ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ บทที่ 2

อิ๋งจิ่งที่เป็นหมาหงอยโสดไร้คู่ รู้สึกว่ายายแฟนสาวของเพื่อนคนนี้ช่างน่ารำคาญจริงๆ

เขาพูดเสียงดังลั่นอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันไม่ได้ซื้อประกันไว้!”

“เอ๋?”

“เธอต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ฉัน”

กู้จินจินแกล้งทำเป็นนิ่งทันที

ทันใดนั้นผู้คนด้านหลังก็ยิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ

อิ๋งจิ่งมองไฟท้ายที่ส่องแสงริบหรี่กำลังเลือนหายไปด้วยความสิ้นหวัง

แต่ทันใดนั้นรถอาวดี้คันนั้นก็จอด แถมไม่กี่วินาทีต่อมายังถอยหลังกลับมาหลายเมตร มาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเขาพอดี

อิ๋งจิ่งนึกว่าตนเองตาพร่าไป

จนกระทั่งกระจกรถเลื่อนลงมาครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นหน้าผาก ดั้งจมูก ริมฝีปากของชูหนิง ซึ่งภาพนี้เหมือนกับภาพฉายแบบสโลว์โมชั่น ทั้งยังง่ายสุดๆ ต่อการสร้างความประทับใจแรกให้ตราตรึง

อิ๋งจิ่งกลั้นหายใจ

ชูหนิงเม้มปากนิดหน่อย มองเขาแวบหนึ่งโดยไม่พูดไม่จา

อิ๋งจิ่งเปิดประตูรถที่ปลดล็อกเรียบร้อยแล้วรีบเผ่นถลาเข้ามาในรถอย่างไว เรี่ยวแรงของเขามหาศาลอย่างกับลูกบอลไฟโจมตี ชูหนิงถูกเขาชนจนกระทั่งตัวเคลื่อนไปมากกว่าครึ่งเมตร ร่างกายแทบจะนาบติดกับประตูรถอีกฝั่ง

สีหน้าเธอดูอดกลั้น…เจ็บ เจ็บหน้าอก

หลังอิ๋งจิ่งขึ้นรถแล้ว กู้จินจินกับฉีอวี้ก็ตามเข้ามาติดๆ

‘โครม!’ ออกแรงปิดประตูรถเต็มเหนี่ยว ตัดขาดจากความโกลาหลวุ่นวาย

อิ๋งจิ่งลูบหน้าอก โคตรตื่นเต้นเลย!

ความเงียบสงบภายในรถถูกทำลายลง ชูหนิงแนบติดกับประตูรถ และอิ๋งจิ่งก็อยู่ติดกับเธอโดยไร้ซึ่งช่องว่างขวางกั้น ลมหายใจร้อนผ่าวรดอยู่ที่ลำคอของเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

กลิ่นกายของคนแปลกหน้าปะปนกับกลิ่นเหงื่อไคล กลิ่นคาวเลือด กลิ่นฝุ่นดิน กลิ่นผสมปนเปสารพัดสารพันพรั่งพรูเข้ามาในจมูกของชูหนิง ที่น่าแปลกคือเธอแยกแยะความแตกต่างของกลิ่นได้นิดหน่อย เหมือนจะได้กลิ่นหอมจางๆ ของหลันเยวี่ยเลี่ยง

อิ๋งจิ่งรู้สึกได้ถึงความไม่เหมาะสม จึงรีบผลักดันฉีอวี้ไปอีกทาง “เขยิบไปหน่อยๆ” แล้วก็หันหน้ากลับมาอีกครั้ง พูดขอบคุณชูหนิงอย่างจริงใจ “เถ้าแก่คนสวย ขอบคุณนะครับ!”

แก่?

ชูหนิงจับความคำพูดนี้ด้วยความรู้สึกที่ฉับไว แอบไม่ปลื้มอยู่ในใจนิดหน่อย ทว่ากลับเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงสงบ

“อือ”

ผู้ชายคนนี้น้ำเสียงท่าทางเหมือนสุนัขรับใช้ที่ขี้ประจบชัดๆ แต่มีดีอยู่ที่ว่าหน้าตาหล่อเหลา ตาสองชั้นสวยงามได้รูป ช่างสะดุดตาสะดุดใจ แม้ว่าจะเป็นคนขี้ประจบสอพลอ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าน่ารังเกียจขนาดนั้น

เลขาฯ โจวที่นั่งอยู่ข้างคนขับคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าชูหนิงจะหยุดรถ แม้ว่าในรถจะเงียบสงบลงอย่างรวดเร็ว แต่เขารู้สึกว่าไม่เหมาะไม่ควรเลยจริงๆ ที่จะให้เธอเบียดเสียดอยู่ด้านหลัง ดังนั้นเลขาฯ โจวจึงบอกกับคนขับรถเสียงเบาๆ

“จอดรถ เสี่ยวหนิง ผมจะเปลี่ยนที่กับคุณนะครับ”

ชูหนิงพยักหน้า ภายในรถก็ค่อยๆ กลับคืนสู่ความเงียบงันอีกครั้ง

อิ๋งจิ่งมองซ้ายมองขวา พวกเขาสามคนหน้าตามอมแมมเปรอะเปื้อนฝุ่นเหมือนผู้ลี้ภัยเลย แตกต่างกันอย่างยิ่งกับชูหนิงที่แต่งตัวเนี้ยบสะอาดสะอ้าน

อิ๋งจิ่งก้มศีรษะลง จ้องมองรองเท้าของตัวเอง แล้วเหลือบมองไปทางเธออีกครั้ง เบื้องล่างเป็นกระโปรงยาว ขาซ้ายใส่รองเท้าส้นสูงสีอ่อนโทนเดียวกับสีชุด ขาขวาใส่เฝือกไว้อย่างแข็งแรงแน่นหนา

อิ๋งจิ่งประหลาดใจ “เอ๊ะ? วันนี้ตอนเช้าคุณยังวิ่งได้เร็วมากอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”

ชูหนิงขมวดคิ้ว รู้สึกงุนงงขึ้นมาทันที

“คุณยกขาขึ้นสูงแล้วเอาเฝือกออก กระแทกจนเฝือกแตกเป็นเสี่ยงเลย แถมยังหายวับไปอย่างกับลมกรด” อิ๋งจิ่งมองชูหนิง กะพริบตาเพื่อดูให้ชัด มองให้แน่ใจ “ผมจำคนไม่ผิดหรอก เอ่อ พอตอนบ่ายคุณก็ล้มอีกแล้วเหรอ”

“…”

เลขาฯ ประจำตระกูลเฝิงที่กำลังดื่มน้ำอยู่สำลักเสียงดัง ปิดปากกระแอมกระไออย่างแรง สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องมองขาที่ใส่เฝือกของชูหนิง ท่าทีคาดคั้นล้วนมุ่งมาที่เธอแบบนี้ แทบเป็นการบีบบังคับให้เธอระเบิดออกมา

ความเงียบเอาชนะทุกสิ่ง บรรยากาศช่างน่าอึดอัดจริงๆ

นิ้วมือของชูหนิงสั่นสะท้านเล็กน้อย จับกระโปรงยาวที่คลุมปิดเข่าไว้แน่น เธอกำสุดแรงเหมือนกำลังบิดหัวของใครอยู่อย่างนั้นแหละ

ไม่ควรเมตตาสงสารให้ความช่วยเหลือหรือข้องเกี่ยวกับคนที่มีพิษภัยเลย สุดท้ายกลับนำความเดือดร้อนมาสู่ตัว

สีหน้าของเธอยังคงเงียบสงบไม่สะทกสะท้าน ทว่าภายในใจกลับด่าแหลกปานดอกไม้กินคนที่บานแย้มรอเขมือบอยู่นานแล้ว

อุบ๊ะ! ไอ้เจ้าเด็กเวรนี่!

* บาลานเซอร์ (Balancer) เป็นอุปกรณ์ผ่อนแรงที่ใช้สำหรับแขวนยกสิ่งของที่มีน้ำหนักค่อนข้างมาก ติดตั้งง่าย ป้องกันการตกหล่นได้ดี และรับน้ำหนักได้อย่างสมดุล

* แผงวงจรพิมพ์ หรือ PCB (Printed Circuit Board) คือส่วนพื้นฐานสำคัญของวงจรอิเล็กทรอนิกส์ ใช้สำหรับเชื่อมต่ออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์หรือประกอบเป็นวงจรแทนการต่อวงจรด้วยสายไฟ

** ภูเขาเอ๋อเหมย หรือเอ๋อเหมยซาน เป็นหนึ่งในสี่มหาคีรีอันเลื่องชื่อทางพุทธศาสนาในประเทศจีน ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของมณฑลเสฉวน และถูกจัดให้เป็นมรดกโลกทางธรรมชาติและวัฒนธรรม

* ‘ใส่ถุงเท้าก่อนแล้วค่อยสวมรองเท้า เป็นหลานก่อนแล้วค่อยเป็นปู่’ หมายถึงชีวิตคนเราต้องผ่านประสบการณ์ความยากลำบาก พ่ายแพ้ล้มเหลวเป็นไปตามลำดับขั้นตอน จะประสบความสำเร็จเป็นที่ยอมรับนับถือได้ จำเป็นต้องอาศัยความขยันพากเพียรบากบั่น เตรียมพร้อมอย่างค่อยเป็นค่อยไป

** เที่ยวอีเที่ยว เป็นเกมในแอพพลิเคชั่นวีแชต (WeChat) สามารถใช้งานได้โดยการดาวน์โหลด WeChat Mini Program เป็นเกมเก็บแต้มตามจำนวนกล่องสี่เหลี่ยมที่กระโดดได้ ซึ่งแต่ละกล่องมีฟังก์ชันให้แต้มที่แตกต่างกัน

*** เสี่ยวหวงเชอ หรือจักรยานสาธารณะโอโฟ (ofo) มีจุดเด่นเป็นจักรยานคันสีเหลือง ให้บริการจักรยานสาธารณะแบบไร้สถานี

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 6 พ.ย. 65 เวลา 12.00 น.