ทดลองอ่าน Blue Bridge สะพานรักสีน้ำเงิน บทที่ 1

หลินหยางนั่งไขว่ห้าง จัดกระดุมแต่งแขนของเสื้อเชิ้ตแอร์เมสสีดำที่ใส่มาวันนี้ให้เรียบร้อย ยิ้มพลางพูด “วิศวกรจ้าว หัวหน้าฝ่ายให้ความสำคัญกับคุณจริงๆ นะ คุณเรียนจบแล้วก็เข้ามาที่นี่ได้สามสี่ปีแล้วใช่ไหม ตอนนี้วางใจปล่อยให้คุณไปคนเดียวแล้ว ก็นะ สายงานอย่างพวกเรานี่ การปฏิบัติจริงสำคัญที่สุด พวกวุฒิการศึกษาต่างๆ กลับไม่สำคัญเลย”

จ้าวหนานเซียวไม่มีประวัติการศึกษาที่เมืองนอก และไม่ได้เรียนปริญญาโทในประเทศ เรียนจบจากมหาวิทยาลัยแล้วก็ทำงานทันที

เธอไม่ตอบคำ หันไปทางเฉินซงหนาน “เสี่ยวเฉิน เอาข้อมูลทั้งหมดของสะพานเหล็กสาธารณะทวิประสงค์เมือง T กับวิธีการติดต่อบุคคลที่เกี่ยวข้องให้วิศวกรหลิน”

“รับทราบ” เฉินซงหนานตอบเธอ

“วิศวกรหลิน ถ้าทางคุณมีปัญหาอะไรภายหลังล่ะก็ ติดต่อฉันได้ตลอดเลยนะ ฉันยังมีธุระ ไปก่อนล่ะ” พูดจบจ้าวหนานเซียวก็เดินออกจากห้องประชุมไป

ยุ่งวุ่นวายตลอดทั้งเช้า ตอนเที่ยงเพื่อนร่วมงานไปกินข้าวกันหมดแล้ว จ้าวหนานเซียวยังนั่งอยู่กับที่อ่านข้อมูลเกี่ยวกับสะพานใหญ่ชิงหลิ่งที่เพิ่งได้รับมา

เหลืออีกแค่นิดเดียว เธอตั้งใจจะอ่านให้จบค่อยไป ตอนบ่ายไม่เข้ามา แล้วคืนนี้ก็เข้านอนเร็วหน่อย

นักศึกษาชายที่ฝึกงานพานักศึกษาหญิงเข้ามาหาอย่างระมัดระวัง อยากจะพูดอะไรแต่ก็ต้องชะงัก

“ฉันยังต้องไปทำงานข้างนอก กว่าจะกลับมาพวกเธอก็น่าจะไปแล้ว ฉันฝากเธอสองคนไว้ให้วิศวกรเจียงแล้ว เขาจะดูแลพวกเธอต่อ การประเมินผลฝึกงานให้พวกเธอไปหาเขา” จ้าวหนานเซียวพูด

“ขอบคุณครับ! ขอบคุณวิศวกรจ้าว เมื่อกี้พวกเราไปรายงานตัวกับวิศวกรเจียงแล้ว”

นักศึกษาชายรีบกล่าวขอบคุณ มองดูนักศึกษาหญิงที่หลบอยู่ข้างหลังตนทีหนึ่ง

“วิศวกรจ้าว เมื่อเช้าต้องขอโทษจริงๆ เธอพูดจาเหลวไหล และเธอก็สำนึกผิดแล้ว เธอมาขอโทษคุณ อยากให้คุณเป็นผู้ใหญ่ใจดี อย่าถือสาเลยนะครับ” เขาลากแฟนสาวออกมา

นักศึกษาหญิงมองจ้าวหนานเซียวอย่างขลาดกลัว พูดเสียงค่อยว่า “ขอโทษค่ะวิศวกรจ้าว…เมื่อเช้าฉันไม่ควรพูดแบบนั้น…ฉันขอโทษคุณ…”

สายตาของจ้าวหนานเซียวยังคงอยู่ที่ไฟล์บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่หยุดเม้าส์ที่อยู่ในมือ

“วิศวกรระดับสูงสี่คนของฝ่ายสำรวจและออกแบบแซ่อะไรกันบ้าง บอกได้ไหม” เธอถาม…อย่างกะทันหันไปหน่อย

นักศึกษาหญิงชะงัก สายตาฉายแววงุนงง แต่ก็ยังตอบเบาๆ “หัวหน้าฝ่ายแซ่เติ้ง ลูกฝ่ายมีวิศวกรหวัง…”

นักศึกษาชายเสริม “ยังมีวิศวกรจาง แล้วก็…” เขาหยุดไป

จ้าวหนานเซียวเงยหน้าขึ้นในที่สุด มองดูคนสองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง

“ฉันไม่ถามแล้วว่าพวกเธอรู้ชื่อเต็มๆ ของพวกเขากันรึเปล่า มาได้สองเดือนกว่าแล้ว ตอนนี้จะไปอยู่แล้ว แม้แต่วิศวกรระดับสูงคนสำคัญของแผนกที่ติดต่อด้วยมากที่สุดในทุกวันยังรู้ไม่ครบ จะต้องให้สอนอะไร”

นักศึกษาทั้งสองนัยน์ตาฉายแววกระดาก