ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทนำ-บทที่ 1

ไม่แม้แต่จะชายตา

“อ้าว! นี่หล่อนก็อยากให้ผู้ชายมองเหมือนกันเหรอยะ”

“น้องอายุยี่สิบเก้าแล้วนะพี่ ยังไม่มีแฟนเลย ส่อเค้าจะขึ้นคานแล้วเนี่ย”

“ไม่มีเลยเหรอ” พีรวิทย์ถามด้วยความแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะพิรุณรักษ์เองก็ไม่ได้หน้าตาแย่อะไร ดูน่ารักเสียด้วยซ้ำ ถึงโสดก็ไม่น่าโสดสนิท “เลือกมากหรือเปล่า”

“เลือกอะไรล่ะพี่แพท ยังไม่มีใครโผล่มาสักคนเลย ข้อสอบที่ไม่มีช้อยส์น่ะ จะเลือกข้อถูกได้ยังไง”

“พูดไปนั่น” พีรวิทย์มองสาวรุ่นน้องด้วยความทึ่งที่สามารถคิดเปรียบเปรยได้ถึงขั้นนั้น แต่ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าหญิงสาวกำลังเครียดมากจริงๆ ดูไม่มีร่องรอยล้อเล่นเลยสักนิด แต่ก็มิวายอดถามย้ำไปอีกไม่ได้ “เครียดจริงเหรอ”

“ก็จริงน่ะสิ เพื่อนรุ่นเดียวกับน้องนะแต่งงานมีลูกกันไปเป็นโขยงแล้ว”

“ไม่เห็นจำเป็นเลย ดูอย่างพวกพี่สิ แก่กว่าเราตั้งหลายปียังไม่คิดเรื่องมีลูกเลย”

“แต่ฉันอยากมี!” ชลชาติโพล่งขึ้นมาทันทีอีกทั้งสีหน้ายังขึงขังเป็นอย่างมาก คราวนี้เขาดึงความสนใจได้มากกว่าที่พิรุณรักษ์ทำได้ในตอนแรกเสียอีก

“พูดเป็นเล่น” พีรวิทย์ถามเสียงเข้ม ดูตกใจเป็นอย่างมากที่ได้เห็นท่าทางมุ่งมั่นขนาดนั้นของเพื่อน

“พูดจริง ถึงฉันจะเป็นเกย์ แต่เอาจริงๆ ฉันก็อยากมีลูกกับเขาเหมือนกันว่ะ ทำไมมองกันแบบนั้นล่ะ มันดูยากมากเลยใช่มั้ย”

“ไม่หรอกเจ๊ชลลี่” พิรุณรักษ์วางมือลงบนแขนของชายหัวใจหญิง แม้ปากจะพูดว่า ‘ไม่หรอก’ แต่แววตาของเธอฉายชัดถึงความเห็นใจอย่างสุดซึ้ง

กับตัวเองที่ดูไม่มีหนทางแต่ก็ยังพอเห็นแสงริบหรี่ที่ปลายอุโมงค์ ทว่ากับชายรักชายอย่างชลชาติแล้ว การอยากมีลูกสักคนดูหนทางจะมืดมิดเกินไป

“ไม่ต้องพูดหรอก ถ้าใจไม่ได้คิดแบบนั้น ฉันดูสีหน้าแกก็รู้แล้วว่าไม่ได้คิดอย่างที่พูด”

“ดูออกได้ไงอะ” พิรุณรักษ์ถามเสียงอ่อย ไม่ปฏิเสธความเข้าใจนั้น

“แกน่ะอ่านง่ายยิ่งกว่านิทานของเด็กสามขวบอีก”

“เลิกคิดอะไรเพ้อเจ้อเถอะน่า” พีรวิทย์โพล่งขึ้นมาทำลายสถานการณ์ดราม่าของคนทั้งคู่ เขาตักอาหารรับประทาน เคี้ยวช้าๆ พลางบอกความคิดเห็นของตัวเองออกไป “ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว สมัยนี้มีลูกคนนึงจนไปสิบปี จริงๆ อาจจะยี่สิบปีเลยล่ะมั้ง แถมเด็กก็เลี้ยงยากด้วย จะมาเลี้ยงตามมีตามเกิดเหมือนสมัยก่อนก็ไม่ได้นะ ไหนจะต้องใส่ใจพัฒนาการ ไหนจะต้องคอยเสริมสร้างการเรียนรู้ต่างๆ ดูแลตั้งแต่แบเบาะยันเรียนจบมหาวิทยาลัย ร้ายไปกว่านั้นอาจจะต้องส่งจนจบปริญญาโท พอจบออกมาทำงานได้ แต่ดันเป็นคนขาดความอดทน บ่นอยากลาออกทุกวันขึ้นมา คนเป็นพ่อแม่ก็อาจจะต้องมาตามซัพพอร์ตไปจนตายอีก มีลูกนี่มันดีตรงไหนเหรอ”

นานๆ ทีพีรวิทย์จะร่ายยาวขนาดนี้ แต่พอพูดทีก็เล่นเอาคนฟังถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกไปหลายวินาที

“โอ้โห! สาธยายจนฉันเกือบคล้อยตามแล้วน่ะนี่” ชลชาติหรี่ตามองเพื่อน “แกนี่คิดลบเหมือนกันเนาะ”

“พูดจริงๆ”