ทดลองอ่าน แม่ทัพใหญ่ผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 1-บทที่ 2

นางใช้นิ้วเขกหลังหัวเขาทีหนึ่ง

หลี่เยี่ยนเอามือกุมหัวเบี่ยงตัวหลบ

หลังจากนั้นทั้งสองก็กินข้าวเย็นด้วยกัน แต่เป็นเพราะหลี่เยี่ยนไม่ยอมออกจากห้องอาสาว และขอให้นางเล่าประสบการณ์ที่พบเจอระหว่างเดินทางท่องเที่ยวให้ฟังด้วยความสนใจใคร่รู้

จนกินข้าวเสร็จแล้วก็ยังไม่ยอมกลับห้องตนเอง

“ท่านพ่อทราบหรือไม่ขอรับ”

หลี่ชีฉือที่บ้วนปากล้างมือเรียบร้อยแล้วกำลังยืนเขี่ยไส้ตะเกียง เปลวไฟโชนขึ้นมาสะท้อนนัยน์ตาคู่งามเป็นประกายวับวาว “ทราบ ท่านพ่อของเจ้าก็มีท่าทีไม่ต่างจากเจ้านักหรอก”

หลี่เยี่ยนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง แผลตกสะเก็ดบนหน้าผากคันนัก ยิ้มไปยิ้มมาก็ทำท่าจะยกมือขึ้นจับ แต่ถูกผู้เป็นอาเห็นเข้าแล้วปัดมือออก

“เงินเป็นของดี อีกไม่นานเจ้าจะอยากยิ้มยิ่งกว่านี้” นางว่า

“…” เด็กชายทำตาปริบๆ ครุ่นคิดว่าท่านอาหญิงหมายความว่าอย่างไร ทว่าไร้คำตอบ

แต่เขาพลันเข้าใจอะไรบางอย่างว่าเหตุใดสมัยก่อนท่านพ่อปรารภเรื่องที่ท่านอาหญิงออกไปท่องเที่ยวอยู่ข้างนอกหลายครั้งหลายครา แต่กลับไม่พูดถึงนักว่านางทำอะไร ที่แท้นางก็ไปหาเงินนี่เอง

เอาเข้าจริงหลี่เยี่ยนจะไปรู้เรื่องรู้ราวได้อย่างไรเล่า ที่หลี่ชีฉือต้องแอบทำเช่นนี้ลับๆ ก็เพราะมีความจำเป็น

ตั้งแต่สมัยที่บิดาของนางได้บรรดาศักดิ์กวงอ๋อง ฮ่องเต้ก็เริ่มควบคุมเจ้าศักดินาที่ปกครองดินแดนนอกเมืองหลวงเข้มงวดขึ้นเรื่อยๆ ทุกที ทั้งลิดรอนอำนาจตระกูลใหญ่ ทั้งสนับสนุนขุนนางที่มีเชื้อสายจากสามัญชนไปพร้อมกัน มาถึงยุคพี่ชายนางยิ่งชัดเจนกว่าเก่า สินบรรณาการที่ต้องส่งให้วังหลวงเพิ่มขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว

กวงโจวนับเป็นเมืองที่รุ่มรวยด้วยทรัพยากรและพลเมือง แต่นานไปก็เริ่มลำบากเหมือนกัน พี่ชายไม่อยากขึ้นภาษีแบบเจ้าศักดินาอื่นๆ จึงแก้ปัญหาด้วยการเอาที่ดินไปค้ำ

ทว่านั่นยิ่งเข้าทางฮ่องเต้พอดี เพราะเท่ากับคืนที่ดินศักดินาที่ได้รับพระราชทานไปทีละนิด เมื่อคืนจนไม่เหลือจะคืนก็ต้องไปอยู่ฉางอันหรือลั่วหยางอย่างไร้อิสระ มีชีวิตที่ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของโอรสสวรรค์

นโยบายของฮ่องเต้เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา จริงอยู่ว่าปัจจุบันกลับกลายมาอะลุ่มอล่วยอีกครั้ง แต่ช่วงหลายปีนั้นยากเข็ญเหลือใจ