ทดลองอ่าน แม่ทัพใหญ่ผู้นี้คือสามีข้า บทที่ 7-บทที่ 8

อีกอย่างคนเขาก็เป็นสามีภรรยากัน ไม่เห็นจะมีอะไรน่าปิดบังเสียหน่อย

คิดเอาไว้ไม่ผิด พอฝ่ายตรงข้ามเห็นตราประทับเข้าก็ทำหน้าบึ้ง “เจ้าไม่ได้ให้นางหรือ”

หลัวเสี่ยวอี้รีบอธิบาย “พี่สะใภ้มีเงิน ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก”

“นางไม่คิดเล็กคิดน้อยก็ใช้เงินนางอย่างไร้ยางอายได้หรือ” ฝูถิงเอื้อมมือไปแย่งตราประทับมา

หลัวเสี่ยวอี้ลูบจมูก ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่แอะเดียว

ห้องหนังสือจุดตะเกียงเพิ่มอีกสองดวง

ถึงอย่างไรหลี่เยี่ยนก็เป็นเด็กหัวอ่อนว่าง่าย หลี่ชีฉือปลอบโยนอยู่สองสามคำก็ยอมกลับเรือนตนเองไป

ซินลู่กับชิวซวงยังไม่กล้าให้ผู้เป็นนายเคลื่อนไหวมากนัก เลยไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้นางเปลี่ยนในห้องนี้

หลี่ชีฉือมองพวกนางหอบเสื้อผ้าเปื้อนเลือดออกไป ชุดนั้นยับยู่ยี่จนดูไม่ได้เพราะโดนทับจนยับตอนที่ชายผู้นั้นกอดนางไว้ในวงแขนแน่น

นางเอนตัวพิงตั่ง ในมือถือถ้วยชาที่เพิ่งต้มใหม่ร้อนๆ ยกขึ้นจิบเป็นระยะ

ในที่สุดรสขมของยาที่ถูกฝูถิงจับกรอกปากก็ถูกล้างให้หมดไปได้เสียที

นางรู้สึกว่าตนเองดีขึ้นมากแล้วจึงคิดจะกลับเรือน แต่มีคนเดินเข้ามาจากข้างนอกเสียก่อน

หลี่ชีฉือเงยหน้าขึ้นมอง เห็นฝูถิงก้าวเข้ามาในห้อง ท่อนขาเรียวยาวแข็งแรง ช่วงเอวสอบกระชับ ทอดเงาดำยาวเหยียดใต้แสงตะเกียง

หลัวเสี่ยวอี้ตามหลังมาติดๆ ด้วยฝีเท้าเร่งร้อน ขาข้างหนึ่งก้าวเข้ามาข้างในแล้ว แต่รีบเอามือเกาะขอบประตูยั้งตนเองไว้ก่อน จากนั้นก็ชะโงกหน้าเข้ามามอง แล้วหดคอกลับออกไปเงียบๆ

นางเห็นเข้าอย่างจัง ก่อนจะเงยหน้าเบนสายตามามองสามี

เขายืนตระหง่านตรงหน้า เอามือควานเอวทีหนึ่งแล้วยื่นบางอย่างมาให้ ตราประทับของเขานั่นเอง

หลี่ชีฉือเอื้อมแขนออกไปใช้สองนิ้วคีบของที่อยู่บนฝ่ามือเขาพลางถาม “ให้ข้าหรือ”

ฝ่ายตรงข้ามตอบ “ใช้ของสิ่งนี้ไปเบิกค่าใช้จ่ายของเจ้าได้”

หญิงสาวปรายตามองไปทางประตู ทีนี้นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดหลัวเสี่ยวอี้ถึงได้มีกิริยาแบบเมื่อครู่

เขาไม่ตระหนี่ถี่เหนียวกับสตรีที่แต่งเข้าตระกูล พอคิดเช่นนี้ก็มองเห็นข้อดีของเขาได้อย่างหนึ่ง

นางกลั้นยิ้มตรงมุมปาก “มิเท่ากับว่าข้าใช้เงินของกองทัพหรือ”

หลัวเสี่ยวอี้ที่อยู่ตรงหน้าประตูร้องบอกโดยไม่รอให้ฝูถิงตอบ “ไม่ใช่แค่เงินที่พี่สามใส่ไว้ในกองทัพอย่างเดียวนะขอรับ ยังเป็นเงินที่เขาไม่ยอมเอาออกมาใช้ทั้งที่ตนเองมีแผลบาดเจ็บด้วย!”

ฝูถิงตวาดเสียงเข้ม “ไสหัวไป!”

ไม่รู้เหตุใดหลี่ชีฉือจึงนึกถึงแผลที่เห็นบนลำคอเขาขึ้นมาทันที