ทดลองอ่าน แม่ทัพใหญ่ผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 5-บทที่ 6

บทที่ 6

เมื่อเห็นว่าหลี่ชีฉือเดินจากไปไกลแล้ว หลัวเสี่ยวอี้ก็ผลุบเข้าไปในห้องทันที

ไอร้อนที่แผ่ออกมาจากกระถางไฟผิงร่างให้อุ่นสบายไปทั้งตัว ทว่าเขาไม่มีอารมณ์จะดื่มด่ำ รีบปรี่เข้าไปตรงหน้าเตียงแล้วถามเบาๆ “พี่สาม ท่านใจป้ำถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไร ข้าสังเกตเห็นแต่แรกแล้วว่าทุกอย่างในจวนเปลี่ยนไปผิดหูผิดตา นางใช้เงินไปเพียงนี้ เราจะจ่ายคืนให้อย่างไรไหว”

ฝูถิงไม่ตอบ กลับเป็นฝ่ายถามว่า “เจ้าเอาเงินกองทัพซื้อของขวัญส่งไปให้นางหรือ”

คนสนิทเถียง “เงินกองทัพที่ใด นั่นมันเงินภาษีที่ท่านควรได้ต่างหาก แต่ท่านดันยกให้เป็นเงินกองทัพหมด ข้าเจียดไว้ให้ท่านใช้จ่ายในบ้านบ้างจะเป็นไรเชียว”

คำตอบเช่นนี้เลอะเทอะสิ้นดีในความคิดของฝูถิง หากกองทัพไร้งบไว้ป้องกันข้าศึกภายนอก แม้แต่ชีวิตก็จะสิ้นสูญ นับประสาอะไรกับเรื่องในบ้าน

เขานั่งเงียบอยู่พักใหญ่ ก้อนจะล้วงตราประทับในอกเสื้อออกมาโยนให้อีกฝ่าย

หลัวเสี่ยวอี้รับไว้ด้วยสองมือ แล้วเบิกตาโตเป็นลูกกระพรวน เพราะเข้าใจเจตนาเขาได้โดยไม่ต้องรอฟังคำอธิบาย “พี่สามจะให้เอาเงินส่วนตัวแต่เดิมที่ใส่ไว้ในกองทัพไปให้นางอย่างนั้นหรือ”

ฝูถิงย้อน “ภรรยาข้า ไม่ใช้เงินข้าจะใช้เงินใคร”

หลัวเสี่ยวอี้ใช้ความคิดอย่างหนัก พี่สามของเขาไม่มีนิสัยชอบสะสมเงินทอง ที่ยังเก็บเงินก้อนนี้มาตลอดโดยไม่นำออกมาใช้จ่าย จะต้องมีจุดประสงค์อะไรสักอย่าง

เสียงของซินลู่ดังขึ้นข้างนอกในจังหวะนั้น บอกว่าจุดกระถางไฟไปวางไว้ในห้องเรียบร้อยแล้ว ให้เขาเข้าไปพักผ่อนได้

ฝูถิงไล่ “ไปเถิด”

หลัวเสี่ยวอี้กัดฟันพลางคิดกับตนเองในใจ ถึงอย่างไรก็ต้องเสียเงินอยู่แล้วทั้งที ต้องเข้าไปนอนผิงไฟให้อุ่น จะได้ถอนทุนคืนได้บ้าง!

พอคิดแล้วเขาก็หมุนตัวออกไปโดยไม่รอช้า

ซินลู่ที่อยู่ข้างนอกปิดประตูห้องให้อย่างใส่ใจ

ฝูถิงโยนกระบี่ที่วางอยู่ข้างตัวลงบนพื้น ถอดรองเท้าหุ้มแข้งแบบทหารออกแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง

ฟูกนอนก็เปลี่ยนใหม่เช่นกัน สัมผัสใต้ร่างนุ่มสบายจากขนแกะที่ยัดไว้เป็นชั้นหนา

กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยออกมาจากหมอนหนุน เขาใช้นิ้วคีบเส้นผมบางยาวขึ้นมาเส้นหนึ่ง

ที่เพิ่มขึ้นมา…คือกลิ่นอายสตรี