ทดลองอ่าน แฟนคลับคนนี้มีรักมาฝาก! บทที่ 3

“ต่อไปถ้าผมมีเรื่องจำเป็น จะเรียกรถคุณได้อีกหรือเปล่าครับ” ฟางไหลหยางถามออกไปอย่างนั้น

เหมียวเหมี่ยวนิ่งอึ้ง ได้แต่ตอบกลับด้วยความกลัดกลุ้ม “ก็น่าจะ…ได้นะคะ” ถ้ามีวาสนาส่งงานมาที่เธออีกน่ะนะ…

ฟางไหลหยางพยักหน้า แม้ว่าสีหน้าจะไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่ก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าดวงตาของเขาสว่างไสวขึ้นมา “ครับ งั้น ลาก่อนนะ”

“ค่ะๆ ลาก่อนนะคะ” เหมียวเหมี่ยวโบกมือลา เมื่อเห็นตำรวจจราจรที่ดูแลอยู่ที่สี่แยกเดินเข้ามาหา เธอก็รีบร้อนสตาร์ตรถขับออกไป

ฟางไหลหยางก้มหน้าเล็กน้อย มองดูรถคันสีขาวที่เขาเป็นคนมอบให้แล่นออกไปช้าๆ ขับผ่านสี่แยกที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะหายลับไปในบรรดารถที่สัญจรไปมาอย่างคับคั่ง

ในเมื่อเธอบอกว่าได้ อย่างนั้นก็ยังมีโอกาสอยู่ ฟางไหลหยางบอกกับตัวเองอย่างนั้น

“เหมียวไก่ฉีก…คนขับเหมียว…อื้ม น่าสนใจดีนี่” ฟางไหลหยางเอ่ยทั้งรอยยิ้ม

เสี่ยวทู่นอนฟุบอยู่บนต้นขาของเหมียวเหมี่ยว มันหาวหวอด หูทรงสามเหลี่ยมที่ตั้งตรงทั้งสองข้างหมุนไปมา ฟังเหมียวเหมี่ยวคุยกับกล้องเสียงดังจ้อกแจ้ก

“เพราะอย่างนั้นนั่นแหละ ถึงเขาจะหล่อ แถมยังเป็นคนดี จะคืนร่มให้ได้ แต่ว่ามันไม่จำเป็นจริงๆ น่ะ” มือข้างหนึ่งของเหมียวเหมี่ยวลูบหัวเสี่ยวทู่ สวมหูฟังคุยเปิดอกกับถูชิว “เธอไม่รู้สึกแปลกบ้างหรือไง ฉันไม่ได้บอกว่าจะเอาคืนสักหน่อย บอกไปแล้วด้วยนะว่าให้เลย”

“ยังไงก็มีคนแบบนี้อยู่แหละ คนที่ไม่อยากติดหนี้บุญคุณใครน่ะ” ถูชิวบอกเธออย่างมั่นใจ “เขาคงจะเป็นคนทำอะไรตามใจตัวเอง ฟังจากที่เธอเล่าแล้ว รู้สึกจะเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไม่ใช่เล่นเลยนะ เหมียวเหมี่ยว ต่อไปเธออย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า เธอน่ะใสซื่อเกินไป อ่านใจง่าย”

เหมียวเหมี่ยวเหลือกตาใส่เว็บแคม เอ่ยโต้ตอบ “ชิ ฉันเป็นเน็ตไอดอลนะ อีกนิดก็จะเปิดเว็บไซต์ขายของแล้วจ้ะ ยังใสซื่ออยู่อีกเหรอ”

ถูชิวยักไหล่ ไม่พูดอะไร

จู่ๆ ก็มีเสียงหยาบโลนของชายหนุ่มดังขึ้นในหูฟัง “เดมาเซีย!”

เหมียวเหมี่ยวสะเทือนไปทั้งตัว มองหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยความตื่นตระหนก เสี่ยวทู่เองก็ลุกขึ้นนั่ง หันหน้ามองไปยังที่มาของเสียง

ถูชิวรีบร้อนโบกมือ “ไม่ใช่ๆ นกแก้วของฉันเองน่ะ มันพูดตามเกม…จริงๆ เลยนะ ฉันจะเอามันไปขังในห้องน้ำ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันก็แค่ตกใจน่ะ นกแก้วเทาแอฟริกันที่เธอซื้อคราวก่อนใช่รึเปล่า พูดเป็นแล้วเหรอเนี่ย สอนเก่งใช้ได้เลยนี่นา” เหมียวเหมี่ยวกล่าวด้วยความอิจฉา “อยู่คนเดียวไม่มีอะไรทำก็คุยกับนกแก้วได้ เสี่ยวทู่ที่บ้านฉันทำเป็นแค่นอน กิน แล้วก็ทำแก้วล้ม”

“แต่หนวกหูน่าดูเลย บางทีฉันอยากจะใช้สมองก็ทำไม่ได้ ยังไงเลี้ยงแมวก็ดีกว่า” ถูชิวเอ่ยพลางถอนใจ

“คิกๆ” เหมียวเหมี่ยวยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น “ฉันเปลี่ยนกับเธอได้นะ เธอชอบเงียบๆ ส่วนฉันพูดมากเหมาะกับการเลี้ยงนกแก้วมากกว่า” ถูชิวเป็นจิตแพทย์ เธอค่อนข้างรักสงบ ก็ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหนถึงได้เลี้ยงนกแก้วจนทำลายความเคยชินในการใช้ชีวิตก่อนหน้านี้ของเธอไปเสียหมด

เหมียวเหมี่ยวคุยกับถูชิวอยู่พักหนึ่งมือถือก็ดังขึ้น เหมียวเหมี่ยวรีบจบการสนทนากับถูชิว พอหยิบมือถือขึ้นดูก็เห็นว่าเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก แต่…ก็เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ

เหมียวเหมี่ยวผู้มีสมองปลาทองเลือกจะมองข้ามเบอร์แปลกนั้นอีกครั้ง รอจนสิ้นเสียงโทรศัพท์ ทว่าประวัติศาสตร์มักจะเหมือนๆ เดิม ภายในหนึ่งนาทีเหมียวเหมี่ยวก็ได้รับข้อความอีกครั้ง