ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 66

ถ้าเดินทางจากตัวเมืองไปถึงสนามบินในเวลานี้ เวินอี่ฝานไม่รู้ว่าเขาจะไปทันขึ้นเครื่องไหม เธอไม่มีอารมณ์จะไปคิดถึงเรื่องอื่น คำนวณเวลาไปพลางถามเขาว่าถึงสนามบินหรือยัง

ซังเหยียนก็ตอบมาตามที่ถามไป

เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่ตอบมาก็ตอบแค่ไม่กี่คำ คล้ายว่าเขาไม่มีความอดทนพอที่จะพิมพ์ตัวอักษรไม่ต่างจากปกติมากนัก ทว่าที่ผ่านมาพอเขาพิมพ์มาไม่กี่ประโยคก็จะเริ่มส่งข้อความเสียง

มองแค่ตัวอักษร ไม่อาจสัมผัสถึงอารมณ์ได้

คล้ายว่ามันสามารถออกแรงดึงให้พวกเขาแยกออกจากกันแบบไร้รูป

เพราะความเย็นชาของเขา เวินอี่ฝานจึงไม่กล้าถามบ่อยเกินไป จนกระทั่งแน่ใจว่าเขาขึ้นเครื่องแล้วก็วางใจลง เธอกลับเข้าห้องนอนด้วยความเหนื่อยล้าอยู่บ้าง ล้มตัวนอนลงบนเตียง ไม่อยากขยับตัวเลย

ทว่าเมื่อนึกถึงบาดแผลที่ขา เวินอี่ฝานก็ยังต้องลุกขึ้นไปอาบน้ำ เธอพยายามไม่ให้แผลโดนน้ำ อาบน้ำไปอย่างลวกๆ จากนั้นก็ไปนั่งลงบนเตียงแล้วเริ่มทายา

เธอใช้คอตตอนบัดเช็ดคราบน้ำที่โดนแผลโดยบังเอิญ ตั้งใจทำแผลอย่างระมัดระวัง

รอบด้านเงียบสงัด

เวินอี่ฝานค่อยๆ สัมผัสได้ถึงความโดดเดี่ยวเดียวดายที่กลืนกินเธอเข้าไปทีละนิด

เธอค่อยๆ กำคอตตอนบัดแน่นขึ้น ภาพที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันในคืนนั้นค่อยๆ ผุดขึ้นมาในความคิด

‘พรุ่งนี้นายยังจะช่วยฉันทายามั้ย’

‘พออาบน้ำเสร็จก็เข้ามาหาฉันแล้วกัน’

รอยแดงที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆ พร่าเบลอ เธอมองอะไรไม่ค่อยชัด

เวินอี่ฝานทายาให้ตัวเองต่อ เงียบงันและสงบนิ่งอย่างที่สุด เธอพยายามกะพริบตา น้ำตาขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลลงมาโดนแผล ทำให้รู้สึกเจ็บจี๊ด

เธอดึงสติกลับมา ใช้หลังมือปาดน้ำตาอย่างยากลำบาก ก่อนจะหยิบคอตตอนบัดมาเช็ดคราบน้ำออกจนแห้งอีกครั้ง

ช่วงบ่ายวันต่อมาเวินอี่ฝานก็ได้รับโทรศัพท์จากสถานีตำรวจ ทางนั้นขอให้เธอไปให้ปากคำอีกหน่อย งานสายนักข่าวต้องไปสถานีตำรวจเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว พอเธอพิมพ์ต้นฉบับเสร็จก็เก็บของออกจากออฟฟิศ

คราวนี้เวินอี่ฝานถูกถามคำถามเกี่ยวกับที่เธอโดนเชอซิงเต๋อก่อกวนอย่างต่อเนื่อง

ทางสถานีตำรวจตรวจสอบกล้องวงจรปิดของสถานีโทรทัศน์แล้วก็พบว่าเชอซิงเต๋อมาปรากฏตัวที่สถานีโทรทัศน์หนานอู๋แทบทุกวัน ทว่าเขาไม่ได้ทำร้ายเวินอี่ฝานอย่างเป็นรูปธรรม อีกทั้งก็ไม่ได้ทำรุนแรงกับเธอ

เชอซิงเต๋อขโมยกระเป๋าเธอไม่สำเร็จ หลังจากถูกจับก็ไม่ได้คิดหนี ข้อหาจึงไม่รุนแรงนัก วันนั้นเชอเยี่ยนฉินก็ไปขอยอมความกับเวินอี่ฝาน พอถูกปฏิเสธกลับมาก็ตะโกนโหวกเหวกว่าจะหาทนาย

เวินอี่ฝานก็ไม่รู้ว่าท้ายที่สุดแล้วจะลงเอยเช่นไร

เธอใจลอยทั้งวัน ไม่มีอารมณ์จะทำงาน แล้วก็ขี้เกียจจะไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้ เธอเพียงแต่จัดการในส่วนที่ควรจัดการ ส่วนที่เหลือนั้นเธอไม่มีกำลังจะไปครุ่นคิดเลย

เมื่อกานหงหย่วนสังเกตเห็นท่าทางของเวินอี่ฝาน เขาก็เข้าใจว่าเธอคงได้รับผลกระทบจากเชอซิงเต๋อ บวกกับวันหยุดของเธอในช่วงก่อนเธอก็ต้องรีบมาทำโอทีที่ออฟฟิศเพราะเกิดเหตุกะทันหันขึ้น เลยตัดสินใจให้เธอหยุดงานสามวันเพื่อไปสะสางเรื่องพวกนี้

พอเวินอี่ฝานได้วันหยุด เธอก็ไม่ได้ดีใจอย่างที่คาดไว้ ถึงขนาดอยากปรึกษากับกานหงหย่วนว่าวันหยุดสามวันนี้จะขอเลื่อนไปอีกอาทิตย์ได้ไหม ในเมื่อเธออยู่บ้านคนเดียวก็ไม่มีอะไรทำ

เวินอี่ฝานอยากรอให้ซังเหยียนกลับมาก่อนแล้วค่อยหยุดสามวัน แต่ก็กังวลว่าถ้าเธอพูดเช่นนี้ กานหงหย่วนก็คงจะคิดว่าเธอไม่มีปัญหาอะไร แล้วเปลี่ยนใจไม่ให้เธอหยุดงาน

หลังจากกานหงหย่วนอนุญาตให้หยุดงาน เวินอี่ฝานก็ไม่ได้กลับบ้านทันที เธออ้อยอิ่งอยู่ที่ออฟฟิศจนถึงหกโมงแล้วค่อยปิดคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็เปิดวีแชตตามความเคยชิน ส่งข้อความหาซังเหยียน

ปลายนิ้วเธอชะงักอยู่ที่ปุ่มกดส่ง มือกำแน่น ผ่านไปหลายวินาทีจึงกดส่ง

เวินอี่ฝาน : นายกินข้าวหรือยัง