก็เทซีอิ๊วกับเกลือเพื่อปรุงรส จากนั้นถึงได้เทลงบนข้าวสวยที่อุ่นไว้ ข้าวราดหน้าอาหารแมวรสทูน่าผสมกุ้งร้อนระอุก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

สมบูรณ์แบบ!

เหมียวเหมี่ยวถ่ายรูปอาหารกลางวันด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย นึกปลอบใจตัวเองแล้วโพสต์รูปลงบนเวยป๋อพร้อมแคปชั่น