ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทที่ 5

5

ห้ามจับมือผู้ชายคนอื่น

เพื่อนมัธยมต้นอาจจะคบกันยาวนานไปตลอดชีวิต

พิรุณรักษ์ไม่เคยเชื่อเลยว่าคำกล่าวนี้จะเป็นจริง แม้กระทั่งตอนนี้

เธอกับพุฒเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยมปีที่หนึ่ง และไม่ได้คบกันอยู่แค่สองคน แต่มีกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่สนิทกันมากซึ่งทุกวันนี้ก็ยังคงติดต่อกันอยู่

หกปีก่อน

งานเลี้ยงรุ่นมัธยมของห้อง ม.3/2 ปีนี้จัดขึ้นอย่างเรียบง่ายในร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่ง สาเหตุที่งานถูกจัดขึ้นอย่างเล็กๆ นั้นเป็นเพราะสมาชิกร่วมรุ่นตอบตกลงมางานกันเพียงแค่สิบเอ็ดคนจากสมาชิกของห้องทั้งหมดสี่สิบห้าคน

น้อยลงทุกปี…

พิรุณรักษ์รับปากแล้วต้องมาให้ได้เสมอ เธอฝ่าการจราจรบนท้องถนนของกรุงเทพมหานครในเย็นวันศุกร์สิ้นเดือน และฝนตกอย่างหนักมาถึงร้านอาหารที่นัดหมายจนได้

หญิงสาวจับผมที่เปียกละอองฝนของตัวเองแล้วถอนหายใจ

สวรรค์เมืองกรุง

‘สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง จองโต๊ะไว้หรือยังคะ’

พนักงานร้านอาหารเดินมาถามเธออย่างนอบน้อม

‘จองไว้แล้วค่ะ งานเลี้ยงรุ่นห้อง ม.สามทับสอง’

‘อ้อ! งั้นเชิญด้านในได้เลยนะคะ ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเลยค่ะ’

‘ยังไม่มีใครมาเหรอคะ’ พิรุณรักษ์มองนาฬิกา เพิ่งเลยเวลานัดมาห้านาที เธอเข้าใจว่าทุกคนคงกำลังเดินทางมาจึงเดินตามพนักงานเข้าไปยังห้องที่จองไว้

ความจริงการนัดหมายนี้ถูกจัดขึ้นโดยมินธดา หัวหน้าห้องสามปีซ้อน ซึ่งหลายปีที่ผ่านมาทุกคนล้วนให้การตอบรับเป็นอย่างดี แต่ในช่วงสองสามปีหลังมานี้ หลายคนเริ่มติดภารกิจทำให้มางานไม่ได้ ปีนี้งานเลี้ยงรุ่นที่เคยจัดในห้องจัดเลี้ยงใหญ่ๆ จึงกลายเป็นการรับประทานอาหารเย็นกันเพียงเท่านั้น

พิรุณรักษ์ให้ความสำคัญกับเพื่อนมาก ไม่ว่างานอะไรที่เกี่ยวกับเพื่อนเธอจึงไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง พนักงานเริ่มนำอาหารที่มินธดาจัดรายการไว้มาเสิร์ฟ พิรุณรักษ์พิมพ์ข้อความส่งเข้าไปในกลุ่มไลน์ถามถึงการเดินทางของเพื่อน แต่กลับไม่มีใครตอบอะไร ต่อสายถึงมินธดาเจ้าตัวก็ไม่รับโทรศัพท์จนเธอเริ่มเป็นกังวล

กระทั่งเวลาผ่านไปราวชั่วโมงครึ่ง พิรุณรักษ์ก็เริ่มอยากจะร้องไห้ เพราะแน่ใจแล้วว่ากำลังถูกเพื่อนเทอย่างแน่นอน หญิงสาวไม่รู้จะจัดการกับอาหารมากมายตรงหน้านี้อย่างไรดีจึงได้แต่นั่งจ้องมันอยู่อย่างนั้น

แล้วอยู่ๆ ประตูไม้ก็ถูกเลื่อนออกพร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคนที่เธอคาดไม่ถึง

‘พุฒ?’

คนเพิ่งมาถึงปั้นยิ้มให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเบาะรองนั่ง ก่อนจะเดินมาทรุดตัวนั่งที่เบาะข้างๆ เธอ

‘มาคนเดียวแต่สั่งมาเต็มโต๊ะขนาดนี้ กระเพาะคนหรือกระเพาะวัววะเนี่ย’

พิรุณรักษ์ไม่ตอบ เพราะรู้ดีว่าเขาเพียงแค่พูดประชดเท่านั้นเอง

‘แกมาได้ไง ไหนบอกไม่ว่าง’ พิรุณรักษ์เห็นลิสต์รายชื่อคนที่จะมางานวันนี้ไม่มีเขาซึ่งปกติก็เป็นแบบนั้นมาตลอดเพราะนานทีปีหนพุฒจะว่างบินกลับมาไทยช่วงที่มีงานเลี้ยง และปีนี้ถึงแม้ว่าเขาจะกลับมาไทยตรงกับวันนัดพอดี แต่ชายหนุ่มก็แจ้งกับทุกคนว่ามาไม่ได้เพราะติดงานสำคัญของครอบครัว

‘ธุระเสร็จก่อนก็เลยแวะมา’

‘สงสารแกว่ะ นี่คงอยากจะเจอเพื่อน แต่ดันมาเจอเพื่อนเท’ พิรุณรักษ์ทำหน้าเมื่อย เธอห่อตัวลงอย่างหมดแรง