ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 5

จ้าวหนานเซียวถอนใจโล่งอก หันหน้าไปมองผลไม้บนโต๊ะข้างหัวเตียงที่เขาล้างให้เธอเมื่อครู่นี้ พลันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ จึงรีบลงมาจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตูทางออก เปิดประตูแล้วแทรกตัวออกไปตะโกนใส่เงาหลังที่กำลังจากไปอย่างรวดเร็วบนทางเดิน “เรียกคนขับรถให้! ไม่มีคนขับรถให้ก็เรียกแท็กซี่ไป! อย่าขับรถเองนะ!”

สวีซู่หยุดชะงักแล้วหันมามองเธอ สีหน้าดูแปลกใจ

ชั่วครู่ให้หลังเขาก็ฉีกยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย ไม่พูดอะไร เพียงโบกมือให้เธอ

ประตูของห้องฝั่งตรงข้ามมีเสียงไอลอดออกมา จ้าวหนานเซียวสงสัยว่าที่ตนตะโกนเมื่อครู่นี้จะทำให้คนอื่นตกใจ อย่างไรเสียเวลาก็ดึกมากแล้ว เธอจึงรีบกลับเข้าห้อง ปิดประตูล็อกกุญแจ ปีนกลับขึ้นไปบนเตียง ขณะที่กำลังจะเอนลงนอนก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้นอีก

สัญชาตญาณบอกเธอว่าน่าจะเป็นสวีซู่ เธอจึงลุกไปเปิดประตูอีกครั้ง

ตามคาด เขาย้อนกลับมา

จ้าวหนานเซียวถามอย่างสงสัย “คุณเป็นอะไร”

แรกเริ่มเขาไม่พูดอะไร แค่ก้มมองดูเธอ

แสงไฟบนทางเดินด้านหลังค่อนข้างมืด สายตาของเขาก็มืดมัวไม่ชัดเจน

“คุณมองฉันอย่างนี้ทำไม”

จ้าวหนานเซียวลูบคลำใบหน้าของตนอย่างลืมตัว

“จ้าวหนานเซียว” เขาพลันเอ่ย “คุณรู้ไหมว่าตอนนี้คุณเปลี่ยนไปขนาดไหน ตายด้านไร้ชีวิตชีวา! เยี่ยจือโจวดีขนาดนั้นเลยเหรอ ทำให้คุณยังออกมาไม่ได้จนถึงตอนนี้” เขาลดเสียงลง พูดเอ่ยทีละคำ

จ้าวหนานเซียวขนตากระพือเล็กน้อย มองดูเขา สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

เมื่อพูดออกไปแล้ว สวีซู่เหมือนจะเสียใจ เห็นเธอตอบรับด้วยการเงียบแบบนี้ ใบหน้าก็ปรากฏแววว้าวุ่น

“ผมมันปากมาก! ไม่ใช่เรื่องของผมเลย ผมรู้ ครั้งนี้คุณไม่ต้องบอก ผมจะไปแล้ว ผมออกไปเองละกันโอเคไหม”

เขายกสองมือขึ้นทำท่าขอขมา ถอยไปข้างหลังหลายก้าว สุดท้ายก็มองเธอทีหนึ่งแล้วหันจากไปด้วยฝีเท้าอันรวดเร็ว