ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 67

เวินอี่ฝานหยิบกระเป๋าเดินทางลงมาจากเครื่องบิน

เธอมาเจอซังเหยียนตรงทางออกตามที่เขาบอกตำแหน่งมาทางโทรศัพท์ ความประหม่าก็ผุดขึ้นมาทันทีทันใด เธอเดินเข้าไปหาเขา

“ทำไมนายถึงอยู่สนามบินล่ะ”

ซังเหยียนรับกระเป๋าเดินทางมาจากมือเธอ เอ่ยไปเรื่อย “เดิมทีฉันกำลังจะเตรียมตัวกลับน่ะ”

“…”

“ไปกันเถอะ” ซังเหยียนเดินไปข้างหน้า “หาโรงแรมก่อนแล้วกัน”

เวินอี่ฝานเดินตามเขาไป จ้องมือชายหนุ่มอีกข้างที่ยังว่างอยู่ แล้วเธอก็ยื่นมือไปกุมมือเขาอย่างลังเล

ซังเหยียนหันมามองแล้วกุมมือเธอตอบ

“เมื่อวานฉันค้นท้ายรถ เห็นว่านายไม่ได้เอากระเป๋าเดินทางมาด้วย” เวินอี่ฝานเลียมุมปาก อธิบายเบาๆ “พอดีหัวหน้าฉันอนุญาตให้ฉันหยุดงานสามวันน่ะ ฉันก็เลยมาที่นี่ แล้วถือโอกาสเอาเสื้อผ้ามาให้นายด้วย”

ซังเหยียนตอบอืมเบาๆ

หลังจากทั้งสองคนออกจากสนามบิน ซังเหยียนจึงพบว่าภายนอกฝนเริ่มตกปรอยๆ ไม่รู้ว่าตกตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาชะงักไปชั่วครู่ มองไปทางเวินอี่ฝาน

“เธอรออยู่ตรงนี้นะ ฉันไปซื้อร่มข้างในแป๊บนึง”

เวินอี่ฝานพยักหน้า

เธอจ้องมองเงาหลังของซังเหยียน ผ่านไปสักครู่จึงเบนสายตากลับ

จากนั้นเวินอี่ฝานก็มองดูสายฝนที่ตกปรอยๆ อยู่ด้านนอก ผ่านไปไม่นานเธอก็เหลือบเห็นผู้ชายคนหนึ่งสวมเสื้อยืดสีดำ รูปร่างผอมสูง เดินฝ่าสายฝนตรงไปทางรถบัสของสนามบิน

ชวนให้เธอนึกไปถึงความทรงจำในช่วงนั้นอีกครั้ง ท่าทางเธอเหมือนเหม่อลอย อยากจะเดินตามไปทันที

ครู่ต่อมาซังเหยียนก็ดึงเธอจากด้านหลัง “เธอจะไปไหนน่ะ”

เวินอี่ฝานดึงสติกลับมาโดยพลันแล้วมองหน้าเขา

ซังเหยียนขมวดคิ้ว “ฉันบอกให้เธอรออยู่ตรงนี้ไง”

เวินอี่ฝานมีสีหน้าอึ้งๆ แล้วร้องเรียกเขา “ซังเหยียน”

“มีอะไร”

“ขอโทษนะ” เวินอี่ฝานมองเขา ผ่านมาหลายปีแล้วในที่สุดเธอก็พูดถึงเรื่องราวในอดีตกับเขาอีกครั้ง “ตอนนั้นฉันควรจะเอาร่มให้นาย”

ซังเหยียนยังคิดตามไม่ทัน “อะไรนะ”

ความสำนึกผิดที่เพิ่งโผล่มาเอาป่านนี้ค่อยๆ บุกทะลวงเข้าไปในร่างกายเธอทีละชั้นๆ เวินอี่ฝานก้มหน้าลง พยายามอดกลั้นไม่ให้เสียงสั่นแล้วพูดต่อจนจบ

“…ฉันไม่ควรให้นายกลับไปในสภาพเปียกปอนอย่างนั้น”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน มิถุนายน 65)