ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทนำ-บทที่ 1

สามเพื่อนร่วมงานเลือกรับประทานอาหารร้านที่ห่างจากที่ทำงานไปประมาณเกือบห้าร้อยเมตรทั้งที่มีร้านที่ใกล้กว่านั้น ด้วยเหตุผลว่าร้านนี้ใกล้กับสโมสรฟุตบอลซึ่งมักจะมีหนุ่มๆ นักฟุตบอลมารับประทานอาหารกันอย่างเนืองแน่น อาจดูเป็นเหตุผลที่ตลก ทว่าพวกหล่อนจริงจังกับเรื่องนี้มากๆ

“คนนั้นๆ กล้ามแน่นเว่อร์” ชลชาติแทบไม่เป็นอันกินเพราะเอาแต่จ้องผู้ชายจนตาทะลัก

พีรวิทย์หรี่ตามองเพื่อนแล้วถอนหายใจ “อย่าให้มันเกินไป”

“แพทจ๊ะ ใครจะเก็บอาการได้เหมือนหล่อนล่ะฮะ”

“ใครเก็บอาการ ฉันไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นหรอก”

“แหม ไม่สนแต่ก็เห็นได้ทุกที”

“พี่ๆ สองคนอย่าทะเลาะกันเลยนะคะ เดี๋ยวเหยื่อก็รู้ตัวหรอก” พิรุณรักษ์ยกมือขึ้นห้ามทัพ สองคนนี้สนิทกันแบบไหนนะ มีโอกาสเป็นต้องหาเรื่องทะเลาะกันตลอด

ดูๆ ไปแล้วคิดว่าเป็นศัตรูกันเสียมากกว่า แต่ก็ไม่แน่…อาจจะเป็นศัตรูหัวใจกันก็ได้ เธอคิดแล้วยิ้มกับตัวเอง

“ไม่ต้องมาพูดเลยนังตัวดี” ชลชาติเรียกจิกเพื่อนสาวรุ่นน้อง “ตั้งแต่มากินข้าวกับพวกฉันนะ ผู้ชายก็พากันสนใจแกจนไม่สนใจฉันแล้วเนี่ย”

“อะไรอะเจ๊ชลลี่ น้องยังไม่เห็นผู้ชายคนไหนมองน้องสักคน”

“นั่นสิ แกก็พาลน้องมัน”

“แพท! แกจะขัดฉันทุกเรื่องเลยหรือไงนะ”

“พูดตามความจริงทั้งนั้น แกพาลไง”

พิรุณรักษ์ทำคอหด กลอกตามองบน

ทะเลาะกันอีกแล้ว

การถกเถียงเล็กๆ นี้จบลงเมื่อพิรุณรักษ์ก้มหน้ากินอาหารโดยไม่คิดห้ามมวยใครอีก ท่าทีเศร้าสร้อยของเธอทำให้ทั้งคู่ต้องสงบศึกลงแล้วหันมาสนใจหญิงสาวแทน

“นี่ชะนี ทำหน้าหงอยแบบนี้เป็นไรฮะ” ชลชาติถาม

“ก็เศร้าน่ะสิ”

“เรื่อง?”

“ก็เจ๊ชลลี่บอกว่าผู้ชายพวกนี้สนใจน้อง ไหนล่ะ ไม่เห็นจะมีใครมองน้องสักคน” พิรุณรักษ์มองไปรอบๆ ก็เห็นว่าหนุ่มนักกีฬาต่างก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิดเดียว