ตั้งแต่เด็กแม่ของถงเสี่ยวโยวมักจะพูดกับเธอว่าชีวิตคนเหมือนกับชาหนึ่งแก้ว จะขมสักช่วงหนึ่ง แต่จะไม่ขมไปชั่วชีวิต บางครั้งถงเสี่ยวโยวก็คิดว่าช่วงระยะเวลาหนึ่งนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน ยาวนานจนเกือบจะเท่ากับชั่วชีวิตแล้ว ทว่าแม่ของถงเสี่ยวโยวกลับบอกว่า ‘แล้วลูกมีชีวิตที่ผ่านมาชั่วชีวิตแล้วหรือยัง คนเราน่ะไม่อาจจะคาดการณ์วันพรุ่งนี้ได้หรอกนะ’
พรุ่งนี้?!
ถงเสี่ยวโยวขยี้ตา เธอยังจำได้ว่าตารางงานที่จัดไว้คือหลังจากงานเลี้ยงฉลอง ในวันรุ่งขึ้นจะต้องไปเอารูปและวิดีโองานเลี้ยงที่ตัดต่อเสร็จเรียบร้อย แล้วนิตยสารก็จะเข้าตลาดในวันแรก…จะมานอนขี้เกียจไม่ได้ ต้องตื่นแต่เช้า
ไม่ถูกสิ เธอตัดสินใจจะไม่ทำงานต่อแล้ว ยังต้องมาสนใจเรื่องพวกนี้ทำไม ปล่อยให้เรื่องพวกนี้ไปตายกับลู่ซิงเฉิงวิปริตนั่น เธอจะนอนให้ถึงเที่ยง แล้วตื่นขึ้นมากินหม้อไฟ จะกินเซี่ยงจี๊ ผ้าขี้ริ้ว กินลูกชิ้น กินเต้าหู้
แต่ว่าตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็ส่องแสงเจิดจ้าแล้ว เธอลืมตาขึ้น เอียงศีรษะมองดู เห็นแสงแดดที่ส่องเข้ามาเต็มห้อง หน้าต่างบานใหญ่สว่างจ้า โคมไฟตั้งพื้นที่สวยงาม วอลล์เปเปอร์งานละเอียด…ที่นี่ที่ไหน
เธอก้มหน้าลงมองดูตัวเองที่สวมเสื้อเชิ้ตของผู้ชาย แล้วเสื้อเชิ้ตนี้ก็ยังดูคุ้นตาอีกด้วย สมองที่ยังคงเชื่องช้าจากอาการเมาค้างในตอนนี้เหมือนกับมีรถบรรทุกสิบล้อขนาดใหญ่ชนจนแยกเป็นสองซี่ ทั้งเจ็บปวดแล้วก็ไหม้เกรียม
เธอพยายามสั่งงานให้สมองดึงภาพออกมา เธอเอาถ้วยรางวัลฟาดไปที่มู่หยาง บ.ก. ฟาดมู่หยาง มู่หยางก็ดูไม่จืดเลย…ไม่สิ อย่าหลงประเด็น เธอไปดื่มเหล้าที่ริมแม่น้ำ คิดจะผลักลู่ซิงเฉิง แต่ตัวเองกลับตกลงไป แล้วก็มาที่บ้านของ บ.ก. เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ดื่มเหล้าต่อ จากนั้น…
เธอยกมือขึ้นแตะไปที่ริมฝีปากตัวเอง ฉับพลันก็รู้สึกเจ็บจนต้องซู้ดปาก เมื่อคืนดื่มเหล้าแรงมาก ริมฝีปากถูกแอลกอฮอล์เผาไหม้ แตะโดนก็เจ็บ แล้วยัง…
ถงเสี่ยวโยวดูถูกตัวเองเป็นหมื่นครั้ง จูบหลังดื่ม ต่อให้เธอไม่เป็นคนเริ่ม แต่ บ.ก. มีแฟนอยู่แล้ว เมื่อนึกถึงเวินซี…สมองของเธอก็ทำงานอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าเธอจะลืมเรื่องอะไรบางอย่างไป เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญมาก
แต่ว่า บ.ก. อยู่ที่ไหนกัน ในห้องรับแขกโล่งๆ นี้มีเพียงเธอคนเดียวที่นอนอยู่บนพื้นท่ามกลางขวดเหล้า หัวหนุนเบาะรองนั่ง ห่มด้วยผ้าเช็ดตัว
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ลู่ซิงเฉิงเดินออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นเหล้าที่อยู่บนตัวเขาหายหมดไป เหลือไว้เพียงแค่กลิ่นหอมอ่อนๆ หนุ่มรูปงามอาบน้ำเสร็จช่างเจริญตาเสียจริง ถงเสี่ยวโยวเกลียดเขา แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธหน้าตาของเขาได้
ลู่ซิงเฉิงจ้องมองถงเสี่ยวโยวด้วยสายตานิ่งเรียบ ดวงตาสีดำลึกของเขามองตรงเข้ามา ถงเสี่ยวโยวเม้มริมฝีปากขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ รู้สึกคอแห้งผาก
“ตื่นแล้ว?” เขาถาม
ถงเสี่ยวโยวพยักหน้าหงึกๆ สองมือก็กระชับผ้าเช็ดตัวโดยที่ไม่รู้ตัว “เรื่องนั้น…”
ลู่ซิงเฉิงยิ้มบางๆ “ตื่นแล้วก็ไปจากบ้านฉันได้แล้ว เอาผ้าเช็ดตัวสกปรกผืนนั้นไปด้วย” เขาพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับเช็ดผมที่เปียกชื้น ปล่อยถงเสี่ยวโยวตัวแข็งอยู่ตรงนั้น
นี่เป็นคำที่ควรพูด?
