ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 66

“เพราะฉะนั้นฉันเลยไม่กล้าบอกเขาเรื่องนี้ ฉันพยายามจะคล้อยตามเขา ไม่ไปเพิ่มปัญหาให้เขา” เวินอี่ฝานถามอย่างช้าๆ “นี่ฉันทำผิดใช่มั้ย”

ผ่านไปครู่ใหญ่จงซือเฉียวก็ถามว่า “…เพราะฉะนั้นทำไมเธอถึงเปลี่ยน”

เวินอี่ฝานไม่ตอบ

จงซือเฉียวก็ตระหนักได้ว่าคงจะไม่ใช่เรื่องดีอะไร จึงไม่ซักไซ้ถามอีก “เธอก็ไม่ได้บอกเขา?”

เธอตอบอืมไปเบาๆ

“ฉันก็ยังคงพูดเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม ถ้าเธออยากคบกับเขาต่อ เธอต้องบอกเขา” จงซือเฉียวเอ่ย “ไม่งั้นนี่จะเป็นเหมือนหนามที่คอยทิ่มแทงพวกเธอ”

“…”

“เตี่ยนเตี่ยน ไม่ใช่ว่าพูดแล้วถึงจะทำร้ายเขานะ” จงซือเฉียวเอ่ยอย่างจริงจัง “เธอหลีกเลี่ยงไม่ยอมพูดก็ทำร้ายเขาได้เหมือนกัน”

ทั้งสองฝ่ายดำดิ่งเข้าสู่ความเงียบ

ผ่านไปไม่กี่วินาทีจงซือเฉียวก็ถอนใจออกมา “เธออย่าทำผิดซ้ำอีกเลย”

เวลาสองทุ่มในวันต่อมาที่เมืองอี๋เหอ

หลังจากทานข้าวกับซังจื้อและต้วนจยาสวี่ เดิมทีซังเหยียนคิดว่าจะกลับไปนอนที่บ้านของต้วนจยาสวี่ ไม่อยากจะอยู่เป็นก้างขวางคอคู่รักที่หวานจนเลี่ยนคู่นี้

ใครจะไปคิดว่าซังจื้อยังจะลากเขาไปดูหนังด้วยให้ได้ แล้วยังจัดแจงให้เขานั่งกับต้วนจยาสวี่ในที่นั่งสำหรับคู่รัก

ซังเหยียนรู้สึกหงุดหงิดและคิดว่าไร้สาระสิ้นดี เขาไล่ต้วนจยาสวี่ไปทันที จากนั้นก็นั่งพิงพนักดูมือถือ

ซังเหยียนตกเครื่องเมื่อวานซืน เขาเลยต้องซื้อตั๋วเครื่องบินสำหรับช่วงบ่ายในวันถัดไป แต่เขาไม่ได้บอกเวินอี่ฝาน เมื่อคืนตอนเธอส่งข้อความให้เขา เขาก็อยู่บนเครื่องบิน

หลังจากมาถึงสนามบิน ซังเหยียนถึงเพิ่งเห็นข้อความ พอตอบกลับไปเธอก็ส่งข้อความมาว่าให้เขานอนเร็วหน่อย หลังจากนั้นทั้งคืนมือถือของเขาก็ไม่มีข้อความอะไรมาอีก

ขนาดเวลาทานข้าวในวันนี้ ซังเหยียนก็ยังไม่ได้รับข้อความจากเวินอี่ฝาน

เขาจ้องห้องแชตของพวกเขาสองคน

พอนึกได้ว่าก่อนมาเมืองอี๋เหอเขาสาดไฟโทสะเหล่านั้นใส่เธอ ซังเหยียนก็ขยับปลายนิ้ว พิมพ์ไปว่า ‘กลับบ้านหรือยัง’

ทางฝั่งนั้นก็ยังไม่ตอบ

ภาพยนตร์เริ่มฉายพอดี

ซังเหยียนก็รออีกสักครู่แล้วโยนมือถือไปด้านข้าง จ้องที่หน้าจอตรงหน้า เขาไม่มีอารมณ์จะดูหนังเลยสักนิด โฟกัสไม่ได้เลย ผ่านไปอีกสักครู่ถึงรู้ว่านี่คือภาพยนตร์ 3D แต่เขากลับขี้เกียจสวมแว่น 3D

เสียงในโรงภาพยนตร์ดังมาก สั่นสะเทือนจนรู้สึกปวดหูนิดหน่อย ทว่าซังเหยียนไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด กลับรู้สึกเหนื่อยล้าอยู่บ้าง เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง

ความง่วงงุนถาโถมเข้ามา ตามมาด้วยภาพฝันที่มืดสลัวและดูน่ากลัวที่สุด

ซังเหยียนฝันถึงตอนที่เวินอี่ฝานอายุสิบเจ็ดปี

เวินอี่ฝานที่อยู่ในฝันสวมชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลายที่เหมือนกันทั้งเมืองเป่ยอวี๋ เธอก้าวเท้ายาวเดินไปในตรอกเดิมที่พวกเขาสองคนเคยเดินไปเดินมาหลายครั้ง ไม่รู้ว่ามีใครเดินตามเธอมา สีหน้าเธอแฝงไปด้วยความหวาดกลัว หมดหนทางอย่างที่สุด

ครู่ต่อมาคนที่อยู่ด้านหลังก็ดึงตัวเธอไว้

เธอเห็นรอยยิ้มอันหยาบคายอย่างที่สุดของ ‘น้า’ คนนั้น

ท่าทางของเธอเตรียมป้องกันตัวเต็มที่ อยากสลัดออกในทันที ทว่ากลับสลัดไม่หลุดสักที

สภาพโดยรอบเงียบสงัดจนน่ากลัว บนโลกนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากพวกเขาสองคน ดูเหมือนว่าแม้เธอจะกรีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างไร ก็จะทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ยืดยาวออกไป ไม่มีใครมาช่วยเธอเลย

พอฉากเปลี่ยนไป

เวินอี่ฝานนั่งอยู่บนเตียงคนเดียว ลำแสงมืดสลัวอย่างมาก เหมือนทุกครั้งที่เธอละเมอ เธอจะนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องรับแขก หญิงสาวใช้ผ้าห่มห่อหุ้มร่างของตัวเองไว้ เพียงหลุบตาลง หยาดน้ำตาก็ไหลลงมาทีละหยดๆ

ก่อนจะมีคนตบประตูอย่างแรงจากด้านนอก ส่งเสียงกระแทกดังมาก