ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 2

“อ๊ะ…” ตรงหน้าเธอสว่างขึ้นทันที แม้ว่าแสงไฟจะไม่ได้สว่างอะไรนัก แต่ก็แยงตาของเหมียวเหมี่ยวอยู่ดี สักครู่หนึ่งถึงได้คุ้นชินกับแสงตรงหน้า เธอเงยหน้าขึ้น หลังจากที่สายตาค่อยๆ กลับคืนสู่ภาวะปกติก็มองเห็นหน้าตรงของฟางไหลหยางได้ชัดเจน หัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

ภายใต้แสงสีเหลืองนวล นัยน์ตาอ่อนโยนของชายหนุ่มเจือความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย คิ้วตาคมคาย ท่าทางผึ่งผาย ใต้สันจมูกตรงและสูง ริมฝีปากบางเม้มแกมเหยียดขึ้นเป็นวงเล็กน้อย ทั้งๆ ที่หน้าตาเหมือนกับชายหนุ่มเจ้าอารมณ์ ทว่าเวลาภายใต้แสงอันอ่อนละมุนช่วยกล่อมเกลาให้ออร่าของเขาดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

เหมียวเหมี่ยวกลืนน้ำลาย รู้สึกว่าใบหน้าร้อนผะผ่าว เธอก้มหน้า เอ่ยขอบคุณเสียงเบา “ขอบคุณนะคะ”

มีแสงไฟ เหมียวเหมี่ยวก็หาสิ่งที่ตัวเองค้นอยู่เจอทันที เธอหยิบร่มที่มีขนาดเล็กกว่าฝ่ามือของฟางไหลหยางออกมาแล้วหายใจออกยาวๆ หนึ่งครั้ง ก่อนยื่นร่มให้ฟางไหลหยาง

“ฝนตก เอาไปเถอะนะคะ” เหมียวเหมี่ยวหันกลับมา มือข้างหนึ่งยันอยู่กับหลังเบาะฝั่งคนนั่ง ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

ใบหน้ายิ้มแย้มภายในบรรยากาศครึ้มฝน ในรถยนต์คันหนึ่งที่ถูกขวางทางอยู่ ราวกับเป็นแสงแรกของดวงอาทิตย์ในวันนี้ที่สาดตรงเข้าในใจของฟางไหลหยางก็ไม่ปาน หญิงสาวใบหน้ากลม คิ้วโก่ง ยิ้มออกมาดวงตากลมมนก็โค้งรีเหมือนเสี้ยวพระจันทร์ รอยยิ้มของเธอช่างเชื้อเชิญให้เขายิ้มตาม ฟันแปดซี่เรียงเป็นระเบียบเผยออกมาให้เห็น องศาของมุมปากราวกับเรือลำน้อยที่โคลงเข้าไปในใจท่ามกลางแสงจันทร์

เมื่อครู่เขาเสียมารยาทกับเธอไป ต่อว่าทักษะการขับรถของเธอ แต่เธอก็ยังคงไว้ซึ่งท่าทีอันเป็นมิตร ทำให้ฟางไหลหยางไม่สบายใจเลย

เขามองร่มในมืออีกฝ่ายด้วยความตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมองใบหน้ายิ้มแย้มของเหมียวเหมี่ยว โค้งมุมปากขึ้น ยิ้มพลางเอ่ยออกมา “แล้วของคุณล่ะ”

“ที่เบาะหลังยังมีอีกค่ะ วางใจได้” เหมียวเหมี่ยวยักไหล่

ฟางไหลหยางไม่ได้ปฏิเสธ เอื้อมมือออกไปรับร่ม กำตัวร่มเอาไว้ถึงได้สัมผัสกับร่มอันกระจิ๋วหลิว หัวเราะกับตัวเองขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ขับรถแล้วยังแถมร่มให้ด้วยเหรอครับ”

“นี่เรียกว่าการบริการประชาชนค่ะ แหะๆ ถือว่าแทนคำขอโทษนะคะ ทำให้คุณเมารถเลย แล้วยังรบกวนคุณมาตลอดทางอีก” เหมียวเหมี่ยวแลบลิ้นออกมาด้วยความขี้เล่น

ฟางไหลหยางหัวเราะเบาๆ เขาส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอก ผมเองก็เสียมารยาทไปเหมือนกัน ขอบคุณนะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จำไว้นะคะ…ให้ห้าดาวถือเป็นการขอบคุณที่ดีที่สุด!” เหมียวเหมี่ยวหน้าแดง ขยับนิ้วมือเรียวทั้งห้า

ดูเหมือนจะทำเพื่อห้าดาวนะ

ฟางไหลหยางหันไปเปิดประตู เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็ก้มหน้าลงตอบอย่างจนใจ “ได้สิ” แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ขณะที่เปิดประตูรถ ฟางไหลหยางก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับไปเอ่ยกับเหมียวเหมี่ยวว่า “มีเวลาก็เปลี่ยนน้ำหอมรถเป็นกลิ่นเลมอนนะ จะได้สดชื่น คลายอาการเมารถของผู้โดยสารได้ ส่วนลูกอมรสมิ้นต์…คงจะไม่มีใครกินของคนแปลกหน้าหรอก”

เหมียวเหมี่ยวฟังคำนี้ก็พลันเบิกตาโพลง ใช้แรงพยักหน้า “ค่ะ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะคะ”

เหมียวเหมี่ยวมองตามหลังฟางไหลหยางจากในรถ เห็นเขากางร่มของเธอออกมา ท่าทางเหมือนเดินเล่นอยู่ในสวนอย่างไรอย่างนั้น เดินเข้าประตูใหญ่ของเขตที่พักอาศัยไป

แม้ท่าทางการเดินของผู้โดยสารหนุ่มจะดูมีมาด เป็นอาหารตาชั้นดี ทว่า..ดูเหมือนร่มที่เธอให้จะเล็กเกินไป คลุมได้แค่ไหล่ของเขาเท่านั้น เหมียวเหมี่ยวรู้สึกละอายใจ มิหนำซ้ำตัวร่มยังพิมพ์ลายดอกไม้สีชมพูกระจัดกระจาย ดูอ่อนหวานเป็นพิเศษ

เหมียวเหมี่ยวปิดไฟในรถ กดยืนยันว่ามาถึงที่หมาย ค่ารถสามสิบหกหยวนก็เข้าบัญชี ได้เงินส่วนหนึ่งของมื้อเย็นคืนกลับมาเป็นที่เรียบร้อย เหมียวเหมี่ยวเงยหน้ามองเงาหลังของฟางไหลหยางที่หายไปในเขตที่พักอาศัย ทอดถอนใจด้วยความเศร้าหมอง แม้อีกฝ่ายรับปากว่าจะให้ห้าดาว แต่การบริการของเธอก็ยังไม่ถึงขั้น เมื่อไรเธอถึงจะทำให้ทุกคนให้คะแนนดีจากใจจริงได้นะ

เหมียวเหมี่ยวมองรายได้คนขับที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ เธอกำหมัด แต่ยังไงหาเงินได้ก็เป็นเรื่องสำคัญที่สุด เธอกลับรถแล้วเตรียมตัวกลับบ้านด้วยความพึงพอใจ

ฟางไหลหยางยืนอยู่บริเวณป้อมยาม มองตามรถสีขาวคันนั้นค่อยๆ จากไป เขาถึงได้วางใจ

เมื่อครู่ตอนที่เหมียวเหมี่ยวยื่นร่มให้เขา บวกกับใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสะอาดสะอ้านน่ารักของอีกฝ่าย ฟางไหลหยางก็รู้สึกใจสั่นไปหมด

ไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกอย่างนี้เลย ทว่าฟางไหลหยางเองก็มั่นใจว่าถ้าเหมียวไก่ฉีกเป็นเด็กสาวคนนี้ล่ะก็…

เขาคงมีความสุข และยินดีเป็นอย่างมาก

เป็นเด็กสาวนิสัยดี เขาชอบนักวาดการ์ตูนไม่ผิดคนจริงๆ ด้วย

ฟางไหลหยางโค้งมุมปากขึ้น พยักหน้าให้ยามเฝ้าประตูอย่างอารมณ์ดี เดินเข้าไปในเขตที่พักอาศัย

เขาถือร่มมือหนึ่ง อีกมือสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วชะงักอยู่สักครู่ เขาล้วงถุงพลาสติกใช้แล้วทิ้งออกมา

“…หึ” ฟางไหลหยางอดหัวเราะออกมาไม่ได้

ลุงยามที่อยู่ในป้อมงุนงง มองเงาหลังของฟางไหลหยางด้วยความสงสัย

ฟางไหลหยางที่มีรูปร่างสูงใหญ่ดูภาคภูมิ ถือร่มคันเล็กที่ไม่กว้างพอกับไหล่ของเขา แถมตัวร่มยังพิมพ์ลายดอกไม้สีชมพูเต็มไปหมด…คุณฟางไปที่ไหนมานะ ทำไมถึงได้ตกยากขนาดนั้น

ลุงยามถอนหายใจด้วยความเห็นอกเห็นใจ “เป็นคนรวยก็ลำบากเหมือนกันนะเนี่ย”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 10 ม.ค. 65 เวลา 12.00 น.