ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

เตชัสเดินนำกลุ่มคนทั้งหมดไปทางด้านขวาของเกาะที่มีบ้านพักหลังเล็กตั้งเรียงรายอยู่หลายหลังริมชายหาด

“เอ็งรู้ว่าพวกข้าจะมาหรือวะ”

วรัทถามรุ่นน้องเมื่อได้อยู่กันลำพัง

“ครับ รู้เมื่อคืน น้าภนต์บอก แต่ตอนแรกไม่รู้หรอกว่าพี่วรัทกับพี่ตาจะมาด้วย นึกว่าพี่ลินจะมาคนเดียว”

“จะปล่อยให้ฉันมาคนเดียวได้ไงนายเต ฉันออกจะสวยขนาดนี้ มาคนเดียวก็อันตรายแย่สิ”

นลินว่า วรัทแกล้งทำเสียงอ้วกอย่างอดไม่ได้ ในขณะที่เตชัสลอบยิ้ม

“ทำไมไม่คุยกับเพื่อนพี่เลย เต”

นลินอดปากพูดไม่ได้ เตชัสเหลือบมองหน้าสาวน้อยที่เดินตามมาเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยทักขึ้น

“นั่งเรือเป็นไงครับพี่ตา เมาเรือหรือเปล่า”

ปาลิตาส่ายหน้าเป็นคำตอบ นลินกับวรัทหันมองตากัน ก่อนจะเบะปากไม่พอใจ

…ปาลิตา สาวสวยประจำรุ่น ทั้งๆ ที่มีหนุ่มในรุ่นตามจีบมากมาย หากสาวเจ้าก็ไม่เคยสนใจใคร ไม่เคยมีใครอยู่ในสายตา หากแล้วก็เหมือนกับถูกหนุ่มๆ ที่เธอไม่ตอบรับรักสาป เมื่อเธอกลับมาหลงรักเด็กรุ่นน้องที่อ่อนกว่าถึง 4 ปี เป็นเฟรชชี่หน้าใสที่ไม่เคยมองว่าซีเนียร์เป็นอะไรไปได้นอกจากรุ่นพี่

“น้าภนต์สั่งให้เปิดบ้านให้พี่ๆ หลังหนึ่งนะครับ หลังนั้นล่ะ”

เขาชี้มือไปยังบ้านหลังเล็กทาสีเขียวอ่อนสดใสที่แยกห่างออกมาจากบ้านหลังอื่นๆ และดูเป็นส่วนตัว ทั้งยังตั้งอยู่ติดกับทะเล เรียกได้ว่าเปิดประตูออกมาก็เจอกับท้องทะเลสีครามเลย

“สวยจังเนอะลิน”

ปาลิตาพูดออกมาเป็นคำแรก นลินพยักหน้ารับ มองภาพบ้านพักตรงหน้าด้วยความตื่นตาตื่นใจ

“นายหัวนี่ก็ใจดีเหมือนกันนะ”

นลินพูดอย่างพอใจ เตชัสหัวเราะเบาๆ

“น้าภนต์ใจดีครับ แต่ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ นี่กุญแจครับ”

เขาส่งกุญแจให้วรัท

“เอาของเข้าไปเก็บแล้วเดินไปทานข้าวที่บ้านใหญ่นะครับ ต้องให้ผมรอมั้ย”

“ไม่ต้องหรอกเว้ย ไม่หลงทางหรอก เอ็งจะไปไหนก็ไป”

วรัทบอกอย่างอารมณ์ดีด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนยามอยู่มหาวิทยาลัย นลินหันมองหน้าเพื่อน

“กั๊ตจัง แกพูดอย่างนี้กับหลานผู้จัดการฟาร์มได้ไงฮะ เดี๋ยวก็ถูกจับโยนทะเลหรอก”

วรัทแกล้งทำหน้าตกใจ

“โอ๊ย… ขอโทษครับคุณเตชัส ผมผิดไปแล้วครับ คราวหน้าจะไม่ทำอีกแล้วครับ”

“ไม่ต้องเลยพี่ ไม่ต้องเลย”

เตชัสร้องขัดด้วยเสียงหัวเราะ ดวงหน้าคมยามยิ้มยามหัวเราะยิ่งน่าดู ทว่าพอสายตาเลือนสบกับดวงตาคู่สวยของคนที่ชอบแอบมองเขา เสียงหัวเราะพลันจางหายไป ทำให้เจ้าของดวงตาคู่สวยรู้ตัวรีบหลบสายตา ปาลิตาเสดึงกุญแจจากมือเพื่อนแล้วเดินไปยังตัวบ้านทันที เตชัสมองตามแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยลา

“ผมไปก่อนนะพี่ เดี๋ยวเจอกันที่บ้านใหญ่นะครับ”

วรัทกับนลินหันมองหน้ากันอีกรอบ อยากจะช่วยสนับสนุนความรักของเพื่อน หากก็รู้ดีว่าเตชัยไม่เคยมองเพื่อนเธอมากไปกว่ารุ่นพี่เลยสักนิดเดียว