ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 1

“อือ…ตรงนั้นล่ะ ซีเนียร์เราอีกกลุ่มที่เคยมาฝึกงานที่นี่น่ะ เขาเดินไปส่งเพื่อนก็ไปกันหลายคนน่ะนะ ตอนไปก็ดึกแล้ว ตอนขาไปก็ไม่มีอะไรหรอก แต่ตอนขากลับนี่ดิ พวกเอ็งรู้จักพี่เอ้ใช่มั้ย พี่เอ้นั่นล่ะมองลงไปในคลองที่มีเรือจอดลอยอยู่ พี่แกเห็นว่ะ”

“เห็นอะไร”

“เห็นคนนั่งอยู่ในเรือ…พวกเอ็งคิดดูดิ เกือบเที่ยงคืนแล้วน่ะเว้ย ใครจะมานั่งอยู่ในเรือ ยัง…แค่นั้นยังไม่พอ พี่กลดที่เดินไปด้วยกันมองไปอีกทาง เห็นเงาขาวๆ นั่งห้อยขาอยู่บนราวสะพาน แล้วหลังจากนั้นก็ต่างคนต่างวิ่งเลย พอตอนเช้าพี่เขาก็มาถามยาม ถึงได้รู้ว่าเมื่อก่อนแถวนี้น่ะ เป็นสุสานเป็นป่าช้ามาก่อน นี่ถ้าไม่ใช่สถานที่ราชการมีหวังเฮี้ยนยิ่งกว่านี้อีก”

ไตรภพมองเพื่อนๆ แล้วยิ้มออกมา เมื่อเห็นอาการขนลุกตั้งของเพื่อนที่นั่งฟัง

“โธ่เอ๊ย…แค่นี้เองหรือวะ”

วรัทกัดฟันพูดออกมา ปาลิตามองนลินอย่างเป็นห่วง เพื่อนนั่งก้มหน้าอยู่นานแล้ว เธอเอื้อมไปแตะมือเพื่อน มือนิ่มๆ เย็นเฉียบ

“ลิน แกเป็นอะไรหรือเปล่า”

หัวที่ปกคลุมด้วยผมยุ่งๆ ส่ายปฏิเสธ

“แน่ใจนะ”

คราวนี้เปลี่ยนมาเป็นพยักรับแทน ปาลิตาเลยหันไปจ้องคนที่ยังจะเล่าเรื่องเขย่าขวัญเพื่อนต่อ

“ยังเว้ย ยังไม่หมด ในห้องพักผู้หญิงน่ะ…เฮ้ย”

ไตรภพร้องอุทานเมื่ออยู่ๆ นลินก็ลุกยืนพรวด ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ก็สะดุ้งสุดตัว

“ลิน เอ็งเป็นอะไร” วรัทร้องถามอย่างตกใจ

“พอ เลิกเล่าแล้วไปนอนได้แล้ว”

นลินพูดห้วนๆ พยายามจะข่มความกลัวให้มิด จิรสินมองเพื่อนแล้วแอบยิ้ม

…ไอ้ลินกลัวซะจนเสียงสั่น แต่ดันพยายามทำว่าข้าไม่กลัว ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนี่หว่า

ส่วนไตรภพหัวเราะลั่นอย่างไม่เกรงใจเพื่อน

“เอ็งกลัวหรือวะ ลิน โธ่ นึกว่าจะแน่ เอาน่าฟังเรื่องนี้ให้จบก่อน ในห้องพักผู้หญิงน่ะเว้ย เห็นมั้ยว่ามีพัดลมเพดานอยู่ นั่นล่ะ เขาเล่ากันว่ามีคนมาผูก…เฮ้ย ไอ้ลิน!”

ไตรภพอุทาน เมื่อนลินหันไปคว้าจอบของคนงานที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาถือกระชับมั่นไว้ในมือ พร้อมกับยกขึ้นสูงอย่างเตรียมพร้อมที่จะฟาดลงไปบนหัวเขาได้ทุกเมื่อ วรัทรีบยึดแขนเพื่อนไว้มั่น

“ใจเย็น ไอ้ลิน ใจเย็น พุทโธ ท่องพุทโธ นับหนึ่งถึงพันเลย”

วรัทพูดปลอบ ส่วนปาลิตาช่วยปลดอาวุธออกจากมือเพื่อน จิรสินรีบดึงไตรภพหลบไปอีกทาง หากตัวต้นเรื่องยังไม่วายหันมาแซว

“คืนนี้เวลานอนอย่าลืมมองที่พัดลมน้า”

จิรสินยกมือขึ้นอุดปากเพื่อนไว้แน่น แล้วลากตัวคนปากดีให้ลับหายไปจากสายตาอาฆาตของนลิน วรัทปล่อยมือเพื่อนลง มองหน้าใสที่ยังซีดอยู่ แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“กลัวแล้วทำไมไม่บอก”

นลินพูดไม่ออก เอื้อมมือไปเกาะปาลิตาแน่น

“ก็นึกว่ามันจะเล่านิดเดียว”

เสียงแก้ตัวอ่อยๆ ดังมา ปาลิตาหัวเราะ ส่งจอบอันที่ทั้งใหญ่ทั้งหนักให้วรัทถือไว้ แล้วเดินจูงมือนลินตรงไปยังห้องพัก

“ตา คืนนี้…จะโผล่มามั้ย”

เสียงนลินถามอย่างไม่มั่นใจก่อนจะก้าวเข้าห้องนอน ซึ่งตอนนี้เพื่อนคนอื่นๆ ก็เข้านอนกันหมดแล้ว ปาลิตาหัวเราะ ขยี้ผมเพื่อนอย่างอดใจไม่ไหว

“เดี๋ยวจะสอนสวดมนต์บทขลังนะ เขาว่ากันผีชะงัดเลย แล้วคืนนี้นลินจะฝันดีที่สุด เราสัญญา”