ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

โต๊ะกลางห้องอาหารใหญ่จัดไว้เรียบร้อยสวยงาม จนทำให้เด็กหนุ่มสาวทั้งสามถึงกับยืนเกร็งตัวแข็งไม่กล้านั่ง เจ้าของบ้านมองหน้าแขกอย่างแปลกใจ

“ทำไมไม่นั่ง หรือว่าลมมันเย็น”

เภตราถามแทนเพื่อน ปาลิตาก้มหน้ากลั้นยิ้ม ส่วนนลินกับวรัทหัวเราะลั่นแล้วทรุดลงนั่งอย่างง่ายๆ อย่างเลิกเกร็ง พอทุกคนประจำที่ครบอาหารก็เริ่มทยอยยกมาเสิร์ฟ

“เมื่อกี้นี้คุยอะไรกัน นายถึงหัวเราะดังขนาดนั้นนายหัว”

เภตราเอ่ยถามเพื่อน นภนต์ทำหน้าประหลาดกับสรรพนามที่เพื่อนเรียก

“ทำไมนายต้องเรียกเราว่านายหัว”

“อ้าว ก็เรียกตามนลินไงเนอะ”

เขาหันมาหาเพื่อน นภนต์เหลือบมองหน้านลินนิดหนึ่ง ก่อนจะปั้นหน้าให้ขรึมตามเดิม

“ไม่ต้องเลย นายเคยเรียกยังไงก็เรียกอย่างนั้น”

“แล้วน้องๆ ล่ะ”

เภตราถามเพื่อนแทนเด็กๆ นภนต์มองหน้าแต่ละคนที่ดูเหมือนจะเป็นการทานข้าวเย็นมื้อที่เครียดเกร็งที่สุดในชีวิตก็ว่าได้

“เรียกพี่ภนต์ก็ได้”

“จำไว้นะ น้องๆ เรียกพี่ภนต์ อย่าเรียกน้าภนต์ตามอย่างนายเตเด็ดขาดนะ เพราะน้าภนต์ เอ๊ย! พี่ภนต์กลัวแก่”

เภตราบอกแล้วหันมายักคิ้วให้เพื่อนอย่างทะเล้น นภนต์ส่ายหน้าอย่างระอานิดๆ

“แล้วตกลงว่าไงล่ะ ที่นายหัวเราะบ้านแตกขนาดนั้น” เภตรายังไม่เลิกซัก

“นลิน เขาว่าเราขายของเถื่อน”

นภนต์เล่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเดาอารมณ์ไม่ถูก นลินเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นส่งยิ้มแหยให้เภตรา ส่วนเตชัสก้มหน้ายิ้มกับจานข้าว เพราะเหมือนได้มาเห็นอะไรที่ตอนอยู่มหาวิทยาลัยไม่เคยเห็น

…รอยยิ้มแหยของพี่ลินที่ปกติไม่ค่อยจะมี นอกจากรอยยิ้มกวนๆ แสนมั่นใจ…

“ฮ้า นลินรู้ความจริงได้ไงนี่”

เภตราแกล้งทำตาโตเสียงดัง นภนต์ชักจะปลงกับเพื่อน เพราะดูเหมือนเภตราจะเข้ากันได้ดีกับเจ้าเด็กแสบนั่นนัก

“เลิกพูดไร้สาระได้แล้วน่า แล้วเราก็บอกเขาไปแล้วว่า เราน่ะรวยมาตั้งแต่เกิด ไม่ได้ไปขนของเถื่อน ขายของเถื่อนที่ไหน”

“นายหัว ลินขอโทษแล้วนี่คะ”

นลินท้วงเสียงอ่อยๆ นภนต์เหลือบตามองหน้าใส ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง

“อือ เราก็บอกแล้วไงว่าเรา…”

“ไม่ถือคนบ้า ไม่ว่าคนเมา ใช่ค่ะ…ลินมันบ้าเอง”

นลินพูดอย่างปลงตก นภนต์หัวเราะลั่นอย่างถูกใจ ทั้งเภตราทั้งเตชัสต่างมองหน้าชายหนุ่มอย่างแปลกใจ แล้วก็เป็นเภตราอีกนั่นแหละที่อดใจไม่ได้

“หมู่นี้เป็นอะไรวะ ภนต์ แอบไปกินกัญชามาหรือเปล่า หัวเราะร่วนเลย”

คำถามนั้นหยุดเสียงหัวเราะของเพื่อนได้ชะงัด นภนต์เลิกหัวเราะ เลิกต่อปากต่อคำ แล้วทานข้าวต่อโดยไม่สนใจใครอีก

“ว่านิดเดียวก็งอนแล้ว ขี้ใจน้อยจัง”

เสียงเภตราบ่นดังมาแว่วๆ นลินขยับปากจะตอบรับ หากปาลิตาสะกิดเพื่อนไว้ได้ทัน

“อย่าพูดอะไรอีกเด็ดขาดเลยนะลิน ถ้าแกยังไม่อยากกลับไปอยู่บนฝั่งอีก”

“ครับผม”

นลินตอบรับเสียงเบา ดวงตามีรอยขบขันไม่จาง