บทที่ 1
การเดินทางไกลฝ่าความทุรกันดารในฤดูหนาวช่างทารุณเสียจริง
หลี่ชีฉือนั่งอยู่ในรถม้า กระถางไฟที่วางใกล้เท้ายังแดงฉ่า ทว่าสัมผัสไอร้อนไม่ได้แม้แต่นิดเดียว แม้จะปิดม่านหน้าต่างไว้อย่างแน่นหนา ทว่าลมหนาวก็ยังเล็ดลอดเข้ามาได้อยู่ดี
มือทั้งคู่ของนางจับกันไว้ใต้แขนเสื้อ ถูไปถูมาจนเริ่มอุ่นขึ้นบ้างถึงค่อยยอมยื่นสองนิ้วออกมาเพื่อแหวกม่านหน้าต่างมองไปข้างนอก
หิมะที่ตกหนักตั้งแต่เมื่อวานเพิ่งหยุดลงหมาดๆ ยังจับตัวไม่ละลาย มองไปทางใดก็เห็นเป็นสีขาวพิสุทธิ์พร่างพราย
ต้นไม้แห้งโกร๋นตรงริมทางยื่นกิ่งก้านสีดำมีใบไม้แห้งติดหร็อมแหร็มออกมา ปุยหิมะขาวเกาะเป็นเส้นคดเคี้ยวอยู่ตามกิ่ง โยกไหวตามแรงลมทีไรก็ปลิดปลิวไปทีละนิด
ที่แห่งนี้คืออาณาเขตแดนเหนือ แตกต่างจากทุกที่ที่นางเคยเยี่ยมเยือนโดยสิ้นเชิง เท่าที่จำได้ นางยังไม่เคยเห็นหิมะหนาถึงเพียงนี้มาก่อน
ม้าเทียมรถล้วนเป็นอาชาสูงใหญ่กำยำที่นำเข้าจากซีอวี้ กระนั้นทุกจังหวะย่างย่ำเท้าของพวกมันยังจมลงไปในหิมะถึงครึ่งแข้ง การลากรถเป็นไปอย่างยากลำบากยิ่ง
ม่านประตูหนาหนักพลันกระเพื่อมไหว จากนั้นเสียงใครผู้หนึ่งก็ดังเข้ามาข้างใน
ซินลู่ สาวใช้ที่เมื่อครู่ลงไปดูทางนั่นเอง ฝ่ายนั้นกระซิบถามเบาๆ อยู่หน้ารถ “นายหญิงงีบตื่นแล้วหรือยังเจ้าคะ”
หลี่ชีฉือมองออกไปข้างนอก “ข้าไม่ได้หลับ มีอะไรก็ว่ามา”
“ซื่อจื่อเจ้าค่ะ…” สาวใช้เว้นช่วงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “ซื่อจื่อฝากให้บ่าวมาเรียนนานแล้วว่าอยากนั่งรถม้าคันเดียวกับนายหญิง”
หลี่ชีฉือหันไปมองรถม้าคันที่ตามหลังมาติดๆ ก่อนจะลดม่านลง ไม่เอ่ยเอื้อนคำใด
ผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าคันหลังคือหลานชายของนาง กวงอ๋องซื่อจื่อ หลี่เยี่ยน
ซินลู่ที่อยู่ข้างนอกเงี่ยหูรอพักใหญ่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบ
สาวใช้คนสนิทเช่นนางรู้ตื้นลึกหนาบางดี ซื่อจื่อกำพร้าบิดามารดาตั้งแต่อายุน้อยๆ ต้องอาศัยผู้เป็นนายของนางเลี้ยงดูมาอย่างเดียวดาย
นายหญิงทะนุถนอมและให้ความสำคัญกับซื่อจื่อมาโดยตลอด แต่ระหว่างรอนแรมเดินทางไกลครานี้กลับปล่อยเด็กชายไว้ในรถม้าอีกคัน เชื่อว่าต้องเป็นเพราะเหตุที่เพิ่งเกิดขึ้นช่วงก่อนหน้า
ไม่นานมานี้ซื่อจื่อได้แผลกลับมาจากสำนักศึกษา ทำเอาทั้งตำหนักแตกตื่นกันยกใหญ่ เห็นว่าไปมีเรื่องวิวาทกับผู้อื่น
ต่อมาอยู่ๆ นายหญิงก็ออกคำสั่งให้ย้ายนิวาสสถานแบบปุบปับ เตรียมตัวอย่างรวบรัด จัดขบวนเดินทางเรียบง่ายดั้นด้นสู่แดนเหนืออันเวิ้งว้างแห่งนี้ ไม่รู้ว่าตั้งใจจะเลียนแบบมารดาเมิ่งจื่อที่ย้ายบ้านถึงสามครั้ง หรือไม่
ซินลู่กำลังคิดมาถึงตรงนี้ ก็ได้ยินเสียงหลี่ชีฉือดังออกมาจากในรถอีกครั้ง “ร่างกายเขายังมีแผลไม่ใช่หรือ ให้เขาอยู่นิ่งๆ ดีกว่า อย่าลำบากเลย”
เป็นอันว่าไม่อนุญาต