ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ บทที่ 8

เมื่อขยับลูกบิดประตู ลมจากข้างนอกก็พัดพุ่งปะทะใบหน้า เย็นนิดหน่อย ชูหนิงจับเสื้อคลุมตัวนอกให้แน่นกระชับ

อิ๋งจิ่งยังใส่เสื้อแขนสั้นตัวนั้นอยู่ กำลังกอดแขนตัวสั่นระริก “มะ…ไม่เป็นไร ไม่ต้องสนใจผม ผมไม่กลัวหนาวตั้งแต่เด็กแล้ว”

ชูหนิงค่อยๆ เบนสายตากลับมา จิตใจของผู้ชายคนนี้มักจะคิดเองเออเองอยู่สักหน่อยแฮะ

วกกลับมาที่เรื่องเดิม

ชูหนิงถามคำถามหนึ่งซึ่งเป็นคำถามที่สำคัญต่อจิตใจเธอนิดหน่อย “ที่นายอยากชนะขนาดนี้ ต้องการอะไร”

อิ๋งจิ่งเจอลมยามฤดูใบไม้ร่วงพัดเข้าใส่จนเริ่มเกิดความคลางแคลงไม่แน่ใจ หนาวจนฟันสั่นกระทบกัน ถึงจะหนาวกายแต่ยังคงมุ่งมั่นตั้งใจตอบ

“โครงการนี้อาจารย์ของผมเป็นคนแนะนำให้ผมเอง ผมไม่อยากให้เขาผิดหวัง ผมอยากทำ และจะทำให้ดีที่สุด”

เด็กหนุ่มยังคงหมายมั่นตั้งใจ คว้าเอาคำพูดที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นมาใช้อย่างน่าฟัง ความกระตือรือร้นทุ่มเทโดยปกติแล้วขึ้นอยู่กับมุมมองของการเอาตนเองเป็นที่ตั้ง มันทั้งยิ่งใหญ่ กว้างไกล และชวนฝัน เหมือนกับยื่นมือออกไปคว้าสัมผัสได้ ทว่าความเป็นจริงกลับอยู่ไกลสุดขอบฟ้า

ชูหนิงมองเขาอยู่เงียบๆ ไม่พูดขัดจังหวะ

อิ๋งจิ่งรวบรวมความกล้าของตัวเอง แสดงความเห็นต่อไป “และผมก็จริงจังมาก ผมกับคู่หูใช้เวลากันสี่วันสี่คืนในการสร้างแบบจำลอง อ้อ ก็แบบจำลองจิ๋วที่ฉายแสดงบนพาวเวอร์พ้อยต์ในคราวก่อนนั่นไง ผมเป็นคนทำเองเลยนะ!”

เห็นชูหนิงไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา อิ๋งจิ่งจึงพูดเสียงเบาๆ ว่า “คุณคงจะลืมไปแล้วล่ะมั้ง ยังมีทีมโครงการอีกทีมในมหา’ลัยของพวกผม พวกเขาถูกรับเลือก หลังจากนั้นผมก็ทะเลาะกับเขา เขาสามารถเยาะเย้ยถากถางผมได้ แต่ว่าไม่สามารถดูถูกเรื่องที่ผมกำลังทำอยู่ได้ อย่างน้อยสำหรับผมแล้ว มันมีความหมายนะ”

อิ๋งจิ่งแทบจะควักหัวใจออกมาให้ทั้งโลกได้เข้าใจกระบวนการทางความคิดของเขา

หลังจากฟังอยู่นาน ชูหนิงจึงตัดสินด้วยคำพูดสามคำว่า “ไม่ยอมรับ”

“เอ๋?”

“นายแค่ไม่ยอมรับ”

“…”

มีสายโทรศัพท์เข้ามาพอดี ชูหนิงยกขึ้นมารับสาย “ฉันกำลังสูดอากาศอยู่ด้านนอก ที่ประตูทางเข้า อือ ได้ ออกมาเถอะ”

เพิ่งจะเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู อิ๋งจิ่งก็ซักไซ้ไล่ถามต่อทันที “ผมไม่ยอมรับตรงไหน?!”

คำพูดเหล่านี้เหมือนเป็นคำอุตริที่อยู่นอกรีตนอกรอย เขาอยากจะพูดโต้แย้ง อยากจะแสดงความบริสุทธิ์ใจ

มีลมพัดปอยผมขึ้นมาปิดบังคิ้วและดวงตาของชูหนิง

ไม่รู้ทำไมอิ๋งจิ่งแทบจะระเบิดลงทันที เขาเอื้อมมือไปทันควัน อยากจะปัดเส้นผมเหล่านั้นที่บดบังใบหน้าเธอออกไป เขาอยากสบตาเธอตรงๆ เกิดความร้อนรุ่มและความขุ่นเคืองอย่างไม่สามารถอธิบายได้

คุณมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าผมแค่ไม่ยอมรับ!

ชูหนิงพูดด้วยความสงบอย่างยิ่งว่า “ก็เหมือนกับตอนนี้ที่นายหน้าแดงกับฉัน ก็คือไม่ยอมรับอยู่ไม่ใช่เหรอ”

อิ๋งจิ่งตกตะลึง อารมณ์ที่อัดอั้นภายในใจถูกเจาะทะลวงออกไป ความร้อนรุ่มนั้นจางหายไปอย่างน่าประหลาด

จู่ๆ เขาก็รู้สึกสลดอย่างมาก เกียจคร้านถึงขนาดหยุดกอดแขนให้ความอบอุ่นตัวเอง ก้มหน้าคอตกแบบหมดอาลัยตายอยากทันที

ชูหนิงอดไม่ได้ที่จะหยุดพูดโจมตี ลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า “…นายร้องไห้เหรอ”

อิ๋งจิ่งหันหน้าไปไม่มองเธอ

“ร้องไห้จริงๆ เหรอเนี่ย” ชูหนิงเดินไปด้านหน้าเขา เธอเดินเข้าไปหนึ่งก้าว อิ๋งจิ่งก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว จนกระทั่งหลังชนเสาหินอันใหญ่

ชูหนิงใช้มือข้างหนึ่งเท้าเอว อีกข้างหนึ่งยันใต้คางเบาๆ พลางเลิกคิ้วขึ้นมองเขา “นายลองหนีอีกสิ”

อิ๋งจิ่งดื้อด้าน “ผมเป็นผู้ชาย ไม่มีทางร้องไห้หรอก มีแต่ผู้หญิงเท่านั้นแหละที่ร้อง”

ชูหนิงยิ้มจางๆ “ฉันเองก็ไม่เคยร้องไห้เหมือนกัน”

ทว่าความสามารถในการควบคุมอารมณ์ตัวเองของอิ๋งจิ่งดีใช้ได้ พอรู้ตัวว่าอารมณ์ขุ่นมัว เขาก็เปิดใจยอมรับ ยืนตัวตรงพร้อมกับพูดขึ้น

“ไม่เป็นไร คุณเป็นผู้หญิง ร้องไห้เป็นบางครั้งก็ได้”

บรรยากาศมาถึงจุดเปลี่ยน อารมณ์ตื้นตันที่แสดงออกทางสีหน้าของชูหนิงเมื่อครู่นี้เหมือนเช่นสายลมในค่ำคืนนี้ที่พัดโชยมาอย่างเนิบช้า ทว่ามลายหายไปอย่างรวดเร็ว