เมื่อแอลกอฮอล์เข้าเส้นเลือด ศัตรูต้องมาเจอกัน ถงเสี่ยวโยวโมโหเลือดขึ้นหน้าเดินอาดๆ เข้าไปหา เธอประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว บนหาดทรายที่ดำมืดมีเพียงพวกเขาสองคน นี่เป็นโอกาสที่เธอจะสามารถผลักลู่ซิงเฉิงตกแม่น้ำ ซึ่งไม่มีใครรู้แน่นอน เมื่อคิดได้ดังนี้ดวงตาทั้งสองของเธอก็เปล่งประกายขึ้นมา เธอเดินเข้าไปหาด้วยความยินดี ตรรกะที่ว่าทำไมลู่ซิงเฉิงถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมถึงมาดื่มเหล้า เธอโยนมันไว้ข้างหลังไม่ไปสนใจ
ขณะนี้ในหัวของถงเสี่ยวโยวมีเพียงคำว่าล้างแค้นให้สาสม!
ในเมื่อตัวเธอก็จะบอกลาวงการดีไซน์แล้ว ไม่ต้องมาทนแบกรับอารมณ์มากมาย สู้คิดบัญชีให้หมด การกระทำเร็วกว่าความคิด ถงเสี่ยวโยวก้าวยาวๆ รวบรวมกำลังจนเพียงพอแล้วก็พุ่งออกไป
ลู่ซิงเฉิงที่กำลังดื่มเหล้าสัมผัสได้ว่าลมที่ผ่านข้างหูมีรังสีอำมหิตออกมา
เสียงพุ่งดังขึ้น ในที่สุดผิวน้ำอันเงียบสงบก็ถูกทำลายลง ถงเสี่ยวโยวรู้สึกพอใจมาก ในที่สุดโลกก็ตอบรับความทุกข์ทรมานของเธอบ้าง เพียงแต่…
“โอลิมปิก”
“หืม?”
“เธอจะโดดแม่น้ำทำไม”
“หา?”
ลู่ซิงเฉิงดื่มเหล้าเมาแล้ว แต่ถงเสี่ยวโยวเมากว่าเขาอีก อย่าว่าแต่ผลักเขาตกลงไปเลย แม้แต่ตำแหน่งของลู่ซิงเฉิงเธอก็ยังตาลาย หุนหันพุ่งลงไปในแม่น้ำ ยังดีที่หาดทรายนั้นน้ำตื้น เธอเปียกไปทั้งตัวสำลักน้ำเข้าไปเต็มท้องเหมือนกับลูกหมาตกน้ำที่กำลังขึ้นมาบนฝั่ง
“อี๋…” ถงเสี่ยวโยวสร่างเมาไปกว่าครึ่ง
ลู่ซิงเฉิงก้มหน้ามองดูถงเสี่ยวโยวที่กำลังบ่นพึมพำแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “คิดสั้นเพราะเสียหน้าเหรอ”
นิ่งๆ เงียบๆ เข้าไว้ เธอจะอธิบายการทำร้ายคนไม่สำเร็จได้ยังไง
“คราวหน้าจะฆ่าตัวตายก็ไปโดดทะเล ถ้าตายที่นี่จะลอยขึ้นมาติดฝั่ง เธอไปตายเงียบๆ อย่าทำให้คนอื่นเขาตกใจ”
ถงเสี่ยวโยวยังคงนิ่งเงียบต่อไปเพราะไม่สามารถจะตอบโต้อะไรได้ ใครใช้ให้เธอดวงซวย ชั่วชีวิตนี้คิดจะทำเรื่องไม่ดีก็ยังย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง
เธอลุกขึ้นยืนสะบัดน้ำออก เดินขึ้นไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไร ลู่ซิงเฉิงกลับเรียกเธอไว้ “นี่ วันนี้ยังจะดื่มเหล้าอีกไหม”
ถงเสี่ยวโยวชะงักฝีเท้าหันกลับไปมองเขา พูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นว่า “ดื่มเสร็จแล้วฉันก็จะไปทำลายชิก”
ลู่ซิงเฉิงดื่มเหล้าจนหน้าแดง หัวเราะเหมือนกับเด็กเล็กๆ “งั้นเธอมาดื่มกับฉันสิ”
ถงเสี่ยวโยวคิดว่าตัวเองต้องสมองกระทบกระเทือนเพราะกระโดดแม่น้ำแน่ๆ ถึงได้เกิดภาพหลอน นี่คือลู่ซิงเฉิงโดนของใช่ไหม
เบอเรอกิงก้า คือวอดก้าของแท้ผลิตในรัสเซีย ถงเสี่ยวโยวถือไว้ในมือทั้งขวด การท้าดื่มเหล้าอย่างกับชนเผ่าแบบนี้ เธอดื่มเสร็จแล้วจะลุกขึ้นมาไหวไหม ทว่าไม่ได้มีเวลาให้เธอได้ลังเล ลู่ซิงเฉิงก็ชนแก้วกับเธอ “ดื่ม”
เหล้าเป็นยาสารภาพความจริงที่ดีที่สุด หากไม่ได้ผล นั่นก็แปลว่าดื่มไม่เยอะไม่หนักพอ เหมือนกับตอนที่เหล้าขวดนี้ลงไปในท้อง ถงเสี่ยวโยวก็เริ่มจะลอยแล้ว
“ลู่ซิงเฉิง คุณมันมีอะไรเจ๋งนัก คุณมันก็แค่ดวงดีเท่านั้นเอง คุณเก่งกาจมากแล้วทำไมฉันถึงได้ศูนย์มาห้าตัวอีก นั่นมันก็แค่โกหก โชคของคุณเมื่อมาถึงฉัน ใช้-ไม่-ได้” เธอพูดด้วยความอัดอั้นตันใจ “ฉันก็คือดวงที่ชงกับคุณ”
“ฉันพึ่งดวงอย่างนั้นเหรอ” ลู่ซิงเฉิงพูดอย่างเยาะๆ “นั่นเพราะฉันเป็นคนที่มีความสามารถเหนือใคร พรสวรรค์โดดเด่น ส่งประกายออกมา เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว”
ยังดีที่ทั้งสองคนดื่มกันจนเมาแล้ว เขาต่ำช้าขนาดนี้ ถงเสี่ยวโยวก็ได้แต่ทนแล้ว “ถ้าคุณเก่งนัก รู้ว่าอะไรจะดัง แล้วทำไมถึงไม่เป็นดีไซเนอร์ซะเอง”
“ดีไซเนอร์?” ลู่ซิงเฉิงเงยหน้าหัวเราะเสียงดัง ปลายคางที่สวยงามนั้นก็ยกขึ้นสูงมาก “ฉันจะไปเป็นดีไซเนอร์ทำไม ฉันไม่ต้องทำอะไรก็มีทุกอย่าง ดีไซเนอร์ทุกคนก็ต้องเดินตามหลังฉัน ฟังบัญชาของฉัน ฉันบอกว่าใครดีคนนั้นก็ดัง ฮ่าๆๆ ดีไซเนอร์จะไปมีอะไร”
ถงเสี่ยวโยวไม่รู้เลยว่าทำไมวันนี้ลู่ซิงเฉิงถึงได้ดื่มจนเป็นแบบนี้ แต่ที่แน่ใจก็คือเขาดื่มเข้าไปมาก แล้วก็ดื่มจนบ้า ส่วนเธอก็ดื่มจนได้ที่แล้วเหมือนกัน “คุณร้ายกาจขนาดนี้ ถ้าแน่จริงก็แบ่งโชคให้ฉันสิ”
ลู่ซิงเฉิงอึ้งไป เอียงคอหันไปมองถงเสี่ยวโยว ยื่นมือไปหยิกแก้มของเธอ นวดไปมาพักใหญ่จึงถอนหายใจออกมา “ก็ได้ แบ่งโชคให้เธอนิดนึงก็ได้”
ถงเสี่ยวโยวฉีกยิ้มหัวเราะ แล้วจู่ๆ แสงที่อยู่ตรงหน้าก็มืดลง สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาแทนที่ก็คือใบหน้าของ บ.ก. ที่ถูกขยายใหญ่อย่างชัดเจนจนเห็นรูขุมขน เห็นแม้กระทั่งลมพัดจนขนตายาวๆ ของเขาขยับ จากนั้นก็สัมผัสได้ว่าริมฝีปากถูกสัมผัสเบาๆ ทำให้รู้สึกคันหัวใจยุบยิบ ตอนนี้ในสมองของถงเสี่ยวโยวก็ขาวโพลน ใครอยากจะวาดอะไรก็ได้
จูบเบาๆ ที่ไม่อาจทัดทานได้ สุดท้ายยังกัดที่ริมฝีปากเธอเบาๆ อย่างอาลัย จากนั้นก็พูดอย่างดีใจแบบเด็กๆ ว่า “ส่งถ่ายสำเร็จ ฮ่าๆๆ”
