ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 2

เดิมทีทักษะการขับรถก็แย่อยู่แล้ว ไหนจะเสียสมาธิอีก ฟางไหลหยางค่อนข้างกลัว รีบหยุดเธอไว้ “ผมเชื่อคุณ ไม่ต้องเอาออกมาหรอกครับ”

“สี่ปีจริงๆ นะคะ” เหมียวเหมี่ยวหดมือกลับมา ย้ำอีกครั้งหนึ่งอย่างไม่ยอมแพ้

ฟางไหลหยางหัวเราะเบาๆ ไม่เอ่ยอะไรอีก

“ฉันรู้ค่ะว่าฝีมือขับรถของฉันไม่ได้เรื่อง แต่ฉันจะขับให้ดีอย่างแน่นอนค่ะ ค่อยๆ ฝึกไปก็ได้ ทำให้คุณลำบากเลยนะคะ” เหมียวเหมี่ยวเอ่ยขอโทษ

“ลำบากไม่เท่าไหร่หรอกครับ” ฟางไหลหยางเอ่ย “แต่ผมเพิ่งกินข้าวเสร็จน่ะ…”

“ค่ะๆ ที่เก็บของหลังเบาะมีถุงพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้งอยู่นะคะ ถ้าอยากอาเจียนก็อาเจียนในนั้นได้เลย!” มือข้างหนึ่งของเหมียวเหมี่ยวชี้ไปตรงนั้น “ฉันสอดลูกอมรสมิ้นต์เอาไว้ข้างๆ ถุงพลาสติก ถ้ารู้สึกไม่สบาย อมไว้สักเม็ดก็ได้นะคะ”

ไม่รู้ว่าทรมานคนไปเท่าไรถึงได้เตรียมไว้พร้อมขนาดนี้

ฟางไหลหยางล้วงมือเข้าไปในช่องเก็บของ เขาคลำไปเจอกับถุงพลาสติกปึกหนึ่ง ทว่าไม่ได้เอามันออกมา จากนั้นก็ล้วงไปหาลูกอมรสมิ้นต์ที่อยู่อีกฝั่งแทน มองดูก็เห็นว่าเป็นยี่ห้อที่ตัวเองชอบ ฟางไหลหยางขมวดคิ้ว พลิกดูวันผลิตบนด้านนอกกล่องลูกอมซ้ำไปซ้ำมา

เหมียวเหมี่ยวไม่เห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่ก็ได้ยินเสียงลูกอมรสมิ้นต์พลิกไปมาในกล่องเหล็ก หัวเราะพลางเอ่ย “ฉันซื้อจากร้านสะดวกซื้อที่เดินผ่านหลังกินข้าวเสร็จน่ะค่ะ ยังไม่ได้เปิด วางใจได้ค่ะ”

ไม่ว่าอย่างไรความหวาดระแวงของเขาก็ยังคงไม่หมดไป สุดท้ายก็ยัดลูกอมรสมิ้นต์กลับไปที่เดิม ดึงถุงพลาสติกออกมาใบหนึ่ง ถือเอาไว้ในมือ เผื่อไว้ว่ามึนจนอาเจียนแล้วจะรับมือไม่ทัน

ตอนนี้เขาเข้าใจหัวอกของผู้โดยสารที่ให้คะแนนเธอน้อยเป็นอย่างดี

ฟางไหลหยางเงยหน้าขึ้นแล้วหลับตาลง ถอนหายใจออกยาวๆ พยายามผ่อนคลายความไม่สบายตัว

เหมียวเหมี่ยวกลัวว่าเขาจะไม่สบายจึงขับรถให้ช้าลง พูดคุยไม่หยุดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเขา

“รูปหล่อ คุณทำงานอะไรเหรอคะ”

ฟางไหลหยางลืมตาขึ้นช้าๆ ด้วยความอ่อนเพลีย “ขายรถครับ” นี่เป็นเพียงธุรกิจแขนงเดียวของบริษัทเขาเท่านั้น

“อ๋อ ทำงานอยู่ที่ 4S นี่เอง รถยี่ห้ออะไรเหรอคะ”

“…” จะบอกเธอยังไงดีนะ เขาเป็นคนดูแลศูนย์ 4S

“ฟังเพลงหน่อยมั้ยคะคุณ ไม่ชอบเสียงดังหรือเปล่า” ในรถของเหมียวเหมี่ยวมีเพลงของวงร็อกญี่ปุ่นอยู่ ร้อนแรงเชียวล่ะ

“แล้วแต่ครับ”

“งั้นก็ดีค่ะ”

“…”

“จริงสิคะ คุณ…”

บางคนอยู่ในบรรยากาศเงียบๆ แล้วมีคนพูดกลับยิ่งรู้สึกไม่สบายเพราะเมารถมากขึ้น ฟางไหลหยางเอ่ยด้วยความรำคาญ “เงียบหน่อยได้หรือเปล่า”

“ค่ะ…ขอโทษนะคะ…” เหมียวเหมี่ยวละล่ำละลัก เอ่ยขอโทษด้วยความประดักประเดิด “ฉันแค่อยากเบี่ยงเบนความสนใจคุณน่ะค่ะ”

ตระหนักได้ว่าน้ำเสียงของตัวเองค่อนข้างรุนแรง ฟางไหลหยางก็รู้สึกผิดขึ้นมา “ขอบคุณนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” น้ำเสียงของเหมียวเหมี่ยวกลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว

หลังจากเอ่ยประโยคนี้จบแล้ว เหมียวเหมี่ยวก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันอีก รถแล่นเข้าไปยังถนนที่เคหาสน์เฟิ่งเฉิงตั้งอยู่