ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 5-บทที่ 6

ผ่านไปเดี๋ยวเดียวจงซือเฉียวก็โทรศัพท์มาหา

เวินอี่ฝานรับสายในทันที

จงซือเฉียวแปลกใจ ถามเข้าเรื่องในทันใด “เกิดอะไรขึ้นอะ ทำไมอยู่ดีๆ จะย้ายล่ะ ตอนนั้นเธอบอกว่าจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าไปตั้งสามเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ก็ฉันถูกเพื่อนข้างห้องรบกวนน่ะสิ” เวินอี่ฝานพูดสั้นกระชับแต่ครอบคลุม เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เพื่อนฟังอย่างสงบอีกรอบ “ฉันแจ้งตำรวจไปตอนเช้ามืดวันนี้ เอาเรื่องเขาจนถึงขั้นไปถึงสถานีตำรวจ ตอนนี้เขาถูกกักตัวในห้องขังห้าวัน ฉันกลัวว่าหลังจากเขาออกมาจะมาเอาคืน ยังไงก็ย้ายเร็วหน่อยจะดีกว่า”

“…” จงซือเฉียวอึ้งไป ผ่านไปครู่ใหญ่จึงค่อยตอบสนอง “เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย ทำไมเธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลยล่ะ”

“ฉันไม่เป็นไร ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ทำอะไรที่มันเกินเลย ก็แค่มาเคาะประตูห้อง ตอนไปถึงสถานีตำรวจก็ตีสามตีสี่แล้ว อีกอย่างก็มีตำรวจอยู่ด้วย ปลอดภัยมากจ้า ไม่ต้องให้เธออุตส่าห์ถ่อมาถึงที่นี่หรอก” เวินอี่ฝานเอ่ย “มันไกลมาก แล้วยังกลางค่ำกลางคืนดึกดื่นอีก”

“ขอโทษด้วยนะ” จงซือเฉียวรู้สึกผิดมาก “ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าห้องนี้ดีมาก ค่าเช่าก็ถูกและอยู่ใกล้สถานีโทรทัศน์ด้วย…”

“เธอจะมาขอโทษขอโพยอะไร ถ้าไม่มีเธอคอยหาที่อยู่ให้ ไม่แน่ว่าป่านนี้ฉันอาจต้องไปนอนข้างถนนแล้วล่ะ” เวินอี่ฝานเผลอยิ้ม “แล้วฉันก็คิดว่าห้องนี้ดีมาก ถ้าไม่มีเพื่อนข้างห้องคนนี้ ฉันก็คิดจะเช่าอยู่ยาวเหมือนกันอะนะ”

“เฮ้อ แล้วเธอคิดจะทำยังไงต่อ ช่วงนี้จะมาอยู่บ้านฉันก่อนมั้ย”

“จะดีเหรอ พี่สะใภ้เธอเพิ่งคลอดลูกคนที่สองไม่ใช่หรือไง” เวินอี่ฝานเอ่ย “ถ้าฉันไป กลัวว่าจะทำให้พวกเขาอึดอัด แล้วก็กลัวว่าจะรบกวนพวกเขาด้วย ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ถ้าฉันหาห้องได้ก็จะย้ายเลยทันที”

ในบ้านของจงซือเฉียวมีสมาชิกครอบครัวอยู่หลายคน นอกจากพี่ชายที่แต่งงานแล้ว ยังมีน้องสาวอีกคนที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย พวกเขายังอยู่ด้วยกันกับพ่อแม่ ปกติแล้วหลังจากเลิกงานจงซือเฉียวยังต้องช่วยดูแลน้องสาวและหลานชายด้วย

จงซือเฉียวจึงไม่พูดอะไรอีก เพราะตระหนักถึงสภาพภายในบ้านตนเองดี เธอถอนใจออกมาอีกครั้ง

“ไม่งั้นเธอก็ไปอยู่บ้านแม่เธอสิ”

“ฉันยังไม่ได้บอกแม่เลยว่าฉันกลับมาเมืองหนานอู๋แล้ว อีกอย่างบ้านแม่ก็ไม่มีที่ให้ฉันอยู่หรอก” เวินอี่ฝานไม่รอให้เพื่อนถามอีก เอ่ยเปลี่ยนเรื่องทันที “เอาอย่างนี้ละกัน ก่อนที่เพื่อนข้างห้องฉันจะออกจากโรงพัก ถ้าฉันยังหาห้องไม่ได้ก็คงจะไปค้างบ้านเธอสักสองสามวันนะ”

จงซือเฉียวจึงค่อยวางใจลง “ได้สิ”

เวินอี่ฝานเปลี่ยนหัวข้อไปพูดเล่นๆ “พอมาคิดดูแล้ว ฉันยังนึกเสียใจอยู่นิดหน่อยที่ตัวเองวู่วามไปชั่วขณะ วันนี้ฉันเห็นขาของเพื่อนข้างห้องใหญ่เท่าถังน้ำแน่ะ ถ้าเอามีดมาฟันคงต้องฟันถึงครึ่งชั่วโมงกันเลยทีเดียว”

“…” จงซือเฉียวอดแขวะไม่ได้ “เธอพูดซะดูน่ากลัวเชียว”

“เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันเลยกลัวไง” เวินอี่ฝานพูดเนิบๆ “ถ้าเขาเกิดแค้นฉันขึ้นมา จากนั้นก็มาเอาคืน ไม่แน่อาจเป็นไปได้ว่า…”

“อะไร”

“ถึงฉันจะคว้าเลื่อยไฟฟ้ามา ก็ไม่แน่ว่าจะสู้เขาได้”

“…”

หลังจากวางสายเวินอี่ฝานก็เปิดเว็บเช่าบ้านอีกเว็บ กวาดตามองอยู่รอบหนึ่ง เธอมองดูอยู่ตั้งนานก็ยังหาห้องชุดที่เหมาะสมไม่ได้ เลยตัดสินใจปิดคอมพิวเตอร์แล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ

เรื่องย้ายบ้าน ถึงจะบอกว่ารีบก็รีบไม่ได้ซะด้วย ถ้าจะหาบ้านใหม่เหมือนกับหาหมอไปอย่างสะเปะสะปะเวลาป่วยหนักแล้วทำให้เกิดปัญหาอื่นตามมา นั่นก็ไม่มีความหมายเลยสักนิด กลับจะต้องเสียทั้งแรงกายและสิ้นเปลืองทรัพย์สินเงินทองโดยใช่เหตุ

เวินอี่ฝานไม่อยากรบกวนใคร แต่ถ้าหาห้องไม่ได้ในระยะเวลาอันสั้นนี้ เธอก็จำต้องไปพักบ้านของจงซือเฉียวสักระยะหนึ่ง