ทดลองอ่าน แมวบ้านข้าเป็นท่านอ๋อง

ในเมืองเฉาหยางนี้ดูเหมือนเรื่องเสื่อมเสียของร้านยาก่วงจี้จะเป็นเรื่องใหญ่ที่ใครต่อใครพากันพูดถึง แน่นอนว่าเรื่องที่ซย่าหมิ่นถูกยกเลิกการแต่งงานก็รู้กันทั่ว ชาวบ้านพูดกันอย่างสนุกปากว่าสตรีผู้หนึ่งถูกยกเลิกการแต่งงาน ชื่อเสียงก็ป่นปี้หมด นี่ยังออกมาตากหน้าตั้งแผงรักษาโรค แสดงว่าไม่อยากแต่งงานแล้ว ฝีมือการรักษาของนางก็เป็นที่กังขาเช่นกันว่านางเป็นสตรีจะมีความรู้วิชาแพทย์อะไรได้ แต่ละคำที่พูดออกมาล้วนบาดหูทั้งนั้น

ลิ่นจื่อเชินฟังแล้วก็ปล่อยผ่านไป เพราะไม่ใช่เรื่องของเขา สำหรับเขาแล้วบ้านสกุลซย่าเป็นเพียงที่อาศัยชั่วคราว อีกไม่นานเขาก็จะกลับเมืองหลวง ที่ตอนนี้เดินตามซย่าหมิ่นไปร้านยาเหรินเต๋อก็เพราะเคยได้ยินมาว่าร้านยาก่วงจี้ที่ปิดตัวลงแล้วกับร้านยาเหรินเต๋อเป็นทั้งญาติและคู่แข่งกัน เขาก็แค่อยากรู้เท่านั้นล่ะว่านางจะไปร้านยาเหรินเต๋อด้วยเหตุใด

อยู่ๆ นางก็เดินเร็วขึ้น อ๋องหนุ่มจึงเร่งฝีเท้าตามบ้าง

ซย่าหมิ่นตั้งใจจะไปร้านยาเหรินเต๋อจริงๆ นางลังเลอยู่ถึงหนึ่งวันเต็ม หลังตั้งแผงเสร็จก่อนเวลาเมื่อครู่ก็เดินมาตามถนนช้าๆ เพราะยังตัดสินใจไม่ได้ แต่สุดท้ายนางก็ก้าวเท้าอย่างหนักแน่น เดินไปทางร้านยาเหรินเต๋อให้เร็วขึ้น

เพื่อหาค่าเล่าเรียนให้ซย่าจื้อ นางไม่มีวิธีอื่นแล้ว

ค่าเล่าเรียนงวดก่อนหน้าของน้องชายจ่ายไปตั้งแต่ครึ่งปีก่อน เพิ่งครบกำหนดเมื่อไม่นานมานี้ ซย่าจื้อกลัวจะเพิ่มภาระให้นางจึงไม่กล้าบอก มักจะเดินเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกแล้วโกหกว่าอาจารย์ให้เลิกเรียนเร็ว เพราะนางไปเจอเพื่อนร่วมสำนักของเขาโดยบังเอิญถึงได้รู้ว่ามีแต่น้องชายที่ยังไม่ได้จ่ายค่าเล่าเรียน

ศักดิ์ศรีกินได้ที่ใดกันเล่า ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องยอมบากหน้ามายืมเงินให้ซย่าจื้อได้เรียนหนังสือต่อไป อีกอย่างท่านป้าก็เคยพูดเองว่าเดือดร้อนอะไรก็ให้มาหา แล้วนางจะเกรงใจไปด้วยเหตุใด

ซย่าหมิ่นฉวยโอกาสที่ตนยังมีแรงฮึดเดินมาถึงหน้าร้านยาเหรินเต๋อ พอก้าวเข้าไปกลิ่นหอมของยาก็ตลบอบอวลอยู่ใต้จมูก นางนึกถึงสมัยยังมีชีวิตอยู่ในยุคปัจจุบันขึ้นมาทันที นางจะได้กลิ่นยาเหล่านี้ทุกวัน ชวนให้คิดถึงยิ่งนัก ที่โต๊ะยาวเก็บเงินมีตัวยาชนิดต่างๆ วางเต็มไปหมด เด็กในร้านกำลังสาละวนอยู่กับการชั่งยาห่อยา มุมตรวจโรคที่อยู่อีกด้านก็เนืองแน่นไปด้วยคนไข้ กิจการรุ่งเรืองจนนางนึกชื่นชมอยู่ในใจ อยากให้ร้านยาก่วงจี้กลับมาเฟื่องฟูเช่นนี้บ้างเหลือเกิน…

“หมิ่นเอ๋อร์ เหลือเชื่อที่เจ้ามาที่นี่ มาหาข้าอย่างนั้นหรือ”

ซย่าหมิ่นได้สติกลับมา พบว่าหลี่หรูเซิงลูกพี่ลูกน้องของนางกำลังยืนอยู่ตรงหน้า เขามีรูปลักษณ์หล่อเหลา ทำงานเป็นหมอตรวจโรคในร้านยาเหรินเต๋อ อุปนิสัยอ่อนแอ ขี้ขลาด ชอบเจ้าของร่างเดิม แต่เพราะมารดาคัดค้านจึงไม่กล้าตามติดพัน กระทั่งจะเอาของกินมาให้ยังต้องหลบๆ ซ่อนๆ ควรแล้วล่ะที่เจ้าของร่างเดิมจะรู้สึกว่าเขาน่ารำคาญและไม่ชอบเขา

“พี่ชาย ข้ามาหาท่านป้า” ในเมื่อมาขอยืมเงิน แม้จะไม่ชอบชายผู้นี้นางก็ต้องทำตัวสุภาพกับเขา

หลี่หรูเซิงได้ยินก็แสดงความผิดหวังออกมาทางสีหน้าเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มให้นางอย่างกระตือรือร้น “ท่านแม่อยู่ในห้องด้านในพอดี เดินเข้าไปได้เลย…อาเซียน นำทางคุณหนูเข้าไป” ชายหนุ่มหันไปสั่งเด็กคนหนึ่งในร้าน ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้ซย่าหมิ่นอย่างเอาใจ “หมิ่นเอ๋อร์ เดี๋ยวเรามานั่งคุยกันนะ”

ซย่าหมิ่นยิ้มตอบเขาอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินตามอาเซียนเข้าไปด้านใน ซย่าซื่อ* ผู้เป็นป้ากับหลี่อวิ๋นเม่ยผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องกำลังนั่งกินผลไม้พลางสนทนากันอยู่บนตั่งยาว

ซย่าซื่อดูแลตัวเองดีแม้จะอายุใกล้เลขห้า ผิวพรรณเนียนเกลี้ยง ใบหน้าผุดผ่อง ทว่าประกายตาคมกริบ จมูกโด่งตรง ดูเป็นหญิงแกร่ง

หลี่อวิ๋นเม่ยเพิ่งอายุครบสิบหกปี หน้าตาอ่อนหวานน่ารัก ไม่ว่ามองมุมใดก็สวย พอเห็นซย่าหมิ่นเดินเข้ามาก็รีบลุกจากตั่งมาจับมือนางอย่างสนิทสนม “พี่หมิ่นเอ๋อร์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ข้ากำลังอยากไปหาท่านอยู่พอดี…” จากนั้นก็ปล่อยมือนางพลางพูดอย่างเห็นอกเห็นใจ “ตายจริง พี่หมิ่นเอ๋อร์ เหตุใดมือท่านถึงได้หยาบกร้านเพียงนี้ ดูท่าการต้องขึ้นเขาไปขุดยากับตั้งแผงตรงริมถนนจะเหนื่อยยากมากทีเดียว…”

ซย่าหมิ่นมุมปากกระตุก นางรู้ว่าลูกพี่ลูกน้องคนนี้เห็นตนเป็นคู่แข่งมาโดยตลอด และริษยาที่นางเคยมีคู่แต่งงานดีพร้อม เมื่อนางตกระกำลำบากอย่างปัจจุบันจึงคอยหาโอกาสถากถางนางอยู่เสมอ นางไม่ได้สนใจอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าอีกฝ่ายปั้นหน้าเก่งจนไปเล่นละครน้ำเน่าได้

“เอาล่ะ พี่หมิ่นเอ๋อร์ของเจ้าอุตส่าห์มาถึงนี่ ย่อมต้องมีเรื่องสำคัญจะพูด เจ้ากลับห้องไปปักผ้าเถิดไป” ซย่าซื่อปรายตามองลูกสาวพลางเอ่ยไล่