ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ บทที่ 7-บทที่ 8

“นายเยี่ยมไปเลยเพื่อน” ซูเฮ่าอันยอมเขาแล้ว แขวะรัวๆ “เวินอี่ฝาน เธอไม่ต้องไปสนเขาหรอก เธอก็รู้อยู่ว่าเขาเป็นคนยังไง ตาไปงอกอยู่บนหัวมันมั้ง ฉันเดาว่าเขาคงคิดว่าเธอตาบอดถึงได้เมินใส่เขาในตอนนั้น แต่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าที่เขาทำตัวแบบนี้มันน่ารำคาญ…”

หวังหลินหลินขัดจังหวะซูเฮ่าอัน “โอ๊ย คุณตั้งใจขับรถดีๆ เถอะค่ะ อย่าว่าเพื่อนคุณแบบนี้เลย”

“…”

ซูเฮ่าอันกลืนคำพูดที่เหลือลงไป ขมวดคิ้วมุ่น หาจังหวะเหลือบมองหวังหลินหลินแวบหนึ่ง

“เวลาขับรถต้องมีสมาธิ ไม่อย่างนั้นมันอันตรายนะ” หวังหลินหลินสังเกตได้ถึงอารมณ์ของเขาจึงพูดอีกในทันทีว่า “อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย ฉันก็แค่เตือนคุณเฉยๆ ถ้าคุณอยากพูดก็พูดต่อเถอะค่ะ”

ซูเฮ่าอันถึงยิ้มออก “ผมไม่ได้โกรธสักหน่อย ขอบคุณนะที่รักที่เตือนผม”

ระหว่างที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวก็มาถึงร้านอาหารในที่สุด

ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว เวินอี่ฝานก็ไม่กล้าพูดออกไปอีกว่าตัวเองอยากกลับ ในเมื่อซังเหยียนก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ และในทางตรงกันข้ามกลับจะทำให้เห็นชัดว่าเธอยังแคร์กับเรื่องราวในอดีตอยู่ แม้แต่จะทานข้าวโต๊ะเดียวกันสักมื้อยังทำไม่ได้

เธอคิดว่าทานข้าวมื้อหนึ่งต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง ก็กลั้นใจทนๆ ให้มันผ่านไปแล้วกัน

ทว่าสิ่งที่เวินอี่ฝานนึกไม่ถึงก็คือก่อนหน้านี้หวังหลินหลินบอกเธอว่า ‘แฟนพี่จะพาเพื่อนมาด้วย’ คำว่า ‘เพื่อน’ นั้นไม่ใช่ซังเหยียนแค่คนเดียว…แต่เป็นเพื่อนกลุ่มหนึ่ง

พวกเขาจองห้องพิเศษไว้ ตอนนี้ด้านในห้องนั่งกันจนเต็มแล้ว

โดยหลักแล้วถือว่าหวังหลินหลินเป็นคนพาเวินอี่ฝานมา ควรจะนั่งกับเธอถึงจะถูก แต่เพราะเหลือเพียงแค่สี่ที่นั่งติดกันเป็นคู่ๆ เธอจึงทิ้งเวินอี่ฝานอย่างไร้เยื่อใยแล้วไปนั่งคู่กับซูเฮ่าอัน

เวินอี่ฝานก็เลยถูกบังคับให้นั่งกับซังเหยียนไปโดยปริยาย เมื่อมองจากมุมนี้จึงเหมือนว่าซังเหยียนเป็นคนพาเวินอี่ฝานมา

มีชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า “ซังเหยียน นายนี่มันเจ้าเล่ห์นักนะ จู่ๆ ทำไมมีแฟนแล้วล่ะ”

ซูเฮ่าอันร้องฮึ “อย่าพูดเหลวไหลไป ไอ้โง่ซังเหยียนคู่ควรกับเธอเรอะ คนนี้เป็นเพื่อนเก่าของพวกเราตอน ม.ปลาย ตอนนั้นเธอเป็นดาวโรงเรียนเลยนะ ดังมากเลย!…เฉียนเฟยนายจำได้มั้ย ตอน ม.ปลาย นายก็เรียนที่โรงเรียนหนานอู๋อีจงไม่ใช่เหรอ”

“จำได้ๆ เวินอี่ฝานนี่ ก่อนหน้านี้ฉันเรียนอยู่ห้องเดียวกับเพื่อนเธอ จงซือเฉียวไง” ชายหนุ่มร่างอ้วนท้วนที่นั่งข้างๆ ซังเหยียนมองมาที่เวินอี่ฝาน ยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย “ฉันเคยเห็นจงซือเฉียวโพสต์รูปที่ถ่ายกับเธอน่ะ”

เวินอี่ฝานยิ้มให้พลางพยักหน้า

ครู่ต่อมาก็มีชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นว่า “เฮ้ยไอ้อ้วน! ทำไมหน้านายแดงล่ะ ไม่กลัวแฟนนายมาฆ่าเอาเรอะ!”

ซังเหยียนไม่ได้ร่วมคุยในหัวข้อนี้ด้วย ถึงในระหว่างนี้จะมีหลายคนที่พูดถึงชื่อเขา เขาก็ทำเป็นหูทวนลม แต่พอได้ยินประโยคนี้เขากลับมีปฏิกิริยาขึ้นมาบ้าง ช้อนตาขึ้นมองไปทางเฉียนเฟย

ซูเฮ่าอันเอ่ยขึ้น “เขาก็เป็นแบบนี้มาตลอดแหละ ไม่ใช่หรือไง พอเจอคนสวยก็พูดอะไรไม่ออก”

อาจจะสัมผัสได้ถึงการถูกละเลย หวังหลินหลินจึงรู้สึกไม่พอใจ เริ่มเอ่ยแทรกในการสนทนาของพวกเขา “อะไรกันคะ ทำไมคุณมาบอกว่าคนอื่นสวยต่อหน้าฉันล่ะ”

เงียบงันไปไม่กี่วินาที ซูเฮ่าอันก็ปลอบใจในทันที “ที่รัก คุณเข้าใจยังไงกัน อย่าหึงมั่วๆ น่า”