ทดลองอ่าน Dear Mr. MOF หวานละมุน… คุณที่รัก บทที่ 3

ฉันมองหัวหอมลูกเล็กที่กองพะเนินเป็นภูเขา…เสี่ยวเฮย คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม ไม่ได้หยอกล้อฉันอยู่แน่นะ นี่กะจะให้ฉันหั่นไปจนถึงปีวอกเดือนมะเมีย เลยหรือยังไงกัน

ที่ข้างหูได้ยินเสียงของเสี่ยวเฮยลอยมาแว่วๆ ว่า “ตอนเช้าหั่นไม่เสร็จก็มาหั่นต่อตอนบ่ายนะ”

ตอนเที่ยงบรรดาเชฟทั้งหลายจะลงมากินข้าวข้างล่างกัน พอพวกเขาเห็นฉันน้ำตาไหลพราก สองตาแดงก่ำก็คิดเอาเองว่าฉันไม่ได้รับความยุติธรรมขนาดไหนเชียว จึงพากันเข้ามาปลอบฉันทีละคน

ฮือๆ คราวหน้าให้พวกคุณมาหั่นหัวหอมบ้างดีไหมล่ะ นี่ฉันหั่นมาทั้งเช้าแล้วนะ!

เสี่ยวเฮยนะเสี่ยวเฮย คุณบอกมาเลยว่าระหว่างเรามีความแค้นใหญ่หลวงขนาดไหนกันเชียว ตอนแรกที่ฉันทดสอบเป็นผู้ช่วยสอน คุณก็ให้ฉันปอกไข่ห้าสิบลูกในสิบห้านาที แถมเป็นไข่ห้าสิบลูกที่เพิ่งต้มเสร็จซะด้วย!

ช่างเถอะๆ ไม่พูดแล้ว พูดไปก็มีแต่น้ำตา

ใครก็ได้ช่วยมานวดตาให้ฉันหน่อยสิ ซอกเล็บของฉันมีแต่กลิ่นหัวหอมเต็มไปหมดแล้ว!

วันนี้…ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยสอนของมิสเตอร์เอ็มโอเอฟ ฉันก็จะได้สอนด้วยกันกับเทพบุตรแล้วล่ะ!

ตื่นเต้นจังเลย! ตื่นเต้นจัง!!

อนุญาตให้ฉันส่งเสียงดังก้องฟ้าสักสามวินาทีนะ วะ! ฮะ! ฮ่า!

อืม…ฉันจะทำออกมาให้ดีเลยล่ะ จะให้ขายหน้าเทพบุตรที่เป็น ‘เอ็มโอเอฟ’ ไม่ได้

หลังกินมื้อกลางวันที่ห้องครัวชั้นล่างเรียบร้อย ผึ้งน้อยซูอี้ผู้ขยันขันแข็งก็รีบตรงไปยังห้องเรียนสาธิตเพื่อเตรียมการสอนทันที ตรวจดูวัตถุดิบให้แน่ใจอีกรอบหนึ่งและต้องแน่ใจว่าภายในห้องเรียนมีอุปกรณ์ให้เทพบุตรใช้อย่างเพียงพอ น้ำแร่แช่เย็นกับกระดาษเฉพาะของเอ็มโอเอฟวางอยู่ที่ขวามือของสเตชั่น สะดวกต่อการที่มิสเตอร์เอ็มโอเอฟจะหยิบมาดื่มได้ระหว่างสอน

แล้วก็ผ้าขี้ริ้ว น้ำยาล้างจาน…

พับผ้าเช็ดปากเสียหน่อยให้เทพบุตรใช้ได้ง่ายๆ เตรียมพร้อมไว้จะได้ไม่พลาด

เที่ยงห้านาที ยังห่างจากเวลาเข้าสอนอย่างเป็นทางการอยู่ยี่สิบห้านาที งานที่เตรียมไว้ทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว

กดไลค์ให้ตัวเองเลย!

เพิ่งคิดว่าจะเอนตัวพักผ่อนสักหน่อย มิสเตอร์เอ็มโอเอฟก็ถือกระเป๋าอุปกรณ์ของเขาเดินเข้ามา หลังวางกระเป๋าลง เขาก็ตรงเข้าไปตรวจสอบสิ่งของที่ฉันจัดเตรียมไว้

“สอนกับผมครั้งแรกงั้นเหรอ” มิสเตอร์เอ็มโอเอฟถาม

“ค่ะ”

หลังจากนั้นเขาก็จ้องมองของทั้งหมดบนโต๊ะราวกับคิดอะไรสักอย่าง

เที่ยงสิบนาที เขาหันหน้ามาหาฉัน มองด้วยสายตาค้นหา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ตอนที่กำลังจะเอ่ยถาม มิสเตอร์เอ็มโอเอฟก็กระแอมขึ้นกะทันหัน

ฉันรอให้เขาแสดงความคิดเห็น ทว่าเขากลับเชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่งโดยไม่กล่าวอะไรสักคำแล้วเดินจากไป

เห็นท่าทีของเขาแล้วฉันรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเอาซะเลย คาดเดาความคิดของเขาไม่ออกเสียด้วย

หรือเขาคิดว่าฉันจัดเตรียมทุกอย่างไว้ได้พรั่งพร้อมสุดๆ เลยไม่อยากเอ่ยชมฉันตรงๆ อย่างนั้นเหรอ