ทดลองอ่าน โจรหญิงอย่ามาเย้า บทที่ 1-บทที่ 2

ครั้นเขาโบกพัดในมือ สายลมแรงก็พัดไป แค่เสื่อฟางคงทนต่อการทำลายล้างของกำลังภายในไม่ได้จึงแหลกสลายออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเผยให้เห็นศพสตรีที่อยู่เบื้องล่าง

ฉู่เหิงจือตะลึง นึกไม่ถึงว่าเบื้องล่างเสื่อฟางผืนนั้นจะเป็นร่างของสตรีในสภาพเกือบเปลือยเปล่า เขารู้จักนาง นางก็คือหัวหน้าใหญ่แห่งค่ายอูเจียง

“ลามก…”

เสียงกรีดร้องของสตรีทำให้ฉู่เหิงจือตกใจแทบแย่ ตัวกระบี่สั่นเทาทำให้เล็งไม่แม่น

กวนอวิ๋นซีฉวยโอกาสนี้รีบหยิบเสื่อฟางด้านข้างมาม้วนศพนั้น แล้วแบกศพกำลังจะวิ่งหนี นี่คือการปล้นศพชัดๆ

ฉู่เหิงจือหยิบก้อนหินก้อนเล็กขึ้นมาดีดไปโดนเส้นเอ็นที่ข้อพับขานางพอดี ฝ่ายตรงข้ามร้องออกมาพลางล้มลง ศพสตรีที่กอดไว้ก็ร่วงลงบนพื้นกลิ้งไปรอบหนึ่ง

เขาเดินมายังเบื้องหน้า ใช้กระบี่จี้ลงไปที่ตัวนาง

“เจ้าเป็นใคร ไยมาขโมยศพในอี้จวงในยามค่ำคืนเช่นนี้”

กวนอวิ๋นซีบันดาลโทสะทันที พูดก็พูดสิ ข้ากลัวใครที่ใดกัน!

นางกระโดดลุกขึ้นจากพื้น ไม่แยแสต่อปลายกระบี่ของเขา ดึงผ้าดำที่ใช้ปิดหน้าลงเผยให้เห็นดวงหน้าที่แท้จริง

ฉู่เหิงจือประหลาดใจยิ่ง เขาจ้องนางอย่างไม่อยากเชื่อ

แสงไฟสะท้อนดวงหน้าที่งดงามนั้น เป็นนางจริงๆ ด้วย!

เขาคาดไม่ถึงจริงๆ และด้วยเหตุนี้ทำให้กวนอวิ๋นซีได้ที นางลงมืออย่างรวดเร็ว ดึงหน้ากากของเขาลงมาด้วย

ครั้นเห็นหน้าตาที่แท้จริงของฝ่ายตรงข้าม นางก็จ้องเขาอย่างงงงัน

เบื้องหลังหน้ากากนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาสะท้อนเข้าสู่ดวงตานาง สิ่งที่ดึงดูดสายตาไม่ใช่คิ้วที่คมเข้ม ดวงตาที่เป็นประกาย จมูกที่โด่งเป็นสัน หรือริมฝีปากบางอันน่าหลงใหล ทว่าเป็นรอยช้ำวงใหญ่ตรงกลางใบหน้า

นางกระจ่างแจ้งในทันใดแล้วเอ่ยกับเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “การถูกทำให้เสียโฉมไม่ใช่ความผิดของท่าน ครั้งนี้ข้าล่วงเกินท่านแล้ว ข้าขอคืนหน้ากากให้ท่าน” ที่แท้เขาก็ใช้หน้ากากปิดบังความอัปลักษณ์

แววตาอันเฉียบคมของฉู่เหิงจือราวกับอยากฆ่าคน “ข้าก็ต้องขอขอบคุณในฝีมือของแม่นางกวน”

นางประหลาดใจยิ่ง “ท่านรู้จักข้าด้วย?”

“แล้วเจ้าว่าอย่างไรเล่า” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงน่าสะพรึง

นางมองตรวจสอบเขาพลางพึมพำ “ข้าก็รู้สึกว่าคุ้นหน้าท่านอยู่บ้าง”

ฉู่เหิงจือยิ้มเย็น “กวนอวิ๋นซี เจ้ากลับแสร้งเป็นไม่รู้ ข้าฉู่เหิงจือคงมองเจ้าผิดไปแล้ว”