ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทที่ 2

ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเพราะอะไรพุฒถึงได้มีปัญหาเรื่องผู้หญิงจนถึงขนาดต้องออกจากสโมสร แค่อยู่ด้วยวันเดียว ความเชื่อมั่นในศีลธรรมของเธอก็ถูกเขาสั่นคลอน

พิรุณรักษ์ไม่อยากให้พุฒอยู่ร่วมห้องกับเธออีกต่อไป แม้จะระบายอารมณ์ออกไปบ้างแล้วด้วยการใช้กำลังลงโทษคนปากเสีย แต่เรื่องที่เขามา ‘กล่าวหา’ ว่า ‘หน้าอกเธอเล็ก’ นั้นยังรบกวนจิตใจไม่เลิกอยู่ดี

เขาไม่รู้หรอกว่าแท้ที่จริงเธอซ่อนรูปต่างหากย่ะ!

“แกโกรธที่ฉันบอกว่าสาวๆ ที่อังกฤษนมใหญ่เหรอ” พุฒอยู่ในชุดเสื้อกล้ามกางเกงฟุตบอลตัวเดียวกับที่ใส่นอนเมื่อคืน เขายังไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน แต่ตื่นมาเพราะกลิ่นข้าวผัดจนต้องตามมานั่งที่โต๊ะ

เขาคิดถึงอาหารไทยเป็นบ้า เช้าๆ แบบนี้ได้กินข้าวผัด นี่สิถึงจะเรียกว่าอาหาร

แต่พอเห็นหน้าแม่ครัวก็รู้เลยว่ายังโกรธอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน

“ไม่ตอบ แสดงว่าโกรธจริงๆ แกจะคิดมากทำไมวะ ที่ตัวเองนมเล็กก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่หว่า สาวยุโรปมีสรีระต่างจากสาวเอเชียอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องระดับชาติพันธุ์เลยนะ ใครๆ ก็รู้”

“ใครเขาก็รู้เรื่องนี้ แต่บนโลกดันมีผู้ชายประเภทเดียวกับแกไง ที่ชอบวิพากษ์วิจารณ์หน้าอกผู้หญิง”

“ฉันพูดแบบนั้นเหรอ”

“เออดิ!”

“งั้นขอดูใหม่หน่อย” พุฒจับจ้องไปที่หน้าอกของหญิงสาวตรงหน้า ทำเอาเจ้าตัวถึงกับหน้าแดงซ่านด้วยความโกรธผสมกับความอาย ดูเหมือนจะโกรธจนพูดไม่ออกเลย “…อืม อาจจะไม่ได้เล็กอย่างที่คิดนะ”

“กรี๊ดดด! ไอ้บ้าเอ๊ย!!”

พิรุณรักษ์อยากจะลงไปชักดิ้นชักงอที่พื้น เธอใช้ชีวิตอย่างสุภาพชนมาหลายปีตั้งแต่เรียนมัธยมปลายจนกระทั่งจบมหาวิทยาลัย มาเจอกับเพื่อนเก่าอย่างพุฒทีเดียว ราวถูกเขาปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวของเธอขึ้นมาอย่างไรอย่างนั้น

“บอกว่าไม่เล็กก็ยังโกรธอีกเหรอ”

หญิงสาวต้องกำหนดลมหายใจเข้าออกเพื่อคุมสติไม่ให้ตัวเองคว้ามีดไปปักกลางอกคนพูด

“ช่างเถอะ”

“ภูมิใจใช่มั้ยล่ะ”

“มาก!” เธอปั้นยิ้มให้ชายหนุ่ม แต่สายตาแอบชำเลืองไปยังส่วนกลางลำตัวของเขา “นี่พุฒ…ฉันรู้สึกว่าแกตัวสูงมากเลยอะ สูงเท่าไหร่เนี่ย”

พุฒเลื่อนจานข้าวผัดของตัวเองมาตรงหน้า แล้วตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ

“หกฟุตกับอีกแปดเซ็นต์”

“อาฮะ” พิรุณรักษ์พยักหน้าช้าๆ “งั้นแสดงว่าจู๋แกก็เล็กอะดิ”

พรวด!

“แค่กๆ” คนถูกวิจารณ์น้องชายพ่นอาหารออกมาเพราะตกใจกับสิ่งที่พิรุณรักษ์พูด สำลักจนหน้าดำหน้าแดง ยิ่งเห็นว่าคนพูดหัวเราะสบายใจแล้วก็ยิ่งรู้สึกขุ่นเคือง เขาดื่มน้ำและใช้เวลาสักพักกว่าอาการจะดีขึ้น

พิรุณรักษ์เลิกคิ้ว หย่อนกายนั่งลงรับประทานอาหารอย่างสบายใจ

“พูดอะไรน่ะ แกเป็นผู้หญิงนะ”

“ไปอยู่เมืองนอกเมืองนามาตั้งนาน น่าจะรู้นะว่ายุคนี้ผู้หญิงผู้ชายเขาเท่าเทียมกันหมดแล้ว แกวิจารณ์นมฉันได้ ฉันก็จะวิจารณ์จู๋แกได้เหมือนกัน”

เขาเม้มปากแน่น ไม่ได้โมโหที่ถูกสบประมาท แต่รู้สึกกระดากนิดๆ ที่ผู้หญิงพูดเรื่องแบบนี้ออกมาอย่างหน้าตาเฉย

“แล้วรู้ได้ไงว่าผู้ชายตัวสูงจะเล็ก”

“ก็เคยเห็น” พิรุณรักษ์โกหกอีกตามเคย ที่รู้มากก็เพราะฟังพีรวิทย์กับชลชาติเม้าท์มอยกันต่างหาก “แล้วมันจริงหรือเปล่า”

พุฒหรี่ตามองคนที่ทำตาวิ้งวับอย่างไม่สบอารมณ์ เขาจ้องตาเธอแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ไม่-จริง!

ติดตามตอนต่อไปวันพรุ่งนี้ เวลา 12.00 น.