ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 7-บทที่ 8

วันปีใหม่ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม

เวินอี่ฝานเพิ่งเม้าท์มอยกับจงซือเฉียวเสร็จไปไม่นาน จงซือเฉียวก็ส่งวีแชตของเพื่อนที่เป็นนายหน้าหาบ้านมาให้เธอ

ทว่าหลังเวินอี่ฝานบอกราคาที่มีอยู่ในใจไป เพื่อนของจงซือเฉียวคนนี้ก็แนะนำห้องชุดให้เธอไม่น้อย ล้วนเป็นห้องชุดที่ต้องเช่ารวมกับคนอื่นเหมือนที่นี่ ไม่อย่างนั้นก็จะอยู่แถวชานเมือง

ท้ายที่สุดก็ยังคงเป็นจงซือเฉียวที่ให้คำแนะนำเธอว่าให้ลองไปคิดดูว่าจะหาใครมาเช่าร่วมด้วย เพราะห้องชุดที่มีสองห้องหรือสามห้อง ถ้าแบ่งกันเช่าจะราคาถูกลงไม่น้อย

เวินอี่ฝานรับคำแนะนำนี้มา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเพื่อนมาเช่าห้องด้วยกันจากที่ไหน เพื่อนข้างห้องคนนั้นยังคงทำให้เธอหวาดผวาอยู่ เธอจึงไม่กล้าไปหาคนแปลกหน้ามาเป็นรูมเมต

เธอแค่อยากจะหาคนรู้จักที่เป็นเพศเดียวกัน

ในช่วงบ่ายวันศุกร์ เวินอี่ฝานเดินออกจากห้องตัดต่อเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ หลังจากที่เธอออกจากห้องน้ำก็พบกับหวังหลินหลินที่อยู่ในทีมเดียวกัน

หวังหลินหลินทำงานอยู่ในทีมรายการ ‘บอกข่าวเล่าต่อ’ อายุมากกว่าเวินอี่ฝานไม่กี่ปี หน้าตาและน้ำเสียงก็หวานมาก วันปีใหม่วันนั้นเป็นวันหยุดของเธอพอดี บวกกับปกติแล้วเธอมักจะมาทำงานสายและกลับเร็วอยู่บ่อยครั้ง เวินอี่ฝานจึงรู้สึกคล้ายว่าไม่ได้เจออีกฝ่ายนานแล้ว

เวินอี่ฝานเป็นฝ่ายเริ่มทักทายก่อน

หวังหลินหลินมองหน้าเธอผ่านทางกระจก “เอ๊ะ เสี่ยวฝานจ๊ะ เธอใช้ลิปสติกเบอร์อะไรอะ สวยดีเหมือนกันนะ”

เวินอี่ฝานตอบไปโดยอัตโนมัติ “วันนี้ฉันไม่ได้ทาลิปสติกมาค่ะ แต่ปกติฉันทาเบอร์…”

“โอ๊ย!” ไม่รอให้เธอพูดจบ หวังหลินหลินก็เอ่ยขัดจังหวะ พูดอย่างมีจริตจะก้าน “อะไรจะไม่ได้ทา พวกเราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน จริงใจกันหน่อยได้มั้ย ถ้าเธอมาถามพี่ว่าใช้เครื่องสำอางยี่ห้ออะไร พี่ก็จะบอกเธอไปตรงๆ”

พอพูดจบก็ไม่รอให้เวินอี่ฝานตอบ หวังหลินหลินย่ำรองเท้าส้นสูงเดินออกจากห้องน้ำไปแล้ว

เวินอี่ฝานยืนอยู่ที่เดิมอย่างงุนงง เธอมองตัวเองในกระจก จากนั้นก็ใช้หลังมือถูริมฝีปากอย่างละล้าละลัง

“…”

ก็ไม่ได้ทาจริงๆ นี่นา