ทดลองอ่าน ใกล้เกินรัก ชุด สุดท้ายก็เธอ บทที่ 5

ความจริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกเท กลางปีที่ผ่านมากลุ่มสาวๆ เพื่อนร่วมห้องทั้งหมดแปดคนนัดกันไปเที่ยวภูเก็ต แต่อยู่ๆ สมาชิกที่เหนียวแน่นในวันแรกก็ทยอยยกเลิกนัดไปทีละคนสองคนจนสุดท้ายทริปก็ล่มลงในที่สุด พิรุณรักษ์ซึ่งจ่ายเงินค่าตั๋วเครื่องบินล่วงหน้าไปแล้วถึงกับเซ็ง เธอต้องลากเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัยไปแทนเพราะเสียดายค่าตั๋วเครื่องบิน

การนัดหมายของเพื่อนดูเหมือนจะเป็นอะไรที่เธอไว้วางใจไม่ได้เลย

‘ไม่เป็นไรหรอก ดีซะอีก ของฟรีไม่มีใครแย่งกิน’ พุฒเลื่อนจานปลาดิบมาตรงหน้าแล้วเริ่มกินโดยไม่พูดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นอีก แถมยังดูอารมณ์ดีสุดๆ เพราะมีแก่ใจคว้าตัวเธอไปถ่ายรูปคู่แล้วส่งเข้ากลุ่มไลน์อีกด้วย

ที่น่าโมโหก็คือพอเห็นว่าเป็นพุฒ บรรดาเพื่อนในห้องต่างก็ส่งข้อความเข้ามาสนทนากันอย่างออกรสออกชาติ โดยไม่สนใจเลยว่าเธอที่ส่งข้อความไปก่อนหน้าแล้วไร้การตอบรับใดๆ จะรู้สึกอย่างไร

ถึงจะน่าโมโห แต่พิรุณรักษ์ก็สะใจไม่น้อย เพราะเพื่อนสาวๆ ที่คลั่งไคล้พุฒต้องพากันเสียดายที่พลาดนัดในวันนี้ แถมยังมีบางคนที่เกิดว่างอยากจะตามมาก็มี

‘ไม่ต้องมาหรอก ฉันกับฝนจะไปต่อร้านอื่นแล้ว ไว้เจอกันโอกาสหน้านะ’

พุฒส่งข้อความเข้าไปในกลุ่มไลน์ พิรุณรักษ์กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ และอาหารมื้อนั้นก็ค่อยอร่อยขึ้นมานิดหน่อย

ร้านเหล้าแห่งนี้เป็นร้านเหล้าเล็กๆ เปิดถึงตีสองตามกฎหมายกำหนด พุฒกับพิรุณรักษ์มาที่นี่ครั้งแรกเมื่อหกปีที่แล้ว ตอนที่พิรุณรักษ์โดนเทนัดเลี้ยงรุ่นและพุฒโผล่เข้าไปพอดีนั่นแหละ หลังจากห่ออาหารเอาไปแจกคนแถวนั้นเรียบร้อยก็พากันหาร้านใกล้ๆ นั่งดื่มต่อตามคำชวนของพุฒ

เจ้าของร้านเป็นชายไว้ผมเดรดล็อก เลี้ยงสุนัขพิตบูลไว้ตัวหนึ่ง ล่ามโซ่ไว้ที่เสาในร้าน พิรุณรักษ์ต้องหวาดระแวงตลอดเวลาว่ามันจะหลุดออกมาทำร้ายเธอตอนไหน แต่พอไปที่ร้านหลายครั้งเข้า ตอนนี้ ‘เจ้าโกลเด้น’ สุนัขพันธุ์พิตบูลของยูจีนก็คุ้นเคยกับเธอเป็นอย่างดี

“โอ้ว! ดูซิว่าเราเจอใคร” ยูจีนเจ้าของทรงผมเดรดล็อกตะโกนเสียงดังจนลูกค้าในร้านที่มีเพียงสองสามโต๊ะมองตามเป็นตาเดียว “พ่อหนุ่มแข้งทอง พ่อนักฟุตบอลชื่อดัง หรือว่าพ่อจอมคลั่งรักดี”

“หุบปาก” พุฒบอกอย่างไม่สบอารมณ์

ยูจีนหันมาหัวเราะแล้วกระแทกไหล่พิรุณรักษ์เบาๆ เป็นการทักทาย

“แค่นี้อารมณ์เสีย งั้นฉันเรียกแกพ่อลูกเศรษฐีห้างหรูก็แล้วกันนะ แบบนี้ได้มั้ย”

“เรียกชื่อธรรมดาเถอะยูจีน ฉันขอร้อง” พุฒนั่งโต๊ะที่ว่าง

พิรุณรักษ์ก็นั่งตาม เธอยิ้มเพราะรู้สึกว่ามีคนที่ฝีปากสมน้ำสมเนื้อมาต่อกรกับพุฒแทนเธอแล้ว

“ไม่ได้ ฉันมีเพื่อนเป็นคนดังระดับนี้ขออวดหน่อยเถอะวะ”

“ไอ้ที่แกพูดมันดูเหมือนอวดตรงไหนวะ ฉันว่าดูเหมือนกำลัง ‘แซะ’ กับ ‘กระแนะกระแหน’ มากกว่า”

“คิดมากน่า พ่อลูกชายเจ้าของอินฟินิตี้วันสุดหล่อ”

ยูจีนยังเดินหน้ากวนประสาทต่อไป จนพุฒต้องยกธงขาวยอมแพ้ให้กับสังเวียนนี้

“เอาเหล้าดีๆ มาสักกลม น้ำแข็ง โซดาด้วย น้ำเปล่าไม่ต้อง”

“เหล้าร้านนี้มีแต่ของสามัญชนนะ มันจะบาดคอท่านหรือเปล่าขอรับ”

ยูจีนยังไม่ยอมลดราวาศอก แต่พอเห็นสีหน้าของพุฒที่มองมาตอนนี้ก็ทำเอาชายหนุ่มหน้าเปลี่ยนสีในบัดดล รอยยิ้มระรื่นหายไปทันที

“โอเคๆ จัดให้เดี๋ยวนี้เลยขอรับ”

ยูจีนเดินหายไปหลังร้าน ร้านนี้มีพนักงานแค่คนเดียวคือพ่อครัว ดังนั้นเจ้าของร้านอย่างเขาจึงรับหน้าที่เสิร์ฟและดูแลลูกค้าด้วยตัวเองทุกโต๊ะ