ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 67

ท้องฟ้าภายนอกมืดสลัว ฝนตกไม่หนักเท่าไหร่ คล้ายกับเข็มเล่มเล็กๆ ตกลงมาอย่างไร้สุ้มเสียง เมฆหมอกตรงหน้าดูหนาทึบ ดินโคลนก็มีที่ลึกบ้างตื้นบ้าง

เวินอี่ฝานกำลังนึกถึงสถานที่ที่ปกติซังเหยียนจะลงรถประจำทาง เธอจึงเดินไปทางบ้านลุงใหญ่

เพิ่งเดินไปถึงตรอกเล็กๆ ตรอกนั้น เวินอี่ฝานก็เจอกับเชอซิงเต๋ออีกครั้ง คล้ายว่าจะนึกไม่ถึงที่เจอกับเธอ เขาตะลึงไปเล็กน้อยแล้วเข้ามากระชากแขนเธออีกครั้ง คล้ายคนชั้นต่ำที่พบกับความสำเร็จ

‘โอ้ ซวงเจี้ยง’

‘…’ ความเจ็บปวดรวดร้าวของเวินอี่ฝานพุ่งพรวดขึ้นมาอีกครั้ง เธอออกแรงสลัดให้หลุดจากมือเขา

‘เธอกล้าแจ้งตำรวจใช่มั้ย เธอว่าเรื่องที่เธอแจ้งตำรวจไป ระหว่างพวกเราสองคนใครจะเสียหายมากกว่ากัน น้าน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่เธอน่ะสิ โดนชาวบ้านเม้าท์ซะจนมีสภาพแบบนี้?’ อาจเป็นเพราะเขาโดนกักตัวที่สถานีตำรวจซะหลายวัน หน้าตาจึงค่อยๆ แฝงไปด้วยความโหดร้ายป่าเถื่อน ‘อีกอย่างเรื่องนี้จะมาโทษน้าคนเดียวก็ไม่ได้ปะ เธอหน้าตาอย่างกับอีนังร่าน วันๆ อยู่บ้านก็ใส่เสื้อแขนสั้นกางเกงขาสั้น ก็ไม่ได้เพราะว่าเธออยากจะอ่อย…’

ไม่รอให้เขาพูดจบ จู่ๆ ซังเหยียนก็ปรากฏตัวขึ้น เขาดึงตัวเวินอี่ฝานมาอยู่ด้านหลังแล้วพุ่งเข้าใส่เชอซิงเต๋อทันที

ใบหน้าของซังเหยียนแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม ออกแรงชกไปที่หน้าเชอซิงเต๋อหมัดหนึ่ง จากนั้นก็กระทุ้งเข่าใส่ท้องอีกฝ่าย ท่าทางเหมือนคนขาดสติที่ใช้กำลังไม่ยั้ง

เสียงกระแทกตุบตับดังลั่น

เชอซิงเต๋อไม่อาจสู้กลับได้เลย เขาโดนเตะโดนต่อยจนเริ่มร้องขอชีวิต

เวินอี่ฝานดึงสติกลับมาได้โดยพลัน เธอไม่อยากให้ซังเหยียนต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านี้ แล้วก็ไม่อยากให้เขาต้องมีปัญหาเพราะเธอ จึงรีบเข้าไปดึงข้อมือเขาให้เดินไปอีกทาง

ซังเหยียนเดินตามเธอไป ‘คนนั้นเป็นใคร’

เวินอี่ฝานไม่ได้หันไปมองเขา ‘ฉันไม่รู้จัก’

ทั้งสองคนยังคงเดินต่อไป

ซังเหยียนก็เอ่ยขึ้นอีก ‘เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย’

เวินอี่ฝานตอบอืมไปเบาๆ

‘เวินซวงเจี้ยง วันหลังถ้าเย็นขนาดนี้แล้ว เธอก็ไม่ต้องลงมาก่อนหรอก’ เพราะผู้ชายที่เจอเมื่อครู่นี้ ซังเหยียนจึงอดพูดไม่ได้ ‘ฉันจะไปหาเธอที่ตึกที่เธอพักเอง’

เวินอี่ฝานยังคงเงียบกริบ

‘ช่วงนี้เธอยุ่งมากเหรอ’ เมื่อซังเหยียนสัมผัสได้ว่าเธอดูแปลกไป เขาก็ชะงักไปสองวินาที ‘ฉันติดต่อเธอไม่ได้เลย เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า’

‘เปล่า มือถือฉันเสียน่ะ’ เวินอี่ฝานถือร่มให้สูงหน่อยเพื่อบังฝนให้เขา ‘ทำไมนายถึงมาที่นี่ล่ะ’

‘อ้า’ ซังเหยียนรับร่มมาจากมือเธอ เอ่ยอย่างเป็นเรื่องธรรมดามาก ‘พวกเราตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ พอได้จดหมายตอบรับ ฉันก็จะมาหาเธอไง’

‘…’

เผลอแวบเดียวทั้งสองคนก็เดินมาถึงตรอกหนึ่ง

ว่างเปล่าไร้ผู้คน แสงไฟมืดสลัว มียุงบินว่อนอยู่ตรงหน้าไม่กี่ตัว เสียงฝนตกดังเปาะแปะ ในช่วงฤดูร้อนที่อากาศร้อนอบอ้าวแบบนี้คล้ายว่าจะแฝงไปด้วยความเย็นสบายอยู่หลายส่วน

อาจเป็นเพราะซังเหยียนเกรงว่าผู้ชายคนที่เจอเมื่อครู่นี้จะส่งผลกระทบต่อความรู้สึกเธอ เขาก็เลยพูดเยอะกว่าปกติ

‘ฉันได้จดหมายตอบรับแล้วนะ ฉันสอบติดคณะวิศวฯ ซอฟต์แวร์ที่หนานอู๋ เธอคะแนนน้อยกว่าฉันหน่อย แต่คะแนนของเธอน่าจะเข้าคณะนั้นได้สบาย…’

เวินอี่ฝานจ้องหนุ่มน้อยตรงหน้า คล้ายกำลังตั้งใจฟังที่เขาพูด แต่ก็คล้ายกับเธอไม่ได้ฟังอะไรเลย

คำพูดจากปากเชอซิงเต๋อยังดังก้องวนเวียนอยู่ในความคิดเธอ

‘นี่เป็นเรื่องที่น่าอับอายขายหน้าจะตายไป เธอรู้มั้ย’

เธอนึกย้อนซ้ำไปซ้ำมา

อีนังโสเภณี

อีนังร่าน

คำเหล่านี้…