ทดลองอ่าน แมวบ้านข้าเป็นท่านอ๋อง

ซย่าหมิ่นหัวเราะอย่างไม่คิดมาก “ลำบากอะไรกันเล่า ข้าเป็นพี่สาวคนโตนะ นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำอยู่แล้ว นอกจากนั้นข้าไม่เพียงแต่จะทำให้พวกเจ้าได้เรียนหนังสือกันทุกคน ยังจะทำให้ร้านยาก่วงจี้เปิดกิจการได้ใหม่ แม้จะทำให้สำเร็จไม่ได้ในทันที แต่ขอแค่เราเดินทีละก้าวเล็กๆ ก็จะเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้นเรื่อยๆ…” นางโยนโสมในมือเล่น “ต่อไปยังมีโอกาสขุดเจอโสมที่ราคาแพงยิ่งกว่านี้ วันนี้เอาเหง้าเล็กๆ ไปขายก่อน จ่ายค่าเล่าเรียนแล้วยังเหลือเงินอีกนิดหน่อย ไปซื้อของดีๆ มากินบำรุงร่างกายแล้วกัน พวกเจ้าอยากกินอะไรล่ะ”

ซย่าจื้อคิดอย่างเอาจริงเอาจัง จากนั้นก็คิดออก “ข้าอยากกินปลาทอดกรอบ”

ซย่าเจวี้ยนพยักหน้า “ข้าก็ด้วย ปลาทอดกรอบของพี่ใหญ่อร่อยที่สุด ไม่ได้กินมานานแล้ว”

ซย่าหมิ่นนึกถึงครั้งก่อนที่ที่บ้านขาดแคลนอาหารแล้วนางพาน้องๆ ไปตกปลา ปลาทอดกรอบวันนั้นรสชาติอร่อยล้ำจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้ป้าอิ๋นฮวาไปซื้อปลาตัวโตๆ เย็นนี้จะได้ทำปลาทอดกินกัน” น้องชายน้องสาวทำหน้าคาดหวัง ดูน่ารักน่าชังจนนางต้องเอื้อมมือไปลูบหัวทั้งคู่

ส่วนลิ่นจื่อเชินในเวลานั้นกำลังจ้องซย่าหมิ่นจนตาค้างอีกครั้ง

ทั้งที่เขาคิดอย่างเหยียดหยามว่าสตรีผู้นี้ตั้งปณิธานไว้เกินตัวที่คิดจะให้น้องชายสอบจ้วงหยวน จะให้คนทั้งบ้านได้เรียนหนังสือ แค่จะกินให้อิ่มท้องยังลำบากเลยแท้ๆ ยังกล้าพูดจาใหญ่โต อีกทั้งยังบอกด้วยว่าจะทำให้ร้านยาก่วงจี้ที่ปิดตัวลงไปแล้วเปิดกิจการขึ้นมาใหม่ ไม่รู้จักประเมินกำลังตัวเองเอาเสียเลย

แต่น่าแปลกที่ท่าทางทุ่มเทสุดตัวอย่างเชื่อมั่นในตนเองของนางกลับแผดเผาหัวใจของเขาให้ร้อนเร่า ราวกับว่านางทำทุกอย่างที่พูดให้เป็นจริงได้ จนเขาไม่อาจถอนสายตาจากนางได้เลย

“มีมีก็ต้องบำรุงร่างกายเหมือนกัน มันต้องกินผักตามพวกเราตลอดเลย น่าสงสาร” ซย่าเจวี้ยนพลันทิ้งตัวลงนั่งยองๆ ลูบหัวแมวดำ

“นั่นสิ ต้องบำรุงร่างกายให้มีมีด้วย” ซย่าจื้อย่อตัวลงมาลูบมันบ้าง

“ได้ ข้าจะให้เจ้ากินของอร่อยด้วย” ทีนี้ก็ถึงตาซย่าหมิ่น

พวกเจ้าอย่ามาแตะตัวข้านะ! ลิ่นจื่อเชินอยากหนีจากอุ้งมือมารทั้งสามแต่ก็หนีไม่พ้น ต้องยอมปล่อยให้มือทั้งสามข้างนั้นลูบเอาๆ ทั้งตัว หน้าดำๆ บูดบึ้งราวกับกำลังเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างนั้น

“เอาล่ะ กลับบ้านกันดีกว่า วันนี้ได้ของติดมือกลับไปเยอะแยะเลย” ซย่าหมิ่นลุกขึ้นยืน มองตะกร้าไม้ไผ่สามใบที่ใส่สมุนไพรจนเต็ม แล้วสะพายใบหนึ่งขึ้นหลังอย่างอารมณ์ดี

น้องชายน้องสาวแบ่งกันสะพายคนละใบ เตรียมตัวลงเขา

สามคนพี่น้องเดินออกมาได้แค่ไม่กี่ก้าว ซย่าจื้อก็ร้องอ๊ะ เพิ่งนึกออกว่าตะกร้าที่สะพายอยู่ไม่เหลือที่ว่างจะใส่แมวแล้ว เขาหันไปมอง เช่นเดียวกับซย่าหมิ่นและซย่าเจวี้ยน

“มีมี รีบตามมาสิ หรือว่าเจ้าอยากอยู่จับหนูกินบนนี้” ซย่าหมิ่นร้องบอกแมวดำที่อยู่ข้างหลังตัวเดียว

ห้ามพูดถึงหนูให้ข้าได้ยินอีกนะ! ลิ่นจื่อเชินรู้สึกขัดเคืองนัยน์ตากับรอยยิ้มของสตรีผู้นี้เหลือเกิน เขาถลึงตาใส่นาง ก่อนจะย่างเท้าอย่างหยิ่งผยอง ไม่ทันไรก็เดินมาตรงหน้าทั้งสามคน

เขาสลับเท้าอย่างว่องไว ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าหลังจากออกมาข้างนอกทั้งวัน ตอนนี้เขาอยากกลับบ้านหลังนั้นจนแทบทนรอไม่ไหว