บทที่สอง กฎทรงพลังงาน
คนบางคนเข้ามาในชีวิตคุณ ทำให้ท้องฟ้าของคุณสว่าง ทำให้จิตใจของคุณสั่นไหว เปลี่ยนแปลงโลกของคุณ เพียงเพื่อบอกคุณว่าเขาคือเทพเจ้า ส่วนคุณคือคนธรรมดา
คอลัมน์ ‘มนุษย์ดวงดาวเดียวดาย’
ขณะที่ซ่งหรูหรูส่งอาหารค่ำไปก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แดลี่กำลังจะกลับ
เธอประเมินอาการบาดเจ็บของถงเสี่ยวโยวตั้งแต่หัวจดเท้า ทั้งสงสารแล้วก็ภูมิใจ “ก่อนหน้านี้ฉันทำนายไว้ไม่ผิดใช่ไหม บอกแล้วว่ามีดาวมฤตยูกำลังลอยสูงอยู่ จะต้องมีเกณฑ์เลือดตกยางออก”
“ใช่ๆๆ เธอเป็นซ่งปั้นเซียน” ถงเสี่ยวโยวร้องเฮอะออกไป รับถ้วยน้ำแกงขาหมูชามใหญ่ที่อีกฝ่ายส่งมาให้ แล้วจู่ๆ ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ผลักชามน้ำแกงออกไป “ไม่ได้ ฉันอ้วนเกินไปแล้ว จะกินต่อไปอีกไม่ได้”
ซ่งหรูหรูเบะปาก “เธอคิดว่าน้ำหนักมันจะขึ้นเพราะขาหมูถ้วยนี้หรือไง”
ถงเสี่ยวโยวได้แต่นิ่งเงียบ
ซ่งหรูหรูดันชามไปตรงหน้าเธอแล้วพูดต่อไปว่า “ได้ยินว่ายอดขายของชิกทำลายสถิติอีกแล้ว งานเลี้ยงประจำปีลู่ซิงเฉิงจะต้องเป็นดาวเด่นของงาน เชอะๆ เธอไปสืบหาเวลาเกิดของ บ.ก. เธอมาหน่อยซิ ฉันยังไม่เคยดูดวงเวลาเกิดของคนที่โชคดีขนาดนี้มาก่อน”
ถงเสี่ยวโยวแทะขาหมูด้วยอารมณ์โกรธ “จะไปยากอะไร เธอก็แค่ตรวจเช็กจากลําดับเศรษฐีของนิตยสารฟ็อกซ์ก็ได้ เวลาเกิดของคนพวกนั้นต้องเป็นดาวดวงที่รุ่งเรืองสุดๆ”
ซ่งหรูหรูทอดถอนใจ “บ.ก. ของพวกแกอาศัยหน้าตาแล้วยังมีดวงที่ดีขนาดนี้ ส่วนเสี่ยวโยวของฉันก็ซวยขนาดนี้ แต่กลับไม่มีใบหน้าหญิงงามอาภัพ…” ถงเสี่ยวโยวคิดถึงภาระสำคัญที่แบกไว้ก็รู้สึกหมดความอยากอาหารทันที
แม้จะไม่มีความอยากอาหารแต่เธอก็ไม่ได้ผอมลงสักนิด แต่กลับเป็นเพราะการเคลื่อนไหวที่ไม่สะดวกจึงอ้วนขึ้นอีกหนึ่งกิโลกรัม ได้ยินว่าเพื่อจะสวมชุดโอต์กูตูร์เดินบนแคตวอล์ก เวินซีก็เอาปลาทั้งหมดออกจากรายการอาหาร
แดลี่พูดอย่างชื่นชมว่า “บ.ก. กับเวินซีจะต้องเป็นคู่ที่เด่นที่สุดของงานคืนนี้ เสียดายที่แฟนหนุ่มของฉันไม่สามารถเข้าร่วมงานได้ ฉันเลยต้องตัวคนเดียว”
ถงเสี่ยวโยวรู้สึกโชคดีที่ตัวเองไม่ต้องอยู่ตามลำพัง เพราะเธอต้องเผชิญหน้ากับมู่หยางเชียวนะ หนุ่มหล่อสุดฮอตของวงการบันเทิง ลูกชายคนเดียวของมู่เฝ่ย พระเอกจอเงินตัวพ่อ และเป็นพิธีกรรายการบันเทิงที่มีเรตติ้งอันดับหนึ่ง สัญลักษณ์ทุกอย่างของเขาก็ส่องประกายเจิดจ้า ส่วนตัวคนน่ะเหรอ คำพูดก็คมคายไม่แพ้กัน หากพูดว่าลู่ซิงเฉิงคือความยโสอย่างราชา มู่หยางก็คือความร้ายกาจหลบในของเด็กน้อย เมื่อถึงงานถงเสี่ยวโยวและมู่หยางเจอหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก มู่หยางก็เริ่มต้นยิงระเบิดเข้าใส่แบบเด็กๆ
“คนเชิญรางวัล เชิญรางวัลศูนย์คะแนนหรือไง”
“สวรรค์! ทำไมคุณถึงได้อ้วนแบบนี้ กระโปรงที่คุณใส่เหมือนกับที่คุณย่าผมสวมเปี๊ยบเลย”
“คุณรู้ไหม คุณยิ้มแล้วน่าเกลียดกว่าตอนที่ไม่ยิ้มเป็นร้อยเท่า ช่างเถอะ ทางที่ดีคุณควรจะหันหลังให้กับผู้ชม”
