ทดลองอ่าน โอบทะเลไว้ด้วยไอรัก บทที่ 2-บทที่ 3

“มาที่นี่บ่อยหรือเต”

วรัทถามชวนคุยระหว่างเดินเอื่อยๆ ตามหลังเพื่อนๆ ไป

“ครับ ตามน้าเภมาน่ะครับ ผมค่อนข้างจะสนิทกับน้าเภมากกว่าหลานคนอื่นๆ ของน้าเขา”

“อายุไม่ห่างกันเท่าไหร่เนอะ”

“ก็ 10 ปีได้ครับ แม่ผมอายุห่างจากน้าเภมากน่ะครับ”

วรัททำเสียงรับรู้ เตชัสทอดสายตามองร่างบางสองร่างที่เดินเลียบริมทะเลด้วยแววตาชื่นชน

“พี่ลินนี่เก่งนะครับ”

“อะไรเก่ง ปากเสียเก่งน่ะหรือ”

วรัทถาม เตชัสหัวเราะอย่างขบขัน

“ไม่ใช่ครับ ทำให้คนหัวเราะเก่งต่างหาก”

“นั่นล่ะนลิน”

วรัทพูดอย่างภูมิในใจตัวเพื่อน แล้วก็ไม่วายหยอดเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำ

“ไม่เหมือนปาลิตาใช่มั้ย”

คำพูดประโยคนั้นทำให้เตชัสนิ่งไปนานชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบอย่าระมัดงระวัง

“พี่ตาไม่ใช่คนช่างพูด”

“ก็ใช่ แล้วนายชอบแบบไหนล่ะ”

วรัทถามด้วยหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ เตชัสหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะตอบตัดบท

“ผมยังไม่คิดครับพี่ ผมยังไม่อยากมีใคร”

“จะให้เด็กพวกนั้นทำอะไร”

เภตราเอ่ยถามเพื่อน นภนต์เผลอยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าใสที่ทำทะเล้นได้แทบทุกเวลาของเด็กสาวคนนั้น คนที่เหมือนจะไม่โตซักเท่าไหร่เลย

“ยิ้มอะไร” เภตราอดถามเพื่อนอย่างรวนๆ ไม่ได้

“ยิ้มไม่ได้หรือไง”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วว่าไงเรื่องงานของเด็กพวกนั้น”

“ก็แล้วแต่นาย”

“ได้ไง”

เพื่อนเริ่มโวยวาย หากนภนต์ไม่สนใจ

“เราทำเรื่องการตลาด นายทำเรื่องฟาร์ม”

“งั้นเป็นว่าเราต้องรับผิดชอบเหรอ”

“ก็ใช่”

“ก็ได้”

เภตรายอมรับง่ายๆ ความจริงมันก็ไม่ยากเท่าไหร่หรอก แต่ก็อดป่วนอดแกล้งเพื่อนไม่ได้ ก็ดูเถอะนะ ขนาดว่าอยู่กับเขาแค่สองคน นภนต์ก็ยังคงไม่วายเก๊กมาดขรึม

“เด็กนั่น…”

เภตราเอ่ยขึ้นลอยๆ เงยหน้ามองภาพวาดท้องทะเลลึกบนเพดานอย่างอารมณ์ดี

“นลิน”

นภนต์ต่อให้อย่างรู้ดีว่าที่เพื่อนเอ่ยหมายถึงใคร เภตราละสายตามองคนพูดนิดหนึ่งอย่างจับสังเกต

“ถูกใจหรือไง”

“อือ ปากเสียดี”

นภนต์พูดกลั้วหัวเราะ นัยน์ตามีรอยพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่เคยเจอล่ะสิ”

เภตรารู้ว่าเพื่อนเกิดและเติบโตมาอย่างไร กับเขาที่จบมาจากคณะนั้น ผู้หญิงแทบจะเหมือนผู้ชายเลยไม่แปลกอะไรมากนัก แต่กับนภนต์คนที่เรียนอยู่อีกคณะ อีกสิ่งแวดล้อม ที่มีแต่สาวๆ สวยๆ พูดเพราะๆ พอมาเจอผู้หญิงอย่างนลินก็ต้องรู้สึกแปลกเป็นธรรมดา