ทดลองอ่าน แมวบ้านข้าเป็นท่านอ๋อง

บทที่สาม

 ลิ่นจื่อเชินอยู่ที่ใดน่ะหรือ

ตอนแรกเขาดักซุ่มรอจับนก แต่น่าโมโหที่เจ้านกนั่นบินเร็วเหลือเกิน เขาเลยตะปบมันไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็พบว่าวิ่งออกมาไกลแล้วเลยหาที่นอนงีบแถวนั้น ขณะกำลังหลับสบายอยู่บนต้นไม้ก็ได้ยินคนตะโกนเรียกมีมีไม่ขาดหูเลยตื่นขึ้นมาในที่สุด

“มีมี เจ้าอยู่ไหน”

“มีมี ออกมานี่เร็ว”

“มีมี!”

ลิ่นจื่อเชินปรือตาสีเขียวของตนขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน แล้วเห็นคนที่กำลังตามหาเขาใต้ต้นไม้

พวกทาสโง่ เขาอยู่ข้างบนนี่ ไม่เห็นหรืออย่างไร ถ้าเช่นนั้นก็หาต่อไปเถิด! เขาหรี่ตา นอนหลับอุตุต่อไป

คนข้างล่างตามหาจนร้อนใจ ไม่ได้รู้เลยสักนิดว่ามีมีอยู่บนต้นไม้เหนือหัวนี่เอง

“มีมีไปถึงที่ใดของมัน” ซย่าจื้อเอ่ยอย่างเป็นกังวล

“คงไม่ได้ถูกงูกินไปแล้วหรอกนะ” ซย่าเจวี้ยนคาดเดา

“ไม่หรอก ข้ามาที่นี่หลายครั้งแล้วยังไม่เคยเห็นงู พวกเราตามหาต่อเถิด…” ความจริงซย่าหมิ่นเองก็ใจไม่ดี แต่ทำได้แค่รีบหาแมวให้เจอโดยเร็วที่สุด

หาอยู่ร่วมชั่วยามจนเลยเที่ยงไปแล้ว ทั้งสามก็ยังตามหาแมวต่อทั้งที่ท้องหิว

จะต้องหาไปถึงเมื่อไร

ลิ่นจื่อเชินนอนอยู่บนต้นไม้ มองสามพี่น้องเดินผ่านไปผ่านมาอยู่หลายครั้งขณะส่งเสียงเรียกชื่อเขาอยู่ข้างล่าง เช่นนี้ใครจะนอนต่อได้ ความเย็นชาแกมเหยียดหยามที่เขามีต่อคนพวกนั้นถูกความรู้สึกแปลกใหม่ที่มีชื่อว่าความซาบซึ้งแทรกเข้ามาโดยไม่รู้ตัว

โง่เง่ากันเหลือเกิน เหตุใดถึงต้องตามหาเขาให้ได้ด้วย เขาเป็นแค่แมวตัวหนึ่งแท้ๆ!

ผ่านไปอีกสองเค่อ…

“มีมี ออกมาเร็วเข้า!”

“มีมี ทุกคนเป็นห่วงเจ้ามากนะ ออกมาสิ!”

ลิ่นจื่อเชินเห็นคนพวกนั้นยังตามหาไม่เลิกก็รู้สึกรำคาญเต็มแก่ ในที่สุดเลยยอมแสดงน้ำใจกระโจนลงมาจากต้นไม้

เขาไม่ยอมรับหรอกนะว่ารู้สึกซาบซึ้งใจ ที่ลงมาก็เพราะว่าเขาหิวต่างหาก

“มีมีออกมาแล้ว!” ซย่าจื้อตาไวเห็นเขาก่อนใครเพื่อน

ซย่าเจวี้ยนวิ่งเข้ามาอุ้มเขาอย่างดีใจ “มีมี วิ่งไปเล่นที่ใดมา พวกเราช่วยกันหาอยู่ตั้งนาน ยังกลัวว่าเจ้าจะถูกงูกินไปแล้วเสียอีก”

ข้าไม่กลัวงูเสียหน่อย…ลิ่นจื่อเชินทำท่าจะส่งเสียงขู่ด้วยความโมโห แต่ถูกตบหัวเข้าเสียก่อน คนตบคือซย่าหมิ่น

“จริงๆ เลยเชียว เจ้าไปที่ใดมา ทำเอาคนอื่นเป็นห่วงกันหมด”

น่าโมโห! ห้ามตบหัวข้านะ! อ๋องหนุ่มแยกเขี้ยวใส่ แต่กลับได้เห็นซย่าหมิ่นมองตนด้วยสายตาห่วงใย พร้อมทั้งลดน้ำหนักมือเปลี่ยนมาลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยนแทน

“กลับมาก็ดีแล้วล่ะ ทีหลังอย่าเที่ยววิ่งไปที่ใดส่งเดชอีกนะ รู้หรือไม่” หญิงสาวสอนสั่ง แม้จะโกรธที่มันซุกซน แต่หามันเจอนางก็สบายใจแล้ว เรียวปากสวยหยักขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“มีมี เจ้าทำพวกเราตกใจมากนะ” ซย่าเจวี้ยนบ่น ทว่าสายตาที่มองมันเต็มไปด้วยความรักใคร่

“หามีมีเจอก็ดีแล้วล่ะ มีมีคงหิวแย่แล้ว รีบกลับไปกินข้าวกันดีกว่า” ซย่าจื้อเอ่ยด้วยสีหน้าโล่งใจ

ลิ่นจื่อเชินมองซย่าหมิ่น จากนั้นก็มองซย่าจื้อกับซย่าเจวี้ยน รู้สึกแปลกใจเหลือล้นที่คนบ้านนี้ใส่ใจเขาที่เป็นแมวตัวหนึ่งได้ถึงเพียงนี้ โดยเฉพาะสตรีนามซย่าหมิ่นที่แสดงความอ่อนโยนและความดีใจต่อเขา ทำเอาเขาตาค้าง

“มีมี ปัญญาอ่อนไปแล้วหรือ” ซย่าหมิ่นชะโงกหน้าเข้ามาจ้องมันใกล้ๆ เพิ่งเคยเห็นแมวมองหน้านางจนเหม่อก็ครั้งนี้นี่ล่ะ

ปัญญาอ่อนบ้านเจ้าสิ! ลิ่นจื่อเชินสะบัดหน้าหนี รู้สึกอับอายสุดแสน พอถูกวางลงบนพื้นเขาก็รีบตั้งหน้าตั้งตากินข้าวปั้นที่ซย่าจื้อยื่นให้ เหมือนต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆ บางอย่าง