ทดลองอ่าน ให้เสียงของคุณโอบกอดผม บทที่ 2

บทที่สอง ลมพัด

 รถติดอยู่บนทางด่วนพักหนึ่งทำให้กว่าจะมาถึงเจ๋อสุ่ยก็เป็นเวลาเย็นย่ำแล้ว หมู่บ้านที่อยู่ติดกับภูเขาและแม่น้ำแห่งนี้ทำถนนลาดยางขึ้นมาเมื่อสองปีก่อน แต่จากตัวหมู่บ้านไปถึงบ้านบรรพบุรุษของเธอก็ยังมีระยะทางอีกสิบนาทีซึ่งรถยนต์เข้าไปไม่ได้ต้องเดินเท้าเอา

โชคดีที่หลินเซินมีสัมภาระไม่มากนัก หลังบอกลาคนขับเธอก็ลงจากรถ ในวันนี้หมู่บ้านในความทรงจำของเธอเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก บริเวณสองข้างทางมีตึกสูงสามชั้นเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย กำแพงด้านนอกแปะเซรามิกสีขาว ทอประกายระยิบระยับใต้แสงอาทิตย์ตกดิน

หลังพ่อแม่เสียชีวิต เธอก็ไม่ได้กลับมาที่นี่เกือบสิบปีแล้ว บรรดาชาวบ้านที่นั่งถือชามข้าวกินกันอยู่บริเวณริมทางต่างมองมายังใบหน้าไม่คุ้นตานี้ด้วยความประหลาดใจ แต่มีบางคนตาแหลมยังจำได้ก้มหน้าลงไปกระซิบกระซาบกับคนข้างๆ จากนั้นก็จะมีสีหน้ากระจ่างแจ้งแสดงออกมา

หลินเซินลากกระเป๋าเดินทางไปบนสะพานหงเฉียวเหนือแม่น้ำเจ๋อสุ่ยเส้นนั้น สุดปลายถนนลูกรังเป็นทางสามแยกแห่งหนึ่ง บ้านของบรรพบุรุษตั้งอยู่ทางฝั่งซ้ายของสามแยก ที่เยื้องอยู่ตรงข้ามกันคือบ้านของลุงใหญ่หลินเจิ้นกั๋ว บ้านมุงหลังคากระเบื้องในความทรงจำของเธอเวลานี้กลายเป็นตึกสองชั้นไปแล้ว ชั้นล่างเป็นประตูม้วนสองบาน แขวนป้ายรับซ่อมรถยนต์เอาไว้

ในละแวกตึกรอบข้าง บ้านของบรรพบุรุษที่เป็นกระเบื้องเขียวกำแพงดินจึงดูโดดเด่นเป็นพิเศษ ทำนบกั้นน้ำกว้างขวางด้านหน้าประตูแต่ก่อนก่อด้วยดินโคลนไว้ เอามาใช้ตากข้าวเปลือกตีข้าวโพด พอไม่มีคนอยู่อาศัยมาหลายปี ดินโคลนจึงแตกทรุดลงมาหมดแล้ว ระหว่างรอยแตกมีวัชพืชงอกออกมาจับตัวเป็นก้อนเบียดกันอยู่เต็มลานบ้าน

ชาดเคลือบบนประตูไม้แดงหลุดลอกเป็นแผ่นๆ บนหลังคาบ้านเต็มไปด้วยใยแมงมุม หลินเซินกำลังหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู ที่ด้านหลังก็มีเสียงร้องด้วยความตกใจดังมา “หลินเซิน?! ใช่หลินเซินหรือเปล่า!”

เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นหลินเจิ้นกั๋วจอดมอเตอร์ไซค์ทิ้งเอาไว้ที่ทางแยกกำลังเดินตรงมาหาเธอ

หลินเซินตั้งสติก่อนเค้นยิ้มออกมา “คุณลุงใหญ่”

“เป็นหลานจริงๆ ด้วย เซินเซิน! ดูสิ ไม่ได้เจอกันนาน โตเป็นสาวไปแล้ว” หลินเจิ้นกั๋วดูดีใจมากอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินไปข้างหลินเซินแล้วยกมือขึ้นตบบ่าเธอหนักๆ

หลินเซินตัวสั่นเล็กน้อย อาศัยท่าทางกำลังจะเปิดประตูค่อยๆ ขยับสร้างระยะห่าง ประตูบ้านเปิดออก กลิ่นชื้นๆ และกลิ่นเชื้อราพัดออกมาปะทะเต็มหน้า ฝุ่นผงเหล่านั้นทำให้เธอสำลักจนไอออกมาชุดใหญ่

หลินเจิ้นกั๋วยื่นมือออกมาปัดไปปัดมา “หลายปีนี้หลานไม่กลับมาก็เลยไม่มีใครเข้าไปในบ้าน สะพานไฟเองก็ปิดไปแล้ว” เขาเบี่ยงตัวเดินเข้าไปสำรวจข้างในรอบหนึ่ง “บ้านหลังนี้ยังให้คนอยู่ได้ที่ไหนกัน เซินเซิน ตอนเย็นไปพักกับพวกเราเถอะ ลุงจะให้ป้าเขาทำเนื้อรมควันให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอรีบปฏิเสธ “เก็บกวาดเล็กน้อยก็โอเคแล้ว”

บนใบหน้ายับย่นของหลินเจิ้นกั๋วเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ก็ได้ๆ เดี๋ยวลุงจะให้ป้าเอาพวกเครื่องนอนผ้าห่มใหม่ๆ มาให้นะ จริงสิ หลานน่าจะไปหาคณะกรรมการหมู่บ้านสักรอบ ให้พวกเขาต่อไฟฟ้าให้หลานหน่อย อยู่ตรงหัวสะพานหงเฉียวนั่นแหละ รู้ตำแหน่งใช่ไหม”

“ทราบค่ะ”

“โอเคๆ หลานเก็บของไปก่อน เดี๋ยวมากินมื้อเย็นที่บ้านลุงนะ”

หลินเซินพยักหน้า สายตามองส่งจนลุงใหญ่จากไปแล้วถึงได้ลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในบ้าน

ของตกแต่งทุกอย่างตรงทุกๆ มุมห้องล้วนมีความทรงจำของเธอกับพ่อแม่ แจกันกระเบื้องเคลือบบนตู้เสื้อผ้ายังใส่ดอกเหมยสีเหลืองที่เธอเก็บมาจากภูเขาด้านหลังหมู่บ้านในปีนั้น กิ่งของมันแห้งจนผุไปแล้ว แค่สัมผัสเบาๆ ใบกับดอกก็สลายกลายเป็นผงไป