ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทที่ 3

3

คนของสังคม

“ตายจริง! ยายชะนีน้อย”

ชลชาติหวีดเสียงมาแต่ไกล ตั้งแต่ที่พิรุณรักษ์เดินผ่านประตูออฟฟิศเข้ามาเลยก็ว่าได้

“อะไรเจ๊ชลลี่ มีอะไรติดหัวฝนเหรอ” พิรุณรักษ์ถามอย่างไม่เข้าใจ จนกระทั่งมองตามสายตาของเพื่อนรุ่นพี่ก็รู้ว่าที่ชลชาติกำลังสนใจอยู่นั้นคือกระเป๋าชาแนลคลาสสิกสีครีมใบใหม่เอี่ยมของเธอ

ความจริงแล้วพิรุณรักษ์ควรจะภูมิใจกับกระเป๋ามากกว่านี้ ถ้ามันไม่ต้องแลกกับการที่เธอต้องสู้รบปรบมือกับคนให้กระเป๋าทุกวัน

“ไปรวยอะไรมา ถึงถอยชาแนลมาได้เนี่ย” พีรวิทย์มองอย่างชื่นชม เขารู้เรื่องแฟชั่นอยู่มากแล้วก็รู้ด้วยว่าที่สาวรุ่นน้องถืออยู่นั้นเป็นของจริง แถมเป็นรุ่นหายากอีกด้วย ดังนั้นราคาน่าจะเฉียดสองแสน ขาดไปแค่ไม่กี่พัน

“ฝนไม่ได้ซื้อเองหรอกพี่แพท”

“กรี๊ด! นี่แสดงว่าผู้ชายที่ไปเดตด้วยวันนั้นซื้อให้เหรอ บุญบาป เปย์หนักมากแม่” ชลชาติหวีดเสียงขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้ฐิติวรดาซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลถึงกับต้องเดินเข้ามาร่วมวงด้วย

“หนุ่มที่ไหนเปย์อะไรเหรอเจ๊ชลลี่”

“ก็หนุ่มที่ยายชะนีน้อยไปเดตด้วยเมื่อวันศุกร์น่ะสิ เปย์ชาแนลคลาสสิกสีครีมสวยอลังการให้เลยอะ”

ฐิติวรดาตาโตมองกระเป๋าที่พิรุณรักษ์หิ้วอยู่แล้วหลุดปากถามอย่างลืมตัว “ของปลอมหรือเปล่าอะ”

“ไม่ปลอม” พีรวิทย์บอกทันที

พิรุณรักษ์ยิ้มแห้ง ปกติเธอชอบใช้ของสวยๆ งามๆ อยู่แล้วตามนิสัยผู้หญิงทั่วไป แต่ของระดับลักชัวรี่แบรนด์ราคาหกหลักเธอได้แต่นั่งมองผ่านหน้าจอโทรศัพท์เพียงเท่านั้น เงินเดือนพนักงานแค่พอจ่ายค่าผ่อนคอนโดมิเนียมจะไปคาดหวังของระดับนี้ได้อย่างไร แต่เพราะบุญเก่าที่ทำมาทำให้เธอมีเพื่อนรวยระดับประเทศแบบพุฒถึงมีโอกาสได้สัมผัส

ประเด็นก็คือเธอจะตอบคำถามคนเหล่านี้อย่างไรดี

“ไม่ใช่ผู้ชายที่นัดเดตวันนั้นหรอก คนนั้นน่ะฝนเทเรียบร้อยแล้ว”

“อ้าว!” สามคนประสานเสียงพร้อมกันราวกับนัดมา

ชลชาติลุกมาดันตัวพิรุณรักษ์ให้มานั่งที่เก้าอี้ ก่อนจะล้อมวงสนทนาอย่างสนอกสนใจ

“งงหนักมาก ถามอะไรก่อนดี” ชลชาติดูกระตือรือร้น นับว่าเป็นตัวแทนหมู่บ้านไร่เผือกได้อย่างดีเลยทีเดียว “เอาข้อแรกก่อนเลยแล้วกัน ทำไมแกถึงได้เท ‘ผู้’ คนนั้นซะล่ะ เห็นว่าคุยกันมาตั้งนานแล้วนี่”

“นั่นดิ ไหนเล่าว่าดีทุกอย่าง อาชีพการงานมั่นคง เป็นผู้ใหญ่ ดูพึ่งพาได้ แถมดูใส่ใจเรามากเป็นพิเศษ”

พิรุณรักษ์ฟังพีรวิทย์ร่ายถึงสรรพคุณของ ‘ผู้’ ที่ว่าแล้วต้องถอนหายใจ

“สรุปว่าไม่เป็นอย่างที่คิดสินะ” ฐิติวรดาสรุปให้เลยจากสีหน้าของเพื่อน

“อืม! เรื่องของเรื่องก็คือเขาบังคับให้ฉันกินผักน่ะสิ”

“เอ้า! เขาเป็นห่วง กินแต่แป้งกับเนื้อสารอาหารมันไม่ครบถ้วน” ชลชาติแสดงความเห็น