ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 2

เหมียวเหมี่ยวเหลือบมองหน้าจอ ดวงตาที่อยู่หลังแว่นตากรอบสีดำเต็มไปด้วยความเคียดแค้น “ถึงฉันจะปิดเอฟเฟ็กต์ของขวัญไปแล้ว แต่ก็เห็นว่าเพื่อนๆ หลายคนยังส่งรถมาให้อยู่ ตอนนี้แค่ฉันเห็นรถก็แทบจะอาเจียนออกมาอยู่แล้ว”

จู่ๆ เสี่ยวทู่ก็กระโดดขึ้นมาบนโต๊ะ เหยียบลงบนกระดานอิเล็กทรอนิกส์ของเหมียวเหมี่ยว เธอรีบอุ้มมันขึ้นมา “โอ๊ย แม่เอ๊ย นี่เป็นอันที่สามแล้วนะ ถ้าแกทำพังอีกฉันก็ไม่มีเงินซื้ออันที่สี่หรอกนะ”

พูดถึงเรื่องเงินขึ้นมา เธอก็หันไปพูดกับคนดูอีกครั้ง “เฮ้อ แปลกจริงๆ ทำไมฉันขับรถหาเงินเพิ่มแล้ว เงินเก็บของฉันก็แทบจะไม่เพิ่มขึ้นเลยล่ะ”

“เหมียว…” เสี่ยวทู่ส่งเสียงร้องเบาๆ

“ประธานฟาง ให้ผมหาคนไปส่งคุณเถอะนะครับ” เฉินตั๋วสอบถามฟางไหลหยางอยู่ข้างหลัง

ฟางไหลหยางยื่นมือออกมาทำสัญญาณให้เขาเงียบเสียง “ไม่ต้องหรอก แค่ฝนตกก็ยุ่งยากแล้ว ผมเรียกรถเองก็แล้วกัน”

เฉินตั๋วมองดูถนนข้างนอกโรงแรม ตอนนี้เป็นเวลากินข้าวพอดี รถแท็กซี่ต่างกำลังเปลี่ยนกะ รถติดอย่างหนัก ซ้ำยังฝนตกอีก แท็กซี่กำลังทำเป็นที่ต้องการ เรียกให้จอดรับไม่ได้สักคันเลย

ฟางไหลหยางเองก็เห็นปัญหานี้แล้วเช่นกัน จึงถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ เพิ่งดื่มเหล้าไปทั้งๆ ที่ท้องว่างอยู่จะระคายเคืองกระเพาะมากเกินไป หาร้านอาหารกินให้อิ่มก่อนดีกว่านะ”

เฉินตั๋วพยักหน้า ชั้นล่างของโรงแรมมีร้านอาหารญี่ปุ่นอยู่ที่ทางออกอีกด้าน เฉินตั๋วพาฟางไหลหยางเดินไปยังทางออกนั้น

ตอนบ่ายมีหุ้นส่วนทางธุรกิจเชิญฟางไหลหยางมาร้องคาราโอเกะ ฟางไหลหยางปฏิเสธไม่ได้จึงต้องมา ผลก็คือถูกกรอกเบียร์เข้าปากไปหลายแก้ว ในกระเพาะฟางไหลหยางตอนนี้เต็มเปี่ยมด้วยความร้อน และตัวเขาเองก็เมารถง่ายด้วย ชินกับการขับรถเองมาตลอด ทั้งคู่ดื่มเบียร์เข้าไปทำให้ไม่สามารถขับรถได้ การสังสรรค์กันแบบนี้ไม่ได้ทำให้เขามีความสุขเลยจริงๆ

ในร้านอาหารญี่ปุ่นมีคนไม่มากนัก คงเป็นเพราะว่าเปิดอยู่ในโรงแรมห้าดาวจึงมีราคาแพง ฟางไหลหยางหาที่นั่งริมหน้าต่างแล้วนั่งลง

เฉินตั๋วเห็นฟางไหลหยางไม่เอ่ยอะไรก็สั่งอาหารตามที่อีกฝ่ายชื่นชอบ เมื่อทั้งสองพบหน้ากันนอกเวลางานก็พลันไม่มีเรื่องให้พูดคุยกัน

เฉินตั๋วไม่อยากให้เจ้านายมองเขาเหมือนจะเขมือบเข้าไปอยู่ตลอด จึงยกมุมปากขึ้นด้วยความประดักประเดิด มองไปรอบๆ หาหัวข้อสนทนาแล้วชี้ไปยังลูกค้าโต๊ะด้านหลังเขา “คุณดูผู้หญิงคนนั้นสิครับ มากินอาหารญี่ปุ่นคนเดียวซะด้วย กินข้าวอยู่ยังจะสวมหมวกไว้อีก”

หัวข้อสนทนาของเขาทำให้ฟางไหลหยางรู้สึกกระอักกระอ่วนเป็นที่สุด เขากลอกตา จากนั้นจึงหันไปมอง

ภายในร้านอาหารที่มีแสงอบอุ่น หลังของเธอพิงอยู่กับโต๊ะสำหรับสองคนที่มุมร้าน หันข้างให้กับเขาทั้งสอง เป็นหญิงสาวที่สวมแว่นตากรอบสีดำหนา สวมหมวกเบสบอลใบหนึ่ง ปล่อยผม สวมสเว็ตเตอร์ปุกปุยสีชมพู บนโต๊ะมีอาหารวางอยู่ห้าหกอย่าง มีทั้งซาชิมิ ซูชิ ราเม็ง ปริมาณอาหารที่กินพอๆ กับผู้ชายตัวใหญ่ๆ อย่างฟางไหลหยางกับเฉินตั๋วทั้งสองคน ตอนนี้หญิงสาวคนนั้นกำลังก้มหน้าลงคีบซูชิชิ้นหนึ่งเข้าปาก สีหน้าอิ่มเอมใจ