(3)
สุดสัปดาห์ เสิ่นเสี่ยอี้ไปดูห้องเป็นเพื่อนโจวผิงซิน อีกฝ่ายในตอนนี้หมั้นหมายแล้ว ระยะนี้เตรียมตัวซื้อห้องใหม่เพื่อจะอยู่ตอนแต่งงาน หลังดูไปหลายที่แล้วก็เหมือนจะพอใจกับอาคารริมแม่น้ำอยู่แค่ที่เดียว แต่ราคาก็ชวนให้คนไม่กล้าปริปากนัก
ที่ฝ่ายขายคอนโดฯ ทั้งคู่ก็ได้พบกับหยางวั่งเจี๋ยคู่ดูตัวของเสิ่นเสี่ยอี้ด้วย
“เสี่ยอี้? บังเอิญจังนะ” หยางวั่งเจี๋ยเห็นพวกเธอก่อน
“คุณหยาง” เสิ่นเสี่ยอี้ยิ้มให้แล้วเอ่ยทักทาย
“พวกคุณมาดูห้องกันเหรอครับ”
“ฉันมาเป็นเพื่อนเพื่อนน่ะ” เสิ่นเสี่ยอี้กล่าวพลางส่งสัญญาณไปยังโจวผิงซินที่อยู่ข้างๆ
หยางวั่งเจี๋ยผงกศีรษะให้แล้วหันไปถามโจวผิงซิน “คุณผู้หญิงถูกใจห้องตรงไหนครับ”
“เอ่อ…” โจวผิงซินชี้ไปยังห้องจำลองบนกระบะทราย
หยางวั่งเจี๋ยหัวเราะพลางเอ่ยเสียงค่อย “พอดีเลยครับ ตรงนี้บริษัทของเราสามารถเอามาในราคาภายในได้”
โจวผิงซินได้ยินก็มีสีหน้ายินดี แต่ก็ยังหันมามองเสิ่นเสี่ยอี้ รอให้เธอเป็นคนชี้ขาด เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพื่อนของเธอ
“ทำแบบนี้จะรบกวนคุณเกินไปหรือเปล่า” เสิ่นเสี่ยอี้ไม่คิดว่าหยางวั่งเจี๋ยจะกระตือรือร้นขนาดนี้
“ไม่ลำบากหรอก ห้องนี้บริษัทของเราเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างน่ะ”
ภายใต้การแนะนำของหยางวั่งเจี๋ย ห้องจึงได้รับสิทธิพิเศษสองอย่าง โจวผิงซินรีบเรียกคู่หมั้นมาในทันที จากนั้นก็เซ็นสัญญาด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก
ช่วงสุดสัปดาห์ หยางวั่งเจี๋ยนัดเสิ่นเสี่ยอี้อีกครั้ง เพื่อเป็นการให้เกียรติเขาที่ลดราคาห้องให้ในวันนั้น คราวนี้เธอไม่อาจมีข้ออ้างได้อีก
“หน้าผากคุณมีรอยแผลเป็นด้วยเหรอ” ขณะกินข้าวหยางวั่งเจี๋ยก็เห็นขมับของเสิ่นเสี่ยอี้เข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ
“หืม?” เสิ่นเสี่ยอี้ตั้งสติไม่ทันไปชั่วขณะ สักครู่หนึ่งถึงตั้งสติได้ว่าเขาพูดถึงอะไร เธอจึงยกมือขึ้นลูบรอยแผลเป็นนั้น “เสียโฉมนิดหน่อยน่ะ”
ตรงขมับด้านขวาของเธอมีรอยแผลเป็นสีชมพูลากยาวมาจนถึงกรอบผมอยู่ มันดูไม่นูนเด่นเท่าไรนัก ดังนั้นเสิ่นเสี่ยอี้จึงไม่ได้จงใจไว้ผมหน้าม้าเพื่อปกปิดเอาไว้
หลังมื้ออาหาร เสิ่นเสี่ยอี้ไปแต่งหน้าเพิ่ม ภายในห้องน้ำก็มีผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาพลางพูดคุยกัน
“ยุคสมัยนี้แม่ม่ายเนื้อหอมยิ่งกว่าวัยรุ่ยสาวๆ ซะอีก”
“ก็นั่นน่ะสิ มีทรัพย์สินแถมยังมีประสบการณ์มาก่อน อายุก็ไม่แก่ไม่เด็ก ไหนยังมีมรดกก้อนโต”
“ไม่กลัวว่าสามีเก่าจะปีนออกจากโลงมาเรียกร้องเอาชีวิตเธอบ้างเลยนะ”
คำพูดนินทาเรื่อยเปื่อยอย่างนี้ เสิ่นเสี่ยอี้ไม่มีแก่ใจจะรับฟัง เธอเพิ่งจะกลับมาถึงโถงใหญ่ก็เห็นคนสองสามคนโต้เถียงกันอยู่
“คนเลวอย่างเธอน่ะ ยังมีหน้าเอาเงินของพ่อฉันมาเลี้ยงหนุ่มน้อยไว้นอกบ้านอีกเหรอ!” ใครคนหนึ่งตะโกนเสียงดังลั่น
เสิ่นเสี่ยอี้หันหน้าไปมองก็พบว่าคนที่ถูกต้อนอยู่อีกฝั่งคือเมิ่งหลีลี่ ใบหน้าที่เดิมทีขาวซีดกลับกลายเป็นสีแดงฉาน มือหยิบกระเป๋ากลิตเตอร์ใบเล็กได้ก็กุมแน่นด้วยนิ้วมือทั้งสิบ ผู้ชายที่มากับเธอรูปร่างสูงใหญ่ ทว่าเขายืนอยู่ด้านหลัง ไม่ได้มีท่าทีจะปกป้องเธอเลยสักนิด เสิ่นเสี่ยอี้จึงเข้าใจขึ้นมาว่าคนที่ผู้หญิงสองคนนั้นกล่าวถึงเมื่อสักครู่นี้ก็คือเมิ่งหลีลี่
ส่วนคนที่ด่าทอก็คือลูกเลี้ยงของเมิ่งหลีลี่ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหวง…หวงเจียฮุ่ย
เดิมทีเพราะเรื่องจัดสรรมรดกพวกเขาสองพี่น้องตระกูลหวงก็ได้ก่อความวุ่นวายกับเมิ่งหลีลี่จนหมางเมินกันอย่างที่สุดแล้ว เนื่องจากเมิ่งหลีลี่แต่งงานกับเถ้าแก่หวงได้แค่ไม่กี่ปี พื้นเพของครอบครัวฝ่ายเธอก็ไม่ได้มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไร คนนอกมองเข้ามาก็เห็นเพียงคู่ตาเฒ่ากับหญิงสาว มองเมิ่งหลีลี่เสมือนเด็กสาวจากชนบทที่โผบินสู่ยอดไม้ ดังนั้นเมื่อรู้ว่ามรดกครึ่งหนึ่งถูกแบ่งให้หญิงม่ายคนนี้ก็เป็นธรรมดาที่ลูกชายลูกสาวจะไม่พอใจ
อาทิตย์ก่อนเสิ่นเสี่ยอี้ลับริมฝีปากไปถึงไล่พวกเขาสองพี่น้องกลับไปได้ เวลานี้เมิ่งหลีลี่กับชายคนรักใหม่เปิดตัวกันในที่สาธารณะ อีกทั้งยังถูกหวงเจียฮุ่ยจับได้ คราวนี้หวงเจียฮุ่ยจะต้องตั้งท่าวางตนเป็นใหญ่ไม่ยอมเลิกราแน่ เสียงเอะอะโวยวายจึงดังขึ้นทุกที
“เจียฮุ่ย กลับไปคุยกันเถอะนะ ก่อความวุ่นวายที่นี่ต่อไป เหมือนอะไรก็ไม่รู้” เมิ่งหลีลี่ยืดเอวหลังตรง กล่าวขึ้นเบาๆ
หวงเจียฮุ่ยถูกตามใจจนเสียนิสัยตั้งแต่เล็กๆ ครั้นเห็นเมิ่งหลีลี่โต้ตอบเธอก็โกรธจัดยิ่งกว่าเดิม “ตอนนี้เธอรู้จักรักษาหน้าแล้ว? หน้าตาของพวกเราตระกูลหวงถูกเธอทำลายจนหมดไปตั้งนานแล้วนะ”
กล่าวจบเธอก็เงื้อมือขึ้นจะตบเมิ่งหลีลี่ ตอนนั้นเองจู่ๆ เสิ่นเสี่ยอี้ก็พุ่งตัวเข้าไปขวางอยู่ตรงกลาง เสียงเพียะดังขึ้นครั้งหนึ่ง เป็นธรรมดาที่ลูกตบนั้นจะฟาดลงบนคอของเสิ่นเสี่ยอี้
“ทนายเสิ่น!”
“เสี่ยอี้!”
เมิ่งและหยางทั้งสองคนร้องตกใจขึ้นพร้อมๆ กัน จากนั้นหยางวั่งเจี๋ยก็รีบก้าวขึ้นมาประคองเสิ่นเสี่ยอี้อย่างว่องไว
“คุณ!” หวงเจียฮุ่ยพลั้งมือตบผิดคนก็ตกตะลึงไปบ้าง
