ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 7-บทที่ 8

หลังเลิกงานในวันต่อมาเวินอี่ฝานและหวังหลินหลินก็นั่งรถไฟใต้ดินไปซั่งตูฮวาเฉิงด้วยกัน

บ้านที่หวังหลินหลินเช่าเป็นห้องชุดที่มีทั้งหมดสามห้องนอน แต่เจ้าของบ้านปล่อยเช่าเพียงสองห้อง ส่วนอีกห้องหนึ่งใช้เป็นห้องเก็บของซึ่งถูกล็อกมาเป็นเวลานานแล้ว เหลือเพียงห้องนอนใหญ่ที่มีห้องน้ำในตัวและห้องนอนเล็ก ดังนั้นค่าเช่าห้องนอนเล็กจึงถูกกว่าบ้าง

สภาพโดยรวมถือว่าไม่เลวเลย มีทั้งห้องครัว โต๊ะอาหาร ระเบียง รวมถึงมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่จำเป็นอยู่ครบ

หวังหลินหลินพักอยู่ในห้องนอนใหญ่มาตลอด

เวินอี่ฝานกวาดตาดูห้องนอนเล็กแวบหนึ่ง พบว่าภายในห้องถูกจัดเก็บจนสะอาดสะอ้าน บนโต๊ะไม่มีฝุ่นเลยสักนิด

หวังหลินหลินพูดอยู่ด้านข้างว่า “เพราะพี่พักอยู่ห้องนอนใหญ่ พี่ก็จะต้องจ่ายค่าเช่าแพงกว่าเธอนิดหน่อย เดือนนึงเธอจ่ายค่าเช่าสองพันหยวนแล้วกัน แล้วเรื่องค่าน้ำค่าไฟพวกเราหารกันคนละครึ่ง เธอโอเคมั้ย”

ค่าเช่าที่นี่แพงกว่าที่เธอเคยเช่าอยู่บ้าง แต่ยังอยู่ในระดับที่พอรับได้ อีกทั้งเงื่อนไขในด้านต่างๆ ก็ดีกว่าไม่น้อย

เวินอี่ฝานคิดว่าห้องนี้เหมาะสมอย่างมาก แต่เธอก็ไม่ได้ตัดสินใจในทันที

“เธอลองเอาไปคิดดูก่อนแล้วกัน” ในเมื่อเรื่องการย้ายบ้านไม่ใช่เรื่องเล็ก หวังหลินหลินก็ไม่ได้เร่งเร้าให้เธอตอบตอนนี้ แล้วก็มองดูเวลาแวบหนึ่ง “นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย พวกเราไปกินข้าวเย็นด้วยกันเถอะ พี่รู้สึกหิวจัง”

เวินอี่ฝานไม่เคยชินกับการทานอาหารเย็น เดิมทีเธอจะปฏิเสธ แต่ก็คิดได้ว่าพวกเธอน่าจะได้เช่าห้องร่วมกัน ด้วยความคิดที่อยากจะกระชับความสัมพันธ์เธอจึงตอบตกลง

ทั้งสองคนเพิ่งออกมาจากเขตชุมชน มือถือของหวังหลินหลินก็ดังขึ้นในทันใด เธอรับสายพลางทำเสียงสอง ลากเสียงซะสูงปรี๊ด

“ฮัลโหลที่รัก มีอะไรเหรอคะ”

เวินอี่ฝานเดินอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

“ตอนนี้ฉันอยู่ข้างนอกกับเพื่อนที่ทำงานค่ะ กำลังจะไปกินข้าว” หวังหลินหลินเริ่มออดอ้อน “ได้สิคะ คุณอยู่ไหน ตอนนี้ฉันเพิ่งออกมาจากประตูใหญ่…เอ๊ะ คุณจะถึงแล้วเหรอ งั้นดีเลย ฉันไม่กวนคุณขับรถแล้วล่ะ ฉันจะทำตัวน่ารักรอคุณอยู่หน้าประตู คุณต้องรีบมารับฉันนะคะ”

รอจนหวังหลินหลินวางสาย เวินอี่ฝานก็เอ่ยอย่างรู้จักกาลเทศะ “งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน คืนนี้จะ…”

“ทำไมอยู่ดีๆ จะกลับแล้วล่ะ พวกเราตกลงกันดิบดีแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน” หวังหลินหลินขมวดคิ้ว จู่ๆ ก็เข้าใจในทันที “อ๋อ เธอไม่ต้องอึดอัดไป เธอไม่ใช่ ก.ข.ค. หรอก แฟนพี่จะพาเพื่อนมาด้วย ถือว่าไปงานสังสรรค์ก็แล้วกัน”

เวินอี่ฝานยังไม่ทันได้กล่าวปฏิเสธอีกครั้ง รถสีดำคันหนึ่งก็จอดลงตรงหน้าพวกเธอทั้งสอง

กระจกด้านข้างคนขับลดระดับลง คนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับหันหน้ามามองแล้วเอ่ยยิ้มๆ

“ที่รัก รีบขึ้นรถเร็ว” ครู่ต่อมาเขาเหลือบเห็นเวินอี่ฝานที่ยืนอยู่ข้างหวังหลินหลินแล้วก็อึ้งไปโดยพลัน “เอ๊ะ เวินอี่ฝาน?”

เวินอี่ฝานมองไปและตกตะลึงทันทีไม่ต่างกัน

เธอนึกไม่ถึงเลยว่าแฟนของหวังหลินหลินที่เป็นลูกเศรษฐีก็คือซูเฮ่าอัน

“โอ้ พวกเราไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วเนี่ย…” ไม่รอให้เขาพูดจบ ด้านหลังก็มีเสียงกดแตรดังมา “เร็วๆๆ พวกเธอสองคนรีบขึ้นรถมาก่อน จอดรถตรงนี้ไม่ได้”

เวินอี่ฝานกำลังจะปฏิเสธ “ไม่…”

ซูเฮ่าอันกลับพูดอย่างรีบเร่ง “เร็วเข้า!”

“…”

เธอเลยจำเป็นต้องขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง

หลังจากขึ้นมานั่งบนรถแล้ว เวินอี่ฝานจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าที่เบาะหลังยังมีคนอื่นอยู่อีก

เธอมองหน้าเขานิ่ง

แสงภายในรถทึมกว่าด้านนอก

ชายหนุ่มไม่ได้ส่งเสียงใดๆ เขาหายใจเบาๆ แต่ออร่าของเขาเปล่งประกายมาก ตอนนี้เขานั่งเลื้อยอย่างกับคนไม่มีกระดูกพลางหลับตา ท่าทางดูเกียจคร้านและเหนื่อยล้า

อย่างกับไม่รู้สึกรู้สากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบด้าน

รถเคลื่อนตัวออกไป…

ซูเฮ่าอันมองผ่านกระจกหลัง ขับรถไปด้วยพลางพูดอย่างนึกสนุกโดยไม่คิดอะไร “เฮ้! ซังเหยียน รีบตื่นเร็วเข้า! รีบตื่นมาพบกับแสงจันทร์นวลผ่องเร็ว!”

เวินอี่ฝานอึ้งไปในทันที “…”