ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทที่ 2

พุฒรู้ดี ชายหนุ่มจึงยอมตอบคำถามนั้น

“เพราะความผิดเรื่องจรรยาบรรณ สโมสรเลยให้ฉันพักเตะเก้านัดแทน จากที่ตอนแรกจะไม่ต่อสัญญา”

พิรุณรักษ์ย่นคิ้วเข้าหากัน เพราะความจริงเธอไม่ได้เข้าใจอะไรเกี่ยวกับแวดวงฟุตบอลมากนัก แต่เท่าที่ฟังก็ดูเหมือนว่าโทษจะไม่ได้รุนแรงอย่างที่คิด

“งั้นก็ถือว่ายังดีนี่นา”

“ฉันไม่อยากทำให้สโมสรลำบากใจก็เลยตัดสินใจไม่ต่อสัญญาเองซะเลย”

“หา?” คนฟังเบิกตากว้างอย่างตกใจ “ทำไมล่ะ หรือว่ามีสโมสรอื่นมาซื้อตัวแล้ว”

เขาส่ายหน้า

“ไม่มีเหรอ”

“อือ”

“แล้วทำไมถึงตัดสินใจแบบนั้นวะ”

พุฒไม่ตอบ แต่หัวเราะแทน ดูเหมือนใครๆ ต่างก็คิดว่าเขาจะเล่นฟุตบอลไปจนตาย

“หัวเราะอะไร”

“ก็หัวเราะแกไง ทำหน้าตกใจได้ตลกมากเลย” เขาจิ้มตะเกียบไปที่ปลายจมูกเชิดรั้นของเธอ

พิรุณรักษ์ถึงกับสบถเพราะปลายตะเกียบนั้นสกปรก ทั้งอาหาร ทั้งน้ำลาย เธอรีบเช็ดออก สีหน้ายับยุ่งไม่พอใจ

“เพราะแบบนี้เหรอ ถึงกลับเข้าบ้านไม่ได้”

“ไม่ใช่เพราะเรื่องไม่ต่อสัญญาหรอก แต่แม่อยากดัดนิสัยของฉันเรื่องผู้หญิงต่างหาก”

ริมฝีปากบางเหยียดเป็นเส้นตรง พูดออกไปอย่างที่คิด

“เหอะ! งั้นแกก็คงไม่มีวันได้กลับเข้าบ้านอีกแล้วล่ะพุฒ ชาตินี้อะ”

“เพราะงั้น…ฉันเลยมาขออยู่กับแกสักพักนึงไง”

“ไม่ได้! ฉันไม่สะดวก ทำไมแกไม่ลองไปหาไอ้บัติล่ะ มันเพื่อนซี้แกนี่”

“ไอ้บัติมันมีลูกมีเมียแล้ว ไม่สะดวกหรอก”

“แกรวยนี่ ทำไมไม่หาซื้อคอนโดฯ อยู่เองล่ะ บ้านแกก็ขายคอนโดฯ ด้วยไม่ใช่เหรอ”

“มันของที่บ้าน ฉันถูกตัดหางปล่อยวัดแล้วตอนนี้”

“แต่ว่า…”

พรึบ!

พุฒควักบางอย่างออกมาจากกระเป๋า มันเป็นกล่องสีดำขนาดเท่าสองฝ่ามือ หน้ากล่องมีตัวอักษรภาษาอังกฤษขึ้นต้นด้วยตัว C พิรุณรักษ์ตาโต หัวใจเต้นรัวแรง

“อะไรอะ”

“ค่าเช่าไง หนึ่งเดือน” พุฒเห็นสีหน้าของพิรุณรักษ์แล้วหัวเราะในลำคอ

พิรุณรักษ์รู้ว่าเขาคิดอย่างไร แต่ใครจะสน เธอคว้ากล่องนั้นมาถือไว้แล้วเปิดดู มันคือกระเป๋าชาแนลรุ่นที่เธออยากได้มานานแล้ว แต่ไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้ครอบครองเพราะราคาที่สูงถึงหกหลักทำให้เธอได้แต่เก็บมันไว้เป็นเพียงความฝัน

ดวงหน้ากระจ่างใสคลายยิ้มออกมา

“ฉันจะไม่ถามหรอกนะว่าทำไมแกไม่เอาเงินค่ากระเป๋าไปหาห้องดีๆ อยู่ ฉันรู้…ว่าคนอย่างแกต้องมีเหตุผลที่ดีอยู่แล้วในการทำอะไรสักอย่าง”

พุฒไม่อยากเชื่อเลยว่าเพื่อนรักของเขาจะชัดเจนถึงเพียงนี้ เธอชอบของแบรนด์เนม ซึ่งอาจจะขัดกับบุคลิกนิดหน่อย แต่อีกฝ่ายก็ชอบมันจริงๆ เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งตอนมัธยมต้นพิรุณรักษ์เคยอดข้าวกลางวันเป็นเดือนเพื่อเก็บเงินซื้อกระเป๋าหลุยส์ วิตตองใบเล็กๆ ใบเดียว

แต่ใครจะคิดว่าของแบรนด์เนมจะซื้อเธอได้ง่ายดายถึงเพียงนี้

เขามองเจ้าของดวงตายิบหยีคู่นั้นแล้วเมินหน้าไปทางอื่นอย่างเซ็งๆ