ทดลองอ่าน แมวบ้านข้าเป็นท่านอ๋อง

ซย่าหมิ่นคีบกับข้าวให้หลานทั้งสอง “พวกเจ้าสองคนห้ามกินแต่ปลานะ จะต้องกินผักเข้าไปมากๆ ด้วย อย่าเลือกกินเป็นอันขาด”

“ท่านอาใหญ่ ปลาของท่านเล่าขอรับ” เสียงเอ๋อร์ถามอย่างสงสัย ทุกคนมีปลาหนึ่งตัวใส่จานวางอยู่ตรงหน้า ยกเว้นแต่ท่านอาใหญ่ของเขาคนเดียว

ซย่าจื้อกับซย่าเจวี้ยนได้ยินดังนั้นก็หันมามองพี่สาว

“ป้าซื้อปลามาหกตัวชัดๆ เหตุใดถึงหายไปตัวหนึ่งเล่า” ป้าอิ๋นฮวาถามอย่างงุนงง

“หรือว่าให้มี…”

ซย่าเจวี้ยนยังพูดไม่ทันจบก็ถูกพี่สาวเอ่ยแทรก “ข้าหิวจนทนไม่ไหว ตอนอยู่ในครัวเลยกินส่วนของตนเองไปหมดแล้ว” จากนั้นนางก็หันไปคุมหลานๆ กินข้าว “บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าต้องกินผักด้วย กินเข้าไปเดี๋ยวนี้…”

ลิ่นจื่อเชินนั่งอยู่ใต้โต๊ะ มองเนื้อปลารสอ่อนๆ ที่เลาะก้างออกหมดแล้วในชาม หัวใจเจ็บแปลบอย่างน่าประหลาด

นางไม่ได้แอบกินก่อนหรอก แต่ยกปลาของตนเองให้เขา แม้แต่แมวอย่างเขายังมีปลากิน

เขานึกถึงตอนแรกสุดที่ตนเองเพิ่งมาอยู่บ้านนี้ ซย่าหมิ่นเคยบอกว่าเวลาไม่มีอะไรกินจะให้เขาไปจับหนูมากินเอง แต่นี่ก็ผ่านมาได้ระยะหนึ่งแล้ว นางไม่เคยปล่อยให้เขาหิวเลยสักครั้ง นึกถึงสิ่งที่นางทำให้คนบ้านนี้ นางมักจะทุ่มเททั้งหมดที่มีให้น้องชาย น้องสาว แล้วก็หลานๆ เสมอ ขนาดตัวเขา นางยังรักและปกป้องเหมือนเป็นคนในครอบครัว นึกถึงสีหน้ายามนางระบายความในใจให้เขาฟังตอนอาบน้ำ ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าสตรีที่ดูแข็งแกร่ง ภายในใจจะมีด้านที่ทุกข์ทนและอ่อนแอเช่นกัน…

พอได้เข้าใจสตรีผู้นี้ ได้เห็นแง่มุมอื่นของนาง ลิ่นจื่อเชินก็รู้ว่าเขาชิงชังนางไม่ลงมาตั้งนานแล้ว

นอกจากลิ่นจื่อเชินจะทำใจเกลียดซย่าหมิ่นไม่ลง สายตาของเขายังเฝ้าแต่มองตามนาง จ้องมองร่างของนาง ฟังเสียงนาง

อ๋องหนุ่มรู้สึกว่าตนเองจะต้องผิดปกติแน่ๆ เขาจดจ่ออยู่กับนางถึงเพียงนี้เพราะจงรักภักดีตามประสาแมวหรืออย่างไรนะ

ไม่ใช่ ว่าไปแล้วนางเป็นทาสแมว ต้องเป็นฝ่ายจงรักภักดีต่อเขาถึงจะถูก ลิ่นจื่อเชินบอกตนเองอย่างนั้น

ตอนกลางคืนซย่าหมิ่นมักจะเล่านิทานให้หลานๆ ฟัง ก่อนหน้านี้ลิ่นจื่อเชินฟังอย่างเหยียดหยาม เจ้าหญิงหิมะขาวเอย ลูกหมูสามตัวเอย มีแต่นิทานประหลาดพิสดารทั้งนั้น โง่เง่าเหลือเกิน แต่ตอนนี้เขา…กลับชอบฟังนิทานของนางไปเสียแล้ว

ซย่าหมิ่นเล่านิทานจบ เห็นหลานๆ ยังนอนตาใสแจ๋ว ไม่มีทีท่าว่าจะง่วงก็ถามอย่างอ่อนใจ “เล่านิทานจนจบแล้ว เหตุใดพวกเจ้าถึงยังไม่นอนอีก”

เด็กทั้งสองเอื้อมมือออกไปตบตัวมีมีที่นอนอยู่ตรงมุมเตียง

“ท่านอาใหญ่ มีมีกระโดดขึ้นมาบนเตียงล่ะ”